W Paryżu Dzieci Nie Grymaszą | Autor: Pamela Druckerman

Z zasady nie sięgam po żadne poradniki bo ich suchy, rzeczowy język nie budzi mojej sympatii i nie sprzyja raczej szybkiej a co ważniejsze- przyjemnej lekturze. Nie jestem też, póki co, zainteresowana tematem wychowania dzieci. A jednak książka "W Paryżu dzieci nie grymaszą" okazała się być pozycją, którą niemal od początku czytałam z żywym zainteresowaniem i której lektura minęła mi niepostrzeżenie. W czym tkwi sekret autorki?

Pamela Druckerman wyjeżdża do Francji ze względu na swojego męża. Choć Paryż wcale nie budzi jej zachwytu, to właśnie tam buduje swoje życie. Wkrótce zachodzi w ciążę, a okres ten, jak i dalsze wychowanie dziecka, sprawia, że Pamela zaczyna dostrzegać coraz wyraźniej różnicę między Francuzami a Amerykanami - "Resztą świata". Bo francuskie dzieci smacznie śpią, jedzą z apetytem, potrafią być cierpliwe i spokojne, a ich rodzice wydają się względnie zrelaksowani. Pamela postanawia więc zgłębić owy fenomen wychowawczy i podzielić się nim z rodzicami nie-Francuzami.

"W Paryżu dzieci nie grymaszą" trudno nazwać typowym poradnikiem. Druckerman rezygnuje bowiem z suchego, pozbawionego humoru stylu utrzymanego w formie zakazów i nakazów. Dziennikarskie pióro autorki sprawiło, że historia ta wiele wspólnego ma z reportażem, w którym przywołane zostają dwie, niemal całkowicie odmienne spojrzenia kulturowe na temat wychowania dziecka. Mimo amerykańskiego pochodzenia Druckerman pozostaje obiektywnym obserwatorem. Choć niejednokrotnie metody wychowawcze Francuzek kłócą się z jej własnym spojrzeniem stara się wypróbować je na własnej skórze i podzielić efektami z czytelnikami. Czytelnikom pozostawia również miejsce na ocenę owych rezultatów.

Swoje obserwacje Druckerman urozmaica anegdotami z życia swojego i znajomych, autorka powołuje się jednak również na rozmaite poradniki i słowa znanych specjalistów. Jest ich na tyle dużo, że spamiętanie każdego z osobna graniczy niemal z cudem, wszystkie nazwiska i publikacje przydatne przy tworzeniu książki przywołane zostają jednak jeszcze raz na samym końcu książki. Co ciekawe, nawet te fragmenty, które poruszają specjalistyczne spojrzenie na temat napisane zostały lekkim piórem. Brak im może tego dowcipu z którym stykamy się na łamach przywoływanych historyjek całkiem zwyczajnych kobiet, ale wciąż czyta sie je szybko i z przyjemnością.

Co bardzo przypadło mi do gustu i stanowi jeden z większych atutów tego reporterskiego-poradnika? Zebrane na końcu ABC francuskich pojęć. Co prawda wszelkie te wyrażenia występują wielokrotnie na łamach książki i zostają skrupulatnie wyjaśnione, ale takie skumulowanie je w jednym miejscu jest doskonałym rozwiązaniem. Gdy czytelnik kiedykolwiek chciałby przypomnieć sobie jakąś zasadę/wyrażenie, nie będzie musiał kartkować całości a jedynie zerknąć na koniec. Druckerman w dwóch, trzech zdaniach przypomina czym jest 'cadre',kto taki kryje się pod pojęciem 'maman-taxi', co różni 'bycie grzecznym' od francuskiego 'sage' i czym naprawdę jest 'pauza'.

Największy zarzut jaki mogę wysunąć tej pozycji, choć nie autorce, jest umiejscowienie przypisów od tłumacza na samym końcu książki. Rozumiem , że są one długie i często służą tylko pewnemu uzupełnieniu, ale nieustanna wędrówka do końca pozycji była po prostu niezbyt przyjemną i nużącą czynnością.

"W Paryżu dzieci nie grymaszą" to przyjemna, lekka i zabawna lektura, która w nienachalny sposób może wytknąć błędy wychowawcze i dać kilka przydatnych rad na przyszłość. Ja z pewnością do tej pozycji jeszcze powrócę.

Za egzemplarz dziękuję Sztukaterowi.