Księga Umarłych | Autor: Lincoln ChildDouglas Preston

"Księga umarłych" jest typowym thrillerem, który w miarę przyzwoity poziom prezentuje jedynie do połowy. W skrócie historia przedstawia się następująco: do Muzeum Historii Naturalnej zostają zwrócone niegdyś skradzione cenne diamenty starte na proch. Muzeum chcąc wyjść z tego z twarzą przed opinią publiczną postanawia zaprezentować ludziom wielką ekspozycję, otwierając słynny grobowiec Senefa, który jest ponoć obłożony starożytną klątwą. I rzeczywiście, podczas prac nad wystawą mają miejsce dziwne wypadki - ludzie po wejściu do grobowca giną lub tracą zmysły. Jednak mimo tych wypadków dyrekcja muzeum postanawia zaprezentować swoje show, co prowadzi do tragedii.

Początkowo, czytając tę książkę miałam problemy ze zrozumieniem niektórych wątków, więc dowiedziałam się, że "Księga umarłych" jest ostatnią częścią historii o sławnym agencie FBI Pendergaście. Jednak mimo mojej nieznajomości poprzednich lektur dosyć szybko zorientowałam się w akcji, więc jeśli ktoś podobnie jak ja nie zna poprzednich opowieści naszych autorów to może śmiało sięgnąć po tę lekturę, gdyż większych problemów z jej zrozumieniem mieć nie powinien. Pytanie tylko brzmi, czy ktoś będzie miał na to ochotę... Otóż, jak już wspomniałam do połowy powieść jest całkiem niezła - akcja wciąga czytelnika, bohaterowie dają się lubić (mnie szczególnie do gustu przypadła kapitan nowojorskiej policji Laura Hayward), a historia nawiedzonego grobowca siłą rzeczy intryguje. Ale tylko do pewnego momentu, gdyż z czasem czytelnik staje się świadkiem takiego nagromadzenia bzdur i nielogiczności, że aż ręce opadają. Cała intryga tak skrupulatnie budowana przez autorów podczas pierwszej połowy książki sypie się w drugiej części. Od tego momentu powieść nie jest w stanie w żaden sposób zainteresować czytelnika - może co najwyżej go zirytować. Natomiast zakończenie jest tak niesamowicie rozwleczone, posiada tak wiele niepotrzebnie zapisanych stron, że w pewnym momencie zaczęłam podejrzewać, iż nigdy nie skończę tej lektury - można to było zamknąć w o wiele krótszy i trochę bardziej ciekawy sposób. Ale nic z tego.

Styl pisarski Prestona i Childa przemawia na ich korzyść - jest dosyć prosty i zrozumiały, a co chyba najważniejsze prawie całkowicie pozbawiony nużących opisów (nie licząc zakończenia), ale niestety to nie wystarczy, żeby "Księga umarłych" wybiła się na wyżyny thrillerów literackich. Myślę, że jeśli ktoś się naprawdę uprze to może w miarę bezboleśnie przebrnąć przez tę historię, ale osobiście radziłabym czytać tylko do połowy - później naprawdę nie ma już nic interesującego.

Dziękuję wydawnictwu Matras za udostępnienie mi tej lektury - w przeciwnym razie na pewno nie miałabym możliwości jej przeczytać. Dziękuję również serwisowi "Sztukater" za przesłanie mi egzemplarza powieści.