Noc | Autor: Elie Wiesel

Był sobie kiedyś człowiek, którego nazywali Mosze Stróż – być może tylko najstarsi mieszkańcy miasteczka Sighet (w Transylwanii) znali jego prawdziwe imię i nazwisko. Był to biedny, ale nikomu niewadzący mężczyzna, silnie uduchowiony i głęboko wierzący w Boga. Nic, więc dziwnego, że stał się pewnego dnia kimś w rodzaju duchowego mentora dla młodego, bo zaledwie dwunastoletniego chłopca imieniem Elie – głęboko wierzącego młodzieńca, który zapragnął posiąść tajniki żydowskiego mistycyzmu dzięki kabalistycznym księgom (Zohar).

I tak mijały im dni na zagłębianiu się w arkana mistycyzmu i nic nie zapowiadało by tę harmonię miało coś zepsuć. Wtem okazało się, że Mosze zniknął. Nie było go
dniami, tygodniami, a nawet miesiącami. Elie już prawie pogodził się z myślą o utracie swojego nauczyciela, gdy pewnego dnia na swojej drodze znów go spotkał. Ten, ni to naprawdę ni w szaleńczym amoku rozpowiadał wszem i wobec o nadchodzącym niebezpieczeństwie skierowanym w stronę Żydów, opowiadał o tym jak widział śmierć wielu z nich. Ostrzegał niemal każdego, kogo napotkał, ale nikt mu nie wierzył. Mieli go za wariata...
Niedługo potem mieszkańcy tego małego transylwańskiego miasteczka odbyli długą podróż w wagonach bydlęcych do obozów zagłady...

Wśród nich był także autor swoich wspomnień, wyżej wspomniany Elie Wiesel. Jako bardzo młodemu chłopcu przyszło mu się żegnać z rodziną i rozdzielać z matką i siostrą. Z ojcem dzielił trudy egzystencji w kolejnych obozach, do których ich zsyłano – począwszy od Birkenau, a kończąc na Buchenwald. To w tych miejscach przy obserwowaniu śmierci wielu ludzi (w tym maleńkich dzieci), w głodzie i chorobach przyszło mu mierzyć się ze swoją wiarą w Boga.

„Dlaczego miałbym wysławiać Jego imię? Wiekuisty Pan Wszechświata, Wszechmogący i Groźny, milczał. Za co miałem Mu dziękować?"*
Takie pytania stawiał sobie nasłuchując modlitwy ojca. Czy kogoś to zdziwi, gdy przeczyta jego relację z pobytu w centrum piekła? Mnie nie zdziwiło, a wręcz przyznawałam rację jego wątpliwościom.

To normalne, że podczas tej lektury wyzwalają się emocje - tych w niej nie brakuje. „Noc" to króciutka, bo ledwie 119 stronicowa książeczka jednak do granic możliwości naszpikowana cierpieniem, bólem i jednocześnie brakiem ludzkich odruchów. To zapis z obozowej normy dnia codziennego.

„Zapamiętajcie, zapamiętajcie na zawsze. Wyryjcie to sobie w mózgach. Jesteście w Auschwitz."*
Tak mówił do więźniów sam Anioł Śmierci (doktor Mengele). Nie wątpię w to, że wszyscy wypełnili polecenie z dużą dokładnością i zapamiętali ten czas do końca swoich dni. Sama wyryłam sobie lekturę w pamięci na zawsze.

* cytaty pochodzą z książki