Niezwykła Wędrówka Harolda Fry | Autor: Rachel Joyce

Często uświadamiamy sobie bardzo ważne rzeczy dopiero w momencie, gdy tracimy coś bezpowrotnie. Dopiero wówczas odkrywamy, że dana osoba była kimś wyjątkowym, szczególnym – człowiekiem, którego dotychczas nie docenialiśmy, nie będąc świadomym, jak wiele mu zawdzięczamy. Zaskakujące jest to, że dopiero w naprawdę dramatycznych momentach odkrywamy prawdziwą wartość miłości i przyjaźni, które niegdyś były przez nas odrzucone z różnych względów, niekiedy również i ze strachu. Mówi się, że nigdy nie jest za późno by przyznać się do błędu, lecz czasami brakuje czasu, aby powiedzieć o swoich myślach przyjaciołom, zanim naprawdę zabraknie nam ziemskiego czasu. Tytułowy bohater powieści Rachel Joyce, „Niezwykła wędrówka Harolda Fry", w przeciągu chwili zdecydował się na desperacki krok, mając nadzieję, że w ten sposób przyniesie ratunek dawnej znajomej z pracy, z którą kontakt utracił wiele lat temu w niecodziennych okolicznościach.

Harold Fry to emeryt, który wiedzie spokojne i ustabilizowane życie u boku żony Maureen, która jest jego życiową towarzyszką nieprzemiennie od 45 lat. Pomimo tego, że staż ich małżeństwa imponuje, pomiędzy nimi panują chłodne relacje. Obydwoje uciekają przed sobą, obawiając się czasu spędzonego razem, przez co coraz bardziej oddalają się od siebie. Ich uporządkowany świat zmienia się w chwili, gdy Harold otrzymuje list pożegnalny od Queenie Hennessy, dawnej przyjaciółki z pracy, która informuje go o swojej postępującej chorobie. Początkowo starszy mężczyzna pisze tylko kilka słów i wychodzi z domu z zamiarem wysłania odpowiedzi do długo-niewidzianej znajomej. Jednak w drodze na pocztę uświadamia sobie, że taka forma reakcji to zbyt mało, aby wyrazić swoją wdzięczność dla tej kobiety. Dlatego też postanawia wyruszyć pieszo z Kingsbride do oddalonego o 627 mil do hospicjum w Berwick-upon-Tweed, gdzie przebywa Queenie. Fry stara się uwierzyć w to, że dopóki będzie szedł, kobieta będzie czekała na niego, a co za tym idzie – będzie w dalszym ciągu żyła. Bez żadnego ekwipunku idzie przed siebie, spotykając ludzi, którzy ofiarowują mu swą pomoc oraz dzielą się z nim własnymi troskami i przeżyciami. Po drodze Harold rozmyśla na temat swojego życia, dostrzegając w nim wiele blasków, jak i cieni, o których dotychczas nikomu nie mówił. Chwile ciszy i długa trasa sprawiają, że zaczyna na nowo przezywać rodzinne tragedie, dając zarazem innym ludziom nadzieję na szczęście. Harold Fry dostrzega, że ta droga ma na celu nie tylko uratowanie Queenie, ale również i jego samego. Jednak czy bohater zdąży dotrzeć do Berwick-upon-Tweed przed śmiercią przyjaciółki? I kim tak naprawdę dla Harolda była Queenie?

„Niezwykła wędrówka Harolda Fry" to książka, która budzi skrajne emocje, głównie za sprawą postawy głównego bohatera. Już na samym początku czytelnik poznaje postać Harolda Fry, który pomimo tego, iż posiada piękny dom, wspaniałą żonę oraz ustabilizowane życie nie czuje się szczęśliwy. I zaskakujące jest to, że pomimo tego, iż autorka wprost nie pisze o samotności tego mężczyzny i jego oddaleniu od codziennych spraw, odbiorca doskonale wyczuwa, że w głębi duszy boryka się on z wieloma problemami. Łatwo można utożsamić się z tym emerytem, który od zawsze miał problem z nawiązaniem znajomości i dobrych kontaktów międzyludzkich, bowiem jego styl bycia obrazuje nam nasze własne lęki, jak i też słabości. Harold to postać bardzo niepozorna – dopiero w momencie, gdy decyduje się na zaskakującą wyprawę do dawnej przyjaciółki, odbiorca zauważa, jak duża zmiana zachodzi w tym człowieku. Rachel Joyce w swojej książce główną uwagę czytelnika skupiła właśnie na uczuciach i emocjach bohatera, którego zachowanie i motywy działania poznajemy stopniowo. Nikt nie wiedział, dlaczego Harold postanowił wyruszyć na spotkanie z Queenie. Prasa podejrzewała, że tych dwojga łączyła niegdyś miłość, lecz dopiero na końcowych stronach dowiadujemy się, co tak naprawdę zaszło między nimi wiele lat temu. Powieść ta mogłaby wydawać się z pozoru banalna. Co jest interesującego w tym, że emeryt wyrusza na pieszo 627 mil? Przecież w obecnych czasach co chwilę słyszy się o marszach charytatywnych, rajdach rowerowych dla upamiętnienia danej osoby, o maratonach... Jednak „Niezwykła wędrówka Harolda Fry" to nie tylko książka o bieganiu – to lektura o życiu i o emocjonalnym pogubieniu we wszechobecnym chaosie. Autorka w rewelacyjny sposób pokazała nie tylko postać Harolda, ale również i ludzi, którzy spotykał na swojej drodze. Serdeczni mieszkańcy angielskich miast często dzielili się troskami i wspomnieniami z nieznanym wędrowcem, pragnąc być jedynie wysłuchanym. Gdy pan Fry zatrzymał się, by wysłuchać drugiego człowieka, prawdopodobnie tracił kilka minut trasy, lecz za to zyskiwał nowych przyjaciół i nowe doświadczenie. Utwór został przesiąknięty wieloma emocjami, o których niekiedy pisarka nie pisze wprost – odbiorca sam zaczyna żyć historią Harolda, zauważając, jak wiele wrażeń skrywał ten bohater pod maską samotnika. Jednak najważniejsze jest to, że ta lektura niesie ze sobą niezwykłe przesłanie. Dając nadzieję innym ludziom, nie pomagamy tylko im – zarazem sami ratujemy również siebie, dostrzegając rzeczy, których w biegu życia dotychczas nie widzieliśmy. „Niezwykła wędrówka Harolda Fry" to wzruszająca powieść o wierze w to, że wszystko zależy od nas i że nigdy nie jest za późno na to, by zrobić nawet mały krok do przodu.

Rachel Joyce pisała „Niezwykła wędrówka Harolda Fry" najczęściej w ogrodzie przed świtem, gdy cała jej rodzina spała, a robiła to dla swojego ojca, który umierał na raka. Jak informuje nota na okładce, ta książka przyczyniła się do zmian w jej życiu i myślę, że wielu czytelników po przeczytaniu tej pozycji również spojrzy na wiele spraw zupełnie inaczej. Często nie doceniamy tego, co mamy, a gdy w końcu to dostrzegamy, jest już o wiele za późno. Intrygujący pomysł na fabułę oraz wspaniały styl pani Joyce sprawiają, że trudno oderwać się od tej lektury. W książce jest wiele momentów, które wzruszają, budząc skrajne emocje, oraz tych, które dają do myślenia, pokazując, jak naprawdę wygląda szczęście.