Brama Do Nieba. Podróż Przez Czas. Tom 2 | Autor: Eric Emmanuel Schmitt

  Skusiło mnie nazwisko autora. Gdy przeczytałam, że jest to swego rodzaju filozoficzna podróż przez dzieje, gdzie towarzyszymy wciąż odradzającym się kochankom, byłam zaintrygowana. Mój hiper entuzjazm jednak opadł już po pierwszym rozdziale. Przeczytanie całości zajęło mi bardzo długo z jednego prostego powodu — zbyt wiele razy odkładałam ją na półkę. Ostatnie strony niestety nie zachęciły mnie do kontynuowana przygody głównych bohaterów. Już opowiadam dlaczego.

Zacznę od rzeczy, które mnie zachwyciły. Zabierając się do czytania „Bramy do nieba”, przygotuj się na niezwykłą ucztę językową. Nie bez powodu w tym przypadku klasyfikujemy tę opowieść jako „literatura piękna”. Kto jak kto, ale Eric Emmanuel Schmitt potrafi zachwycić i niejednokrotnie spisywałam sobie cytaty. Na szczególną uwagę zasługują tu zarówno opisy świata przedstawionego jak i emocji, jakie targały bohaterami. Dużo gorzej niestety wyszło z nakreśleniem relacji między bohaterami i akcją, która momentami była zwyczajnie za wolna.

Koncepcja samej opowieści jest interesująca, jednak mogła przytłoczyć swoim rozmachem nawet najlepszego pisarza. Opowiedzieć losy świata, łącznie z ich filozoficznym aspektem oraz wpleść w to jeszcze wzloty i upadki głównych bohaterów, to ryzykowne przedsięwzięcie. Jak się okazuje, nie jestem sama w ocenie, że druga część nie uniosła tej odpowiedzialności. Zbyt dużo rozwlekłych scen i opisów sprawiły, że czytelnik momentami gubił zwyczajnie wątek, a tym samym chęć do dalszej lektury.

Głównymi bohaterami są Nura oraz Noam, których autor wrzucił w sam środek historycznej burzy. Oto cudownie ozdrowiony Noam musi zmierzyć się ze swoimi największymi demonami. Nie będzie również dużym spojlerem fakt, że ponownie traci swoją ukochaną. Rozterki kochanków są tu jednak tylko jednym z poruszanych wątków. O wiele ciekawiej, przynajmniej w moim odczuciu, śledziło się losy biblijnej Wieży Babel. Chociaż i w tym kontekście mam małe zastrzeżenia. Autor zastosował ciekawy zabieg literacki, który nie do końca się w moim odczuciu sprawdził. Odwoływanie się do faktów historycznych do 10 lub 20 stron sprawiało, że człowiek wybija się z rytmu. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem byłoby zebranie tego wszystkiego jako dodatek i dołączenie do powieści. Rozumiem jednak, że nie wszyscy lubią czytać takie „bonusy”, a bez ich znajomości, cała historia może być odebrana w sposób niepełny. Zapewne autor miał tego świadomość, wplatając dygresje w sam środek przebiegającej linii fabularnej.

Sama książka wydana jest w atrakcyjnej formie, z przyciągającą oczy okładką przedstawiającą obraz Pietera Bruegla starszego, pod tytułem „Wieża Babel”. Już po przeczytaniu będzie zdobić półki każdej domowej biblioteczki. Wydanie przyciągnie więc wielbicieli ładnie prezentujących się książek.

Zastanawiałam się, komu poleciłabym tę opowieść. Z pewnością zadowoleni będą wszyscy wielbiciele prozy Erica Emmanuela Schmitta, ale ich raczej nie trzeba przekonywać do sięgnięcia po najnowsze książki. Ta historia z pewnością będzie ucztą literacką dla wszystkich ceniących lekturę najwyższej próby. Duże brawa za tłumaczenie i redakcję, bo jakość językowa jest na najwyższym poziomie. Z zaciekawieniem przeczytają to również wszyscy lubiący historię i szukający odpowiedzi na pytania: jak to się stało i co by było, gdyby? Autor daje duże pole dla wyobraźni czytelnika, zwłaszcza w kontekście nakreślenia samej budowy wieży Babel i okoliczności, w jakich powstawała. Jestem pewna, że te osoby nie będą się nudzić przy lekturze!