Wersja dla osób niedowidzących
Literatka
-
Kontrowersje związane z serialem „Królowa Charlotta”, prequelem do cieszących się ogromną popularnością „Bridgertonów”, obiły się szerokim echem w mediach kilka miesięcy temu. Ciemnoskóra aktorka w roli królowej Charlotty, żony Jerzego III (która z pochodzenia była Niemką) oraz wątek związany z segregacją rasową był wielokrotnie krytykowany przez miłośników historii, który obraz uznali za zakłamujący rzeczywistość.
„Królowa Charlotta. Opowieść ze świata Bridgertonów” to powieść będąca adaptacją serialu. Jej autorkami są ShondaRhimes (scenarzystka oraz producentka serialu) oraz Julia Quinn, autorka książkowej serii „Bridgertonowie” luźno powiązanej z losami królowej Charlotty.
Zanim jednak przejdziemy do kontrowersji związanych z „Królową Charlottą” kilka słów wyjaśnienia. Książka opowiada luźno oparte na prawdziwej historii losy Zofii Charlotty z Meklemburgii-Strelitz, która jako młoda księżniczka wydana została za mąż za (wkrótce koronowanego) Jerzego III. Wokół postaci jej męża narosło wiele mitów. Choć jako młody człowiek był sprawnym i inteligentnym władcą, jego panowanie owiane jest szeregiem przypuszczeń, plotek i nieścisłości. Prawdopodobnie chorował na porfirię, co w połączeniu z klęską polityczną - utratą kolonii w Ameryce - znacząco obniżyło jego pozycję jako monarchy. Z powodu choroby i nerwowości często nazywany był „szalonym królem”.
Powieść osnuta jest jednak nie wokół polityki, lecz wątku miłosnego. Młodziutka księżniczka przyjeżdża do Anglii by poznać króla – swojego przyszłego męża. Początkowo opiera się temu przymusowemu małżeństwu, próbując uciec sprzed ołtarza. Jednak gdy tylko poznaje Jerzego, wątpliwości zostają rozwiane i para bierze ślub. I na tym ta historia mogłaby się skończyć, jednak to, co czeka Charlottę przekracza jej wyobrażenia. Bo choć w swym małżonku zakochała się od pierwszego wejrzenia, ich miłość będzie musiała dojrzeć i oboje będą musieli o nią zawalczyć. Bo w pałacu i królewskiej rodzinie jest dużo więcej tajemnic, intryg i niedomówień niż początkowo wydawało się młodziutkiej królowej.
W serialu niemałe kontrowersje wzbudziła karnacja aktorki odgrywającej królową. I choć wydawałoby się, że w książce nie będzie to tak jaskrawe, ShondaRhimes, znana z wielu inkluzywnych projektów filmowych, postanowiła uczynić segregację rasową ważnym elementem tej opowieści. Bo oto gdy na dworze pojawia się piękność o egzotycznej urodzie, królowa matka decyduje wprowadzić na królewskie salony co bardziej prominentnych obywateli, którzy do tej pory ze względu na kolor skóry o tytułach i królewskich balach mogli zapomnieć. Oczywiście, wątek ten nie ma z historią prawdziwej Zofii Charlotty nic wspólnego. Jest to tylko i wyłącznie fantazja autorek, o czym na początku lojalnie ostrzegają. Lecz czy po to czytamy romanse historyczne by poznawać fakty? Bynajmniej. Gatunek ten z założenia jest eskapistyczny – ma pomóc nam w podróżach do innego świata, gdzie wszyscy są piękni, młodzi i bogaci a historia… może ciut piękniejsza i łaskawsza? Osobiście nie upatruję w tym wątku przekłamań, ale zwykłe, marzycielskie „co by było gdyby…”. W końcu historie alternatywne to bardzo częsty temat literacki i choć częściej jest on poruszany w kontekście politycznym i militarnym, to przecież również społecznie może być on ciekawym eksperymentem myślowym. Bo sam koncept jest niesamowicie ciekawy. Jak wyglądałby dzisiaj nasz świat, gdyby arystokratyczne elity byłby kilkaset lat temu bardziej różnorodne? Ciekawą refleksją dla mnie było te to, jak często władczy przedmiotowo wykorzystywali swoich poddanych, by budować i utrwalać własną pozycję. Ten jaskrawy i nierealistyczny na pierwszy rzut oka scenariusz nie jest przecież aż tak niemożliwy.
Oczywiście, jak zwykle u Julii Quinn możemy liczyć na wiele świetnej zabawy. Bo choć fabuła jest nieco mniej banalna niż te ze starszej serii o Bridgertonach, w „Królowej Charlottcie” Znajdziemy to wszystko za co miliony czytelniczek ją pokochały: błyskotliwe dialogi, subtelny humor i urok, który topi serce. Bohaterów, szczególnie dwójki głównych, nie sposób nie pokochać. Specjalne miejsce w moim sercu zajęli także ich przyboczni, którzy swoją drogą… A, nie będę Wam zdradzać szczegółów! Dowiedzcie się sami!
„Królowej Charlotty nie polecam historycznym purystom. Bo po co się denerwować. Z resztą, wątpię, by ktokolwiek z tej grupy po książki Julii Quinn sięgnął, ponieważ i w innych epoka regencji jest bardziej uroczym tłem w którym autorka obsadza swoje postaci niż mistrzowskim oddaniem realiów. Jeśli jednak chcecie uciec w świat pocałunków w świetle gwiazd, sukien wielkości harcerskich namiotów i razem z autorkami zanurzyć się w słodkim gdybaniu na temat historii… To czemu mielibyście sobie tej przyjemności odmówić?
