List Judasza Nie Iszkarioty | Autor: Augustyn Pelanowski

  W natłoku wydarzeń świąteczno-noworocznych, przy tym całym zabieganiu, świętowaniu, imprezowaniu i czym tam jeszcze, w chwilach wolnych przeczytałem „List Judasza nie Iszkarioty”. Zdumiewająca lektura. Ma już kilka lat co oczywiście nic nie odbiera jej z aktualności, ale myślę, że gdyby została napisana teraz byłaby jeszcze bardziej, nie wiem nawet jakiego słowa użyć, bardziej dosadne, bardziej zasadnicze?

Dwa fakty są istotne w tej książce: żyje jeszcze Papież Benedykt XVI i w zasadzie mamy za sobą obostrzenia związane z pandemią. To fakty historyczne. Poza tym przecież całość dotyczy komentarza do przedostatniej księgi Nowego Testamentu czyli „Listu św. Judy Apostoła”. Jakże celnego i aktualnego komentarza. Sam autor zastanawia się, czy komentarz ten dotrze do kogoś, czy ktoś go zrozumie, zareaguje...?

Teraz po tych kilku latach można powiedzieć, że jest tylko gorzej. Wszak ojciec Pelanowski nie zapoznał się (wtedy) jeszcze z drogą synodalną, z synodem o synodalności czy jak to się tam nazywa. A przecież już wtedy widać było, że źle się dzieje na samej górze. Z każdym dniem coraz mniej osób rozumie postępowanie papieża Franciszka, wielu nazywa go w dalszym ciągu kardynałem Bergolio.

Zdecydowanie zgadzam się z autorem odnośnie jego oceny obostrzeń stosowanych przez władze kościelne w trakcie pandemii. To nie było tylko zaprzeczenie wszystkiemu co kościół zobowiązany jest dawać wiernym, to było zaprzeczeniem fundamentu wiary. I nie da się tego w inny sposób wytłumaczyć. Wiele szkód jest nie do naprawienia. Czasami ( a właściwie cały czas) nie sposób inaczej na to spojrzeć jak na celowe działanie mające za zadanie zniszczyć katolicyzm, odrzucić ludzi od wiary, wydać ich na pastwę fałszywych bożków. Z bólem serca trzeba stwierdzić, że to się na całym świecie udaje.

Ojciec Augustyn Pelanowski na podstawie „Listu Judasza” pokazuje nam wszystkie zagrożenia, przytacza przykłady, daje napomnienia, ale obawiam się, że i u niego mało zostało wiary, że Kościół przetrwa w takim stanie jak dotychczas. Coraz więcej i częściej słyszy się o „powrocie do katakumb”, o kościele katakumbowym. Jeśli spojrzymy na inne kraje, które trzydzieści lat temu były uznawane za katolickie (Hiszpania czy Irlandia) to widzimy, co tam stało się, jak sytuacja wygląda dziś. Czy i my podążamy w tym samym kierunku?

A przecież tak naprawdę wszystko zależy od nas! Tylko czy jeszcze chcemy słuchać? Może całkiem przechodzimy na życie on-line? Nie potrzebujemy kontaktu z innym człowiekiem, nie potrzebujemy kontaktu z Bogiem? Nasze życie staje się takie płaskie, przewidywalne, puste. Mieć totalnie zastąpiło być. Istnieje tylko hedonizm, o ascetyzmie nikt nie słyszał.

Autor podaje mnóstwo przykładów na to, że nie jest za późno, wskazuje na ostrzeżenia, objawienia. Podpiera się autorytetem Jana Pawła II i Benedykta XVI. Tylko czy ktoś z nas usłyszy jeszcze te wezwania, czy zechce się nad nimi pochylić? Trochę wstrząsnęła mną ta książka. Z jednej strony tak naprawdę to wszystko widać jak na dłonie, wszystkie te negatywne zmiany, z drugiej jednak czy nie jest to syndrom „gotującej się żaby”, która nie dostrzega momentu, kiedy trzeba wyskoczyć z gorącej wody i jest już za późno? Obyśmy zdążyli, choć czasu coraz mniej.

Takich lektur nam właśnie najbardziej potrzeba. Ale kto teraz czyta książki? A kto czyta takie książki? A naprawdę, nieprawdopodobnie warto!