Nie Przyszedł Do Mnie Anioł | Autor: Agata PuścikowskaPaweł Grabowski

  O czym jest ta książka mówi już jej podtytuł. To rozmowa z lekarzem. Dokładnie mamy do czynienia z dialogami, które wypełnia treść osobistych doświadczeń doktora medycyny. Osobistych, bo nawet jak wszystko koncertuje się wokół zawodu, zdawałoby się– jest to spojrzenie prywatne.

Z książki dowiadujemy się praktycznych informacji, jak można pracować z osobami po stracie. Dotykamy obszaru medycyny paliatywnej i tego, że śmierć dotyczy wszystkich, może wydarzyć się bez względu na wiek. To, jak mówi o tym Doktor – wyraźnie wiemy, że jest oswojony z tymi wątkami, ale nie do końca pogodzony. Moim zdaniem jak człowiek robi więcej niż leczy, wraz ze śmiercią nie kończy się dla niego historia pacjentów, widzi problem szerzej, jako społeczny – on mimo nawet straty dostrzega dalej życie, potrzebę interwencji, ratunku innych, ocalenia ich dla życia.

Tytuł książki wybija nas w wątki transcendentne. Jednak to jak odpowiada lekarz jest bardzo proste i przyziemne. Przekonujemy się, że mamy do czynienia z praktykiem, człowiekiem będącym blisko materii, ale też bardzo dobrze operującym tym, że dotyka w swojej pracy przenikania się dwóch światów. Z jednej strony ratuje ciało, życie, z drugiej strony widzi cierpiącą duszę. Świadczy o tym to, że jego praca nie ma kresu, kiedy pacjent umiera, ale wypada jeszcze zająć się jego bliskimi, ich aspektem cierpienia, by uleczyć.

To jest tak prowadzone, cała rozmowa, tematy, problemy, by dotykać bardzo realnego świata, jego problemów. Przez to to trzyma w życiu. Sięgamy jego codzienności, o której nie chcemy myśleć.

To typowy lekarz, jaki ma swój fach, nazywa to „robotą” i nie koncentruje się za bardzo wobec tego, co jest błahe na tle ratowania życia ludzkiego. Nie obchodzą go plotki, ale skupia się na zadaniach. Jednak nie jest tak, że nie dotykają go różne rzeczy. Więc może się tylko zdawać, że to jest osoba z innej gliny, lekarz, jaki stale tylko żyje wielkimi sprawami, ratownictwa. W istocie rzeczywistość gdzieś do niego dociera, uderza, ale szybko przechodzi do porządku dziennego, skupia się na pracy, bo jego zajęcie wymusza na nim kierowanie właściwej uwagi na ważne sprawy. Można dużo debatować, rozkładać książkę na czynniki pierwsze. Jak ktoś chce wiedzieć jak myśli lekarz, jak patrzy na świat przez pryzmat swoich doświadczeń na pewno nie zawiedzie się. Myślę, że ta pozycja da również do myślenia i pomoże osobom, które zastanawiają się, czy medycyna jest dla nich. W istocie wymogi tego zawodu znacząco zmieniają mentalność.

Rzecz ciekawa. Medyk mówi prosto o swoim życiu, zawodzie, bardzo praktycznie. Chyba tego oczekuje się od lekarza, by przede wszystkim działał. Tu poznajemy jeszcze całą osobowość człowieka, jaki niesie pomoc, ratuje życie. Czuję w tym emocje, ale pod powierzchnią. Medyk ma chłodną głowę, wyraża się celnie. Nie jest marzycielem. Tkwi w problemach świata i w nich się „babra”, ale także jest tutaj obecny etos i postawa romantyczna. Synteza doświadczenia Doktora – bogate życie, zdawałoby się w paru wątkach. Oczywiście nie jest jedynym naczelnym wątkiem medycyna, ale życie lekarza w prywatnej odsłonie. Ono samo wyłania się na pierwszy plan, daje nam się poznać i to ciekawa, wnikliwa.