Grzęzawisko | Autor: Przemysław Żarski

  Jeśli powieść kryminalna to właśnie taka, w której atmosfera jest tak gęsta, że można by ją nożem kroić. Do tego mała społeczność, mroczny las i sprawa z przeszłości. Bardzo lubię w kryminałach dwu torową akcję, gdzie przeszłość ma ogromny wpływ na teraźniejszość. W „Grzęzawisku” Przemysław Żarski zabiera nas do 1996 roku. Wystarczyło niewiele słów, kilka detali by oddać klimat tamtych lat i przykuć mnie do tej książki na cały wieczór.

Bartek stał się workiem treningowym dla kolegów z klasy. Nie chce nikomu się żalić, nie potrafi się też postawić, wychowywany przez ojca musi tak naprawdę radzić sobie sam. W lesie za domem, w pobliżu grzęzawiska buduje swoją samotnię, tylko tam może swobodnie oddychać.

Szymon wkupił się w łaski klasowych byczków, na każdym kroku musi jednak udowadniać, że jest tego wart. W domu ojciec wprowadził żołnierską dyscyplinę, wszystko ma być pod linijkę. Chłopak bierze udział w nocnym biwaku, stara się dotrzymać kroku kolegom i zgadza się na wszystkie głupie pomysły.

2019 rok, fotograf pasjonat podczas „polowania” na ptaki znajduje na grzęzawisku kości. Ludzkie. Badania biegłych potwierdzają, że należą do młodego człowieka i przeleżały w wodzie ponad 20 lat. W sprawę angażuje się podkomisarz Lazar. Ma ona osobisty motyw by trzymać rękę na pulsie śledztwa. Przejrzała wszystkie akta dotyczące sprawy z lat 90, odszukała świadków wydarzeń, szybko łączy fakty, ale sprawy prywatne nie pozwalają jej skupić się na pracy w 100%.

Bycie kobietą na stanowisku wiąże się z wieloma wyrzeczeniami. Bycie mamą wiąże się z odpowiedzialnością za małego człowieka i dyspozycyjnością. Czy udaje się połączyć oba światy? Jest to wątek poboczny, przebiega on równolegle do śledztwa ale nie przytłacza go. Przemysław Żarski umie w suspens, przeplata czas i miejsce wydarzeń w taki sposób że od książki nie można się oderwać. Trzeba czytać co raz szybciej. Pytania się mnożą, zwroty akcji zbijają z tropu zwłaszcza gdy w zeznaniach świadków pojawiają się pewne nieścisłości. Bardzo podobał mi się motyw wyparcia, przedstawienie tego jak wspomnienia mogą ewaluować, jak dramatyczne wydarzenia odciskają piętno na całe życie. Jak strata bliskich wpływa na psychikę jeśli nie zostanie udzielona profesjonalna pomoc. Oczywiście trudno się spodziewać żeby w latach 90 taka pomoc była na porządku dziennym, ale nawet wsparcie bliskich jest dużą podporą. Tutaj bohaterowie nawet takiej pomocy nie otrzymali.

Grzęzawisko kryje nie jedną tajemnicę. Czy po latach uda się je wszystkie poznać, a może to miejsce przyciąga wszystko co złe i może dojść do kolejnej tragedii? Bohaterowie też nie odkrywają od razu swoich kart. Podejrzani i policjanci, ofiary i prześladowcy każdy ma coś do ukrycia. Czytanie takiej powieści zdecydowanie pobudza szare komórki, dlatego kryminał to dobry wybór na jesień. Zakończenie tutaj jest nieprzewidywalne i jak dla mnie występuje efekt wow kiedy wszystkie elementy wskakują na swoje miejsce.

Powieść tworzy zamkniętą całość, nigdzie nie znalazłam informacji, że jest to początek serii. Myślę   jednak, że autor nie miałby problemu z napisaniem kolejnej części, w której główną rolę odegrałaby podkomisarz Aleksandra Lazar. Jeśli taki ma zamiar to trzyma kciuki i czekam na kolejną pełną emocji książkę. Tymczasem polecam „Grzęzawisko”.