Kruchość Dotyku | Autor: Marek Machura

  Pisarz, Lucian Coon, postanawia napisać autobiografię, ale w oryginalny sposób: opisuje dzień po dniu swoje życie na bieżąco, wszystkie wydarzenia, myśli, przemyślenia, rozmowy z ludźmi. Wplata w to wspomnienia z wcześniejszych lat i dzieciństwa. To jak wiwisekcja na żywym organizmie, bez owijania w bawełnę, zatajania szczegółów, dziennik, pamiętnik, ale nie tylko: to niekończąca się powieść, która trwa, dopóki żyje pisarz, niczym serial z wieloma sezonami. Taka forma pisania biografii jest bardzo specyficzna. Pisarz chce uczciwie pisać, ale cały czas się kontroluje, nawet podświadomie, wiedząc, że  obiecał sobie pisać o wszystkim, stara się zachowywać tak, by nie było mu wstyd przelać tego na papier. Kiedy się pisze wspomnienia, zawsze są okraszone nutą oceny i interpretacji, przemilcza się cześć niewygodnych spraw, uwypukla dobre i ważne, natomiast pisanie na bieżąco, ad hoc, to zupełnie inna sprawa. Czytelnik ma wrażenie, że bezpośrednio, niczym Wielki Brat, uczestniczy w życiu pisarza, poznaje jego emocje, myśli, o wydarzeniach, nawet najdrobniejszych, informowany jest z minuty na minutę.

Autor kilka razy w ciągu dnia siada, by zapisać co się zdarzyło, co myślał, jak reagowali inni, co zjadł, jak się czuł, ile spał. Jednak taki sposób pisania sprawia, że całość jest beznamiętna, a przekazywana suchym tonem relacja spłaszcza emocje i pomimo tego, że dzieje się dużo, wydaje się, że pisarz stoi obok osoby, o której pisze.  Treść jest banalna, można by ją streścić w kilku zdaniach, ale  nie fabuła jest tu najważniejsza. Powieść, pomimo tego, co wcześniej napisałam, nie jest nudna. Z opisywanej jednym ciągiem całości wyczytać można mnóstwo różnych emocji, beznamiętna relacja to tylko pozory, pod nią kipi życie, nawet gdy jest to tylko życie zwykłego człowieka, choć pisarza, który ma żonę, kochankę, niewielu przyjaciół, jednostajną codzienność. 

Oczywiście to wszystko fikcja literacka, ale Marek Machura świetnie operuje słowem i emocjami, potrafi  tak pokierować czytelnikiem, że ten zapomina, że czyta powieść i zaczyna wierzyć w autobiografię. Dzień za dniem płynie powoli, ale nie można się oderwać od lektury, opowieść wciąga i i zaciekawia. 

Potem nagle w drugiej części zmienia się narrator, pamiętnik pisze Ada.  Opowieści zazębiają się, z innej perspektywy poznajemy te same wydarzenia, ale też więcej dowiadujemy się o Adzie. Kapitalne jest to zestawienie. Opowieść Luciana i jego spojrzenie na Adę, zestawione z jej dziennikiem, pozwala z różnych stron spojrzeć na obie postaci. Widać, jak postrzeganie danego człowieka zmienia się w zależności od obserwatora. O sobie zawsze pisze się subiektywnie. Choćby nie wiem jak mocno starać się o obiektywizm, człowiek nie jest w stanie przekroczyć bariery własnej osoby, charakteru, przekonań, czy kompleksów. Dopiero inny człowiek spojrzy inaczej, z odmiennej perspektywy opisze partnera, czy znajomego.

Zakończenie całkiem mąci w głowie czytelnikowi i przestaje być wiadomo kto jest kim w tej opowieści. Niezły twist, który intryguje i zmusza, by od nowa przemyśleć wszystko, co się przeczytało, a najlepiej zacząć od początku, choć i to nie daje gwarancji, że dojdzie się prawdy. 

„Kruchość dotyku" to świetna powieść, pełna niuansów i subtelności, najlepiej czytać ją powoli smakując  przemyślenia autora, mnóstwo tu myśli, które mogą krążyć jako samodzielne cytaty. 

Książka napisana jest pięknym językiem, prawdziwa uczta intelektualna dla wymagającego czytelnika.