Korona Popiołów. Kroniki Atlantydy. Tom 3 | Autor: Marah Woolf

  Zastanawialiście się, co by się stało, gdyby okazało się, że któryś z tych światów fantasy, które z taką chęcią tworzymy, okazał się prawdziwy? Ja zastanawiam się nad tym od najmłodszych lat, czyli okresu, gdzie już pojawiają się we mnie świadoma pamięć. Zawsze pragnęłam, by te niesamowite wydarzenia, by magia i niezwykłe istoty okazały się w którymś momencie prawdziwe. Choć zarazem bałam się, że wraz z tym przyjdzie do naszego świata zło i nieprzewidywalność. Jak myślicie – to byłby lepszy świat niż nasza rzeczywistość, czy wręcz gorszy? Zapewne odpowiedź zależy od konkretnego uniwersum.

Dobiega czas zakończenia całej opowieści. Nefertani ma przed sobą niezwykłe wyzwanie, którym jest odnalezienie samej siebie w nowym ciele. Wiąże się to z wieloma niekoniecznie pomagającymi funkcjonować aspektami. Tym bardziej że po raz kolejny na dworze Saidy pojawia się zdrada. Przewidywana, lecz jednak nieoczekiwana. Kim tak naprawdę jest Set? Jak Nefertani poradzi sobie z nowymi zadaniami? Czy jest możliwość, by świat były jeszcze spokojnym i przewidywalnymi miejscem?

Chyba muszę zacząć dość mocno tradycyjnie, czyli przyznać się, że „Korona Popiołów” jest moją pierwszą przeczytaną książką Marah Woolf. Tak, tak… Znowu zaczęłam czytać cykl od samego końca. Chyba już żadnego z moich czytelników to nie dziwi. I przyznam, że tym razem było ciężko mi się połapać w wielu aspektach, ale jak zawsze dałam radę i ostatecznie nie żałuję. Dla wyjaśnienia – tym razem po prostu nie zauważyłam, że czytam trzeci tom, a nie pierwszy. Tak już mam. A jak ostatecznie wrażenia?

Stylistycznie było naprawdę dla mnie ok. Dość łatwo i przyjemnie, ale czasami właśnie czegoś takiego potrzebuję. Wtedy łatwiej mi wejść w ten świat i odnaleźć się w nim. Tym bardziej że jednak brak znajomości poprzednich tomów znacznie utrudnia takie sprawy. A dzięki takiej stylistyce wciągnęłam się i oczami wyobraźni mogłam zaobserwować wiele elementów istotnych dla mnie. Może to nie do końca unikatowy język, który odróżni Marah Woolf od innych, ale nadal spełniający moje wygórowane oczekiwania.

Sam pomysł na zmianę pewnych kompozycji (a przynajmniej tak założyłam wnioskując z kontekstu) okazał się niekonwencjonalnym przerobieniem tego, co jest dobrze znane. Byłam dość mocno zdziwiona, szczególnie po oposie, ale też mam poczucie, że pod tym względem nieuprzedzona, jak wielu innych czytelników. Zresztą uwielbiam jakiekolwiek motywy związane z wampirami lub ich światem. Sama ich pojawienie się jest dla mnie dużą zaletą.

Świat „Korony Popiołów” Marah Woolf jest rozbudowany i dość stabilny. Podkreślając po raz kolejny, wielu elementów nie rozumiałam, niemniej nie miałam poczucia zagubienia. Tym bardziej że uniwersum wydawało mi dopracowane i umieszczone w konkretnych zasadach. Widoczne były też granice całości, ale one nie były duszące ani pozorne, co mam wrażenie, że zdarza się niezwykle często w powieściach fantasy. Razem dało to ciekawy i fantastyczny wizerunek.

Cieszę się, że przeczytałam „Koronę Popiołów”, choć mam też teraz pewność, że wrócę się do poprzednich książek autorki, a może nawet zapoznam się z innymi dziełami pisarki. Już od dawna kusi mnie cykl „Trzech Czarownic”. Nawet bardziej niż ta seria. Jednak wracając do wątku głównego, myślę, że fanom lekkiej fantastyki ta książka powinna przypadną do gustu, a już na pewno powinno się ją przeczytać, jeśli czytało się poprzednie tomy.