Profesor Wilczur | Autor: Tadeusz Dołęga Mostowicz

  Najnowsza filmowa adaptacja powieści Tadeusza Dołęgi- Mostowicza „Znachor” stała przyczynkiem do wznowień wydawniczych. W ten oto sposób w zupełnie nowej odsłonie wydany został zarówno „Znachor”, jak i "Profesor Wilczur". Nie mogłam zatem przejść obojętnie wobec kontynuacji losów Rafała Wilczura i z ciekawości chwyciłam po drugi tom cyklu.

Nie miałam zupełnie żadnych oczekiwań. Nie wiedziałam też w jaki sposób potoczą się dalsze losy Znachora, kiedy po odzyskaniu pamięci, nadarzy się okazja do powrotu do swojego utraconego przed laty życia. Obawiałam się odrobinę, że pierwsza część niosła w sobie już taki ładunek emocjonalny, że trudno będzie utrzymać ten poziom w kolejnej części. Okazało się jednak, że „Profesor Wilczur” jest równie intrygujący i emocjonujący jak i sam "Znachor".

Powieść rozpoczyna się krótko po od tragicznych przejściach profesora Wilczura, który po wielu latach, po nagłym odzyskaniu pamięci, nie tylko odzyskuje swoją tożsamość, ale i zyskuje dawno utraconą rodzinę, w osobie ukochanej córki Marioli.  Ponieważ świeżo upieczona hrabina Czyczyńska wraz z mężem emigruje do Stanów Zjednoczonych, radość zjednoczenia z córką nie trwa u Rafała Wilczura długo.  Sam profesor postanawia zatem wrócić do miejskiej rzeczywistości i swojej dawnej pracy w klinice. Dawna sława, wyjątkowe medyczne umiejętności nie wystarczą jednak do tego, aby w niezakłócony sposób dalej nieść pomoc potrzebującym, okazuje się bowiem, że zawiść ludzka wciąż jest jednak silniejsza niż honorowe funkcjonowanie. Intrygi dotychczasowego zastępcy Wilczura, doktora Dobranieckiego, prowadzą do rozgoryczenia i zniechęcenia profesora. Jego zmysły i intuicja podpowiadają mu, że w tej rzeczywistości trudno będzie mu się jednak odnaleźć, w konsekwencji podejmuje on decyzję o tym, aby w pełni świadomie powrócić na wieś i tam dalej nieść lekarską posługę, tym którzy z wdzięcznością ją przyjmą. Tym razem jednak nie wyrusza sam, ale towarzyszyć mu będzie pewna młoda, zdolna i zapatrzona w Wilczura jak w obrazek, lekarka. Jak potoczą się ich dalsze losy tego oczywiście nie zdradzę.

Słów kilka o walorach powieści. To, co wyróżnia tę powieść, to nie tylko medyczne aspekty, ale także osobiste przeżycia i wewnętrzne konflikty głównego bohatera. Wilczur to postać pełna sprzeczności - zarówno profesjonalnych, jak i emocjonalnych. Jego walka o utrzymanie moralnych wartości i etyki medycznej, pomimo przeciwności losu, sprawia, że staje się on bohaterem niezwykle wiarygodnym i godnym podziwu. Z resztą to postać wyjątkowo altruistyczna, podejmująca liczne kontrowersyjne decyzje, często kosztem własnego bezpieczeństwa. Tak będzie i tym razem, kiedy Wilczur zdecyduje się na przeprowadzenie skomplikowanej operacji, kosztem własnego zdrowia. Jego determinacja i oddanie sprawiają jednak, że trudno mu nie kibicować w podejmowanych przez niego decyzjach. To ukazuje jego pasję i miłość do medycyny oraz troskę o innych.

Dodatkowym elementem dramatycznym jest pojawienie się żony doktora Dobranieckiego, która błaga Wilczura o ratowanie jej męża, chorego na raka. To moment, w którym profesor musi zmierzyć się z własnymi uczuciami i etycznymi dylematami, co dodaje powieści głębi i humanizmu.

"Profesor Wilczur" to zatem kolejna świetna pozycja czytelnicza, z którą warto się zapoznać. Może nie zawiera ona w sobie takiego ładunku emocjonalnego jak wcześniejszy „Znachor”, ale warta jest uwagi choćby z tego względu, że stanowi napisaną w świetnym stylu opowieść  o pasji, poświęceniu, etyce i ludzkiej determinacji w obliczu przeciwności losu. Może zatem nie zostaniecie nią urzeczeni tak jak częścią pierwszą, ale z pewnością jej przeczytanie nie będzie czasem straconym. Ja polecam serdecznie.

  W świetle pióra Tadeusza Dołęgi-Mostowicza rozkwita druga odsłona niezwykłej opowieści o Profesorze Rafale Wilczurze, zatytułowana po prostu "Profesor Wilczur". Ta literacka uczta przenosi czytelnika w świat emocji, pięknych sentencji i wciągającej fabuły, której nie sposób się oprzeć. Autor z wielkim talentem kontynuuje historię lekarza o wielkim sercu, prowadząc nas przez zakamarki ludzkich losów, uczuć i poświęceń.

Powieść otwiera się na odzyskaniu pamięci przez profesora Wilczura, co sprawia, że powraca do pracy w swojej klinice. W miarę jak odzyskuje szacunek i prestiżowe stanowiska, zderza się jednak z zawiłościami ludzkiej natury, gdzie nie każdy cieszy się z jego sukcesów. Wsparty lojalnością doktor Łucji Pańskiej, która zawsze stoi u jego boku, profesor musi zmierzyć się nie tylko z wyzwaniami medycznymi, ale i społecznymi.

Dołęga-Mostowicz kieruje uwagę czytelnika na subtelne relacje międzyludzkie, a jednocześnie ukazuje wewnętrzne konflikty i dylematy bohaterów. Nie brakuje w tej opowieści głębokich emocji, które płyną z serca postaci, oraz pięknych sentencji, które wprowadzają do narracji wyjątkowy klimat. W miarę jak profesor Wilczur znów odkrywa swoje powołanie i zaczyna niesienie bezinteresownej pomocy, czytelnik jest wciągany w wir wyjątkowych historii ludzkich tragedii i triumfów.

Czym wyróżnia się ta powieść spośród innych? To nie tylko doskonała narracja, ale także umiejętne posługiwanie się dialogami, które nadają tekstu dynamiki. Dialogi te są niczym rozmowy życia, pełne emocji, ale i mądrości płynącej z doświadczenia. Autor zgrabnie wplata rozmowy bohaterów w gęstą strukturę fabularną, co nadaje powieści lekkości i sprawia, że czytelnik z łatwością identyfikuje się z postaciami.

Warto również podkreślić, że Dołęga-Mostowicz unika nadmiernych opisów, skupiając się na wartkiej fabule. Każdy zdanie, każdy opis pełni swoją rolę w budowaniu napięcia i atmosfery, nie pozostawiając miejsca na zbędne detale. To umiejętność dobrego opowiadania historii, której nie można odmówić autorowi.

Mocną stroną tej powieści jest również umiejętność ukazania społecznego kontekstu epoki, w jakiej osadzone są losy Profesora Wilczura. Autor wplata realistyczne elementy życia społecznego, politycznego i kulturowego, co czyni powieść nie tylko fascynującą opowieścią o jednostce, ale i interesującym obrazem epoki.

"Profesor Wilczur" to kontynuacja nie tylko sagi o wyjątkowym lekarzu, ale i o człowieczeństwie w ogóle. W świecie pełnym medycznych wyzwań, moralnych dylematów i uczuć, Dołęga-Mostowicz ukazuje siłę poświęcenia, lojalności i odwagi. Bohaterowie tej powieści stają się nam bliscy, a ich losy nieodłącznie związane z naszymi własnymi refleksjami nad wartościami życia.

"Profesor Wilczur" to majstersztyk literacki, który zachwyca zarówno formą, jak i treścią. Tadeusz Dołęga-Mostowicz nie tylko kontynuuje historię Profesora Wilczura, ale i ukazuje w niej głęboką ludzką naturę, wprowadzając czytelnika w świat pełen nadziei, poświęceń i niezapomnianych chwil. To lektura, która porusza, inspiruje i nie pozwala zapomnieć o wartościach, które kształtują naszą ludzką egzystencję.

  Jakże znanym bohaterem w polskiej literaturze jest Rafał Wilczur? Znanym z powieści, ale także z filmu, który od lat stanowi lekturę obowiązkową wielu z nas. Poniekąd już polską tradycją stała się emisja filmu „Znachor” w okresie jakichkolwiek świąt. Znamy losy słynnego profesora, który jest wielkodusznym lekarzem z powołania. Okoliczności jednak zsyłają mu nieprawdopodobne sytuacje, w konsekwencji których profesor Wilczur znajduje się na wsi i w roli znachora zaczyna pomagać ludziom. Gdy jego tożsamość zostaje ujawniona, a pamięć profesora powraca, powraca także jego wcześniejsze życie. I w tym właśnie miejscu zaczyna się kolejna część powieści o profesorze Rafale Wilczurze.

Czytając „Profesora Wilczura” nie mogłam odgonić się od pewnej natrętnej myśli: mianowicie, czemu znamy tak dobrze powieść i film „Znachor”, a o dalszych losach niewiele osób w ogóle słyszało? Mało tego, niewiele osób słyszało, że dalsze losy są opisane w tomie „Profesor Wilczur”. Wielu ludzi, niestety dotąd ze mną razem. Miejmy jednak nadzieję, że informacje o powieści rozniosą się szerokim echem wśród czytelników i dalsze losy Rafała Wilczura przestaną być nam obce.

Człowiek, który został wyrwany ze swojego świata, świata, w którym codziennością było wykwintne jedzenie, kryształowe kieliszki wypełnione dobrym alkoholem, gustowne suknie i toalety oraz kulturalne i wykształcone otoczenie, taki człowiek nie mógłby się tak po prostu odnaleźć w świecie wiejskiej biedoty, prostych ludzi i ciężkiej fizycznej pracy od świtu do nocy. Nie mógłby z pewnością zaakceptować braku świadomości, której tak bardzo brakowało ludziom ze wsi, a którą już cechowali się lekarze z miast, zwłaszcza ordynatorzy z wielkich szpitali. Taka zmiana, do której czasami zmuszony jest człowiek, jest koszmarem, z pewnością na początku. Natomiast Rafał Wilczur został "przeniesiony" od świata bogatej intelektualnej śmietanki towarzyskiej do świata nędzy, w nieświadomości. Amnezja, której uległ przez wypadek w pierwszej części powieści, powoduje, że świat wiejskiego realizmu, jest mu jedynym znanym i dostępnym. To ten świat zna po wypadku i w nim uczy się egzystować. Powrót, a raczej w jego przypadku przeniesienie się do jego "starego życia" powoduje, że Rafał Wilczur odczuwa już integralność nie z miastem, a z wiejskim folklorem i obyczajowością.

Fabuła powieści jest inspirująca, ponieważ pozwala czytelnikowi spojrzeć na radykalne zmiany w swoim życiu poprzez pryzmat zmian w życiu głównego bohatera. Jednak nawet nie tyle dla fabuły warto przeczytać powieść "Profesor Wilczur". Należy ją znać, by uświadomić sobie jak zmienną istotą jest jednostka ludzka, jak niejednorodni jesteśmy, gdy chodzi o adaptację do nowych miejsc, sytuacji czy też ludzi. Patrząc niejednokrotnie na życie swoje czy drugiego człowieka, myślimy, że nie moglibyśmy żyć gdzie indziej lub w inny sposób. Nic bardziej mylnego. Powieść trafnie ukazuje, że środowisko, w którym aktualnie funkcjonujemy to czasami wcale nie musi być to, które jest nam dedykowane. Może czasami czujemy takie ukłucie...i nie wiemy, co to jest. Może to właśnie podświadomość podszeptuje nam, że świat, w którym jesteśmy tu i teraz to jednak nie ten, w którym powinniśmy żyć. Profesor Rafał Wilczur, ceniony lekarz, lekarz z powołania, dający nadzieję, potrafiący leczyć ludzi i naprawdę im pomagać, być może musiał ulec wypadkowi. Być może przypadek zdecydował, gdzie przyszło mu żyć, ale dzięki temu przypadkowi bohater zdołał poznać prawdziwego siebie. Czyż nie tego pragnie każdy człowiek?