Stacja Pośrednia | Autor: Clifford D. Simak

  Kolejna powieść s-f w mojej kolekcji. I tym razem mamy do czynienia ze spotkaniem z obcą cywilizacją, tyle tylko, że w zdecydowanie inny sposób. Mało tego, to chyba taki sposób zdecydowanie do przewidzenia. Jeżeli obca cywilizacja skontaktuje się z nami, to na pewno znaczy, że jest bardziej zaawansowana technologicznie od nas, co ma swoje konsekwencje.

Teraz taka mała dygresja: kiedyś czytałem chyba opowiadanie s-f o tym, że obca cywilizacja przyjeżdża i ewakuuje wszystkich ludzi do lepszego świata, poza „kustoszami muzeum”. Ci kustosze pokrywają wszystko na ziemi specjalną substancją, która pozwala zachować wszystko na wieki. Resztką substancji kustosz posypuje siebie i swoją żonę....

Stacją pośrednią na naszej planecie zarządza jeden człowiek – weteran wojny secesyjnej. Czyli ma swoje lata, co powoli wzbudza zainteresowanie tu i ówdzie. Rzadko spojleruję, ale to można wyczytać z czwartej strony okładki, więc żadna tajemnica. Znaczy to również, że ten pomysł urodził się w głowie wielu pisarzy i jest jednym z powtarzających się wątków s-f.

Enoch Wallace okazał się idealnym kandydatem do takiego zadania> może to oznaczać, że pozaziemska inteligencja jest w stanie wybrać najbardziej odpowiedniego przedstawiciela naszego gatunku. Co jeszcze lepiej o niej świadczy.

Niestety w dzisiejszym przypadku będzie jeszcze więcej spojlerowania. Tak na marginesie, rzadko stosuję „anglizmy”, ale ten mi wyjątkowo pasuje, za co przepraszam. Wracając do tematu: żyjąc setki lat popełnia się błędy. I tak na przykład można stać się najdłuższym abonentem jakiejś gazety, co wśród redaktorów wzbudzi wręcz euforię, ale może doprowadzić do dekonspiracji. Nigdy nie jesteś w stanie przewidzieć wszystkiego. Jakbyś nie unikał ludzi i jak bardzo nie byliby oni tolerancyjni (czyli w ogóle nie wtrącali się do twojego życia – szczyt tolerancji!) to wcześniej czy później jakiś konflikt, którego nie da się uniknąć, narodzi się. A ludzka reakcja to w tym wypadku dekonspiracja.

Zaskakująco pozytywnie wypada strona – nazwijmy ją rządowa – potrafi się wycofać, potrafi nie zadawać pytań (niemożliwe!), potrafi zaufać! W rzeczywistości zawsze jest inaczej (a już w szczególności na amerykańskich filmach!). No ale my obywatele krajów demokratycznych mamy takie rządy jakie sobie wybraliśmy i takie na jakie zasłużyliśmy...

Ta książka poza przemyśleniami na temat „bliskich spotkań trzeciego stopnia” zmusza nas również do zastanowienia się nad rolą jednostki. Wprawdzie Włodzimierz Majakowski w hołdzie swojemu idolowi Leninowi pisał: „jednostka-zerem, jednostka-bzdurą”, ale chyba nie do końca miał rację (może dlatego jego ostatnie słowa przed samobójczą śmiercią, jak mówi anegdota, brzmiały: towarzysze, nie strzelajcie!). Są takie jednostki, które zmieniają losy świata i pchają go we właściwym kierunku. Nikomu nieznany Enoch Wallace na pewno do nich należał.

Ludzkie zachowania, a chyba rzadko zdajemy sobie z tego sprawę, stanowią istotę naszego człowieczeństwa, budują społeczeństwo. Często się obawiam, że starożytni Grecy napisali już wszystko, a my tylko jesteśmy kiepskimi epigonami, ale kwestia grzebania zmarłych stanowiła tragedię, z którą musiała się zmierzyć Antygona. Nic nie zmieniło się od tych czasów i nic się nie zmieni. Tylko rewolucjoniści i dyktatorzy wykopywali zwłoki by się na nich mścić (?) lub po prostu dawać upust swojej bezradności i głupocie. Szanując swoich zmarłych tworzymy cywilizację.

Tylko i wyłącznie czytanie pozwala nam przemyśleć to i owo, przynajmniej chwilę się zastanowić. Dlatego to takie ważne – warto czytać!