Księga Całości. Najstarsza Z Potęg | Autor: Feliks W. Kres

  Pożegnania są zawsze smutne... Nie inaczej jest w przypadku powieści „Księga Całości. Najstarsza z potęg”, która stanowi sobą pożegnanie z tym znakomitym, cyklem fantasy, jak i przede wszystkim pożegnanie z nieodżałowanym Feliksem W. Kresem, który tak nagle i niespodziewanie nas opuścił. Pozostała nam zatem opowieść - piękna, wyjątkowa, jakże symboliczna... Zapraszam was do poznania recenzji tej książki, która ukazała się oczywiście nakładem Wydawnictwa Fabryka Słów.

 Jako było zapowiedziane, tak też i się stało... Po pięciu latach Riolata Ridareta powraca w ciele nastoletniej dziewczyny, ucząc się nie tylko tego, kim była i kim jest, ale też i pirackiego fachu. Jednakże to nie będzie dla niej spokojny czas, gdyż oto nastaje okres decydujących przetasowań na politycznej mapie świata Szereru, w którym to wielką rolę ma odegrać Księstwo Agarów. To czas sojuszy, targów o przychylność i zdrad, w którym to Riolata Ridareta okaże się najważniejszą z kart...

 To wspaniała, jakże bardzo klasyczna dla tej serii i porywająca od pierwszych chwil lektury opowieść o wypełnianiu się przeznaczenia, odkrywaniu prawdy o samym sobie oraz walce dobra ze złem, gdzie tak naprawdę nie sposób ocenić, co jest czym w tym starciu. Efektem jest jedna z najlepszych odsłon tego cyklu, która zabiera nas wprost na pokłady morskich okrętów, do siedzib władców i na urokliwe wyspy, gdzie tak naprawdę rozegra się wszystko to, co najważniejsze. 

 Riolata Ridereta i jej ojciec w osobie Raladana - to najważniejsze postaci na tej jakże burzliwej, dramatycznej scenie. Pierwsza z tej pary przeżywa moc przygód na morzu, walczy na śmierć i życie, bierze udział w przewrotnym spisku i stara się odzyskać dawną miłość. Raladan odbywa zaś trudną, polityczną misję, której stawką może być nie tylko los jego poddanych, ale i całego świata Szereru. I te dwa wątki wzajemnie się tu ze sobą splatają, tworząc barwną, klimatyczną i fascynującą całość. 

 I nie zabrakło w tej książce niczego, co do tej pory charakteryzowało ten cykl i sprawiało, że tak bardzo go polubiliśmy. Mamy tu zatem wielką, tym razem w dużej mierze morską przygodę, którą znaczy walka, śmierć i magia... Mamy kolejne podróże po tym całym przedziwnym świecie, gdzie nic nie jest oczywistym, pewnym, ale za to wszystko klimatycznym, barwnym, oscylującym gdzieś pomiędzy baśnią dla dorosłych i mrocznym, historycznym dramatem. I jest wreszcie humor - rubaszny, czarny, znakomity i inteligentny. Nic, tylko czerpać z tej oferty...

 Oczywiście zdaję sobie sprawę, że powieść ta nie powstawała z myślą, że będzie wieńczyć ten piękny cykl... Niemniej, jakkolwiek to zabrzmi, jej fabuła, wyrażone za jej sprawą emocje i wymowa tej historii wydają się być idealnymi do tego, by powiedzieć „żegnaj” świecie Szereru... Oczywiście to tylko subiektywne odczucia dyktowane okolicznościami, wiedzą i tą dzisiejszą chwilą, ale jest w tym coś niezwykle symbolicznego…

Podobnie, jak miało to miejsce z każdym poprzednim tomem, tak i ta książka funduje nam wyśmienitą rozrywkę, przednią zabawę i autentyczną przyjemność kontaktu z wybitną literaturą fantasy. Jednakże tym razem jest inaczej – mimo tej pięknej, czytelniczej uczty…, jest po prostu smutniej, co jest czymś naturalnym, ale też i niezwykłym dla tej serii. Oczywiście jest to powieść wielka, wspaniała, godna słów pochwały, zachwytu i uznania.

Książka „Księga Całości. Najstarsza z potęg”, to pożegnanie, które z pewnością zapadnie nam w pamięci, wielokrotnie zachwyci i równie często dogłębnie poruszy. Bo tak to już jest, gdy odchodzą wspaniali ludzie i wybitni pisarze, pozostawiając nam swoją twórczość, do której to z pewnością będziemy wielokrotnie wracać… Ja będę wracać na pewno…