Zamknięta W Kalejdoskopie | Autor: Wanda Majer Pietraszak

  Bohaterka powieści, Joanna, doświadcza zdrady małżeńskiej, poznając ją z obu stron. Jest zdradzoną żoną, będąc także żoną zdradzającą. Zdrada zawsze boli. Joanna zaczyna się gubić. Emocje przytłaczają ją, nie potrafi się z nimi uporać. Chcąc uporządkować swoje życie i odnaleźć drogę do siebie – a może siebie? – wyjeżdża do Domu Pracy Twórczej. Gdzie – o tym nie mówi nikomu, nawet swojej siostrze, która ją zawsze wpierała.

Cała akcja zapowiadała się niezwykle ciekawie. Jednak niestety muszę przyznać, że jednak poczułam rozczarowanie i zmęczenie książką. Prawie 500 stron to jednak duża objętość. Akcja okazała się być jednak „wolno sunącą”. Szczerze mówiąc, oczekiwałam czegoś innego, żywszego. Książka pisana jest w trzeciej osobie. Dialogi nie do końca potrafiły przykuć moją uwagę. Całość wydała mi się … mroczna, pesymistyczna, ciężka. Jest w niej dużo chaosu. Dużo jest tu opisów, a szczególnie dużo przemyśleń. Taki natłok cudzych myśli sprawiał, że czułam się wręcz nimi przytłoczona. Zbiór myśli, przemyśleń, jest dobry jako pewnego rodzaju poradnik. Tutaj, w przypadku powieści, było ich zbyt dużo i zbyt obszernych. To powodowało, że akcja plątała się, chwilami wręcz gubiła. Bo wyobraźmy sobie, że czytam o bohaterce, która coś robi, jest jakaś akcja. Ale całą uwagę zabierają przemyślenie, które idą w zupełnie inną stronę. I nagle okazuje się, że myślimy zupełnie o czymś innym, nasza uwaga podąża bowiem w kierunku tematu przemyśleń, wybiega poza książkę, zaczynamy się zastanawiać nad własnymi sytuacjami i w efekcie odbiegamy daleko od książki. A powroty bywają trudne …

Zgadzam się, że życie nie szczędzi nam sytuacji trudnych, takich, w których doświadczamy bólu. Życie potrafi być też monotonne, szare, wolne … Mam wrażenie, że autorka takie realia tu opisuje. Trudno się czyta takie książki, które nie mają tempa, których akcja zdaje się iść tak jak szary okres w życiu, który każdy z nas miewa. I dlatego chciałoby się przeczytać o czymś innym, o czymś, co ma inne tempo, co różni się od codzienności – choć jej nie przekreśla. Zdecydowanie brak tempa, zbyt dużo przemyśleń i przez to chaosu, jest tutaj największym błędem.

Czy to oznacza, że książka jest zupełnie zła? To ocena subiektywna – dobra, czy zła książka. Zależy czego ktoś szuka i czego od książki oczekuje. Na pewno zaletą jest to, że bohaterami są normalni ludzie. Tacy, jakich możemy spotkać i spotykamy na co dzień. Być może któraś z czytelniczek jest właśnie taką Joanną. Być może któryś z czytelników jest takim mężem Joanny. Być może ktoś odnajdzie się w którejś z postaci.

Joanna znajduje rozwiązanie dla swojej sytuacji zagubienia. Wyjeżdża do Domu Pracy Twórczej, nikomu nie zdradzając adresu. I to też jest dobra rada. Słusznym jest przysłowie „Najciemniej jest pod latarnią”. Bo najtrudniej – paradoksalnie – niektóre rzeczy zobaczyć z bliska. W sytuacji zagubienia warto się odsunąć – choć na parę kroków. Nie każdy ma taką możliwość jak Joanna – ale może znajdzie się jeden dzień na pobycie dalej? Może wzięcie urlopu? Można gdybać, w każdym razie spojrzenie z daleka na pewno przywraca ostrość obrazu.

Mimo, że książka nie przypadła mi do gustu, na pewno sięgnę po inne książki pani Wandy Majer-Pietraszak.