Noe Kontra Mabbul | Autor: Adam Czuszel

  Zupełnie inna literatura. Czas zadumy, przemyśleń, odpoczynku od rzeczywistości. Chwila przerwy w pogoni za... za czym? Może i takich pozycji jest więcej, ale trudno na nie trafić. I trudno nie z tego powodu, że nie są widoczne, tylko z tego, że nie czyta się ich łatwo, że właśnie trzeba dłużej się nad nimi pochylić, a przecież na nic nie mamy czasu!

Jestem wielkim zwolennikiem czytania, w dodatku takiego w tradycyjnej formie – papierowej. Coraz mniej ludzi czyta, więc cieszy mnie nawet to, jak ktoś czyta „popkulturową papkę” z nadzieją, że z czasem sięgnie po bardziej ambitną literaturę. Zresztą ta mało ambitna literatura też lubi sięgać po klasyczne wzorce. Taka bardzo dziwna dygresja, mając na uwadze recenzowaną książkę, otóż bohaterka „50 twarzy Greya” ukończyła literaturę angielską i zaczytywała się klasyką – czyż nie dziwne?

Zastanawiałem się, czy zawsze narzeka się, że kiedyś było lepiej, a teraz idzie tylko ku gorszemu i wydaje mi się, że były okresy, kiedy uważano, że jest coraz lepiej, że każde kolejne pokolenie będzie lepsze pod każdym względem. Teraz jakby tego nie widać. Wręcz przeciwnie owładnęła nami nieprawdopodobna pogoń za szczęściem (?), za pełną realizacją własnego „ja” (cokolwiek miałoby to znaczyć). Każdy z nas staje się pępkiem świata. Do tego opanowuje nas cywilizacja śmierci, życie przestaje mieć wartość bezwzględną, pełno jest uznaniowości, tylko nie wiadomo dokładnie czyje to „uznanie”.

Hedonizm rządzi światem. Każdy ma być piękny, młody i zdrowy. Do tego koniecznie musi odnieść sukces. Autor przypomina nam myśl Nietzschego „każda rozkosz pragnie wieczności, głębokiej, głębokiej wieczności” Tylko czy ziemskimi przyjemnościami chcemy to osiągnąć? Jak szybko zobaczymy pustkę, kiedy (i czy w ogóle) nastąpi refleksja?

I tu znowu pojawia się Noe. Może już gdzieś buduje swoją Arkę, a nikt tego nie zauważa, mało tego, wszyscy znowu się z niego wyśmiewamy. Znowu nie zdążymy się załapać?

Kolejna dygresja, tym razem do Jacka Kaczmarskiego, wiecznie „wadzącego się z Bogiem” - w jednej ze swych piosenek woła: „budujcie Arkę przed potopem” - jakżesz to oczywiste! W innej śpiewa:

„W pustym raju archanioł Gabriel
Miecz ognisty czyści od święta
To przed Panem wypręży się nagle
To postraszy z nudów zwierzęta
Towarzyszy Stwórcy w przechadzkach
Lecz nie może Go bawić rozmową
Żadną myślą zaskoczyć znienacka
Obaj myślą wszak jednakowo”

Pozwoliłem sobie (jak rzadko kiedy) zacytować dłuższy fragment, bo zawsze mnie on fascynował. Z jednej strony rzeczywiście Bóg zna nasze myśli, z drugiej zaś, czy nie byłby przepiękny taki spacer w ciszy i zadumie w bliskości Boga? Może dla Archanioła nie (choć wątpię), ale dla każdego z nas? Tylko czy na taki spacer chcemy pozwolić?

Ojciec Adam Czuszel ma dla nas wiele uwag i przestróg: czas zakończyć naszą „mentalność chrześcijanina w kapciach”, czas zakończyć „skoliozę kręgosłupa moralnego”. Powinniśmy słuchać przestróg Mateusza: Niech twoje „tak” znaczy „tak”, a „nie” znaczy „nie”. Od nas zależy czy to przyjmiemy, czy zostawimy odłogiem.

Wiele w książce odnoszenia się do literatury, ale i do współczesnych piosenek raperów. Zastanawiam się jak wiele ich powinno być – bo to maniera, która zauważam również u innych pisarzy (Ci, których mam na myśli domyślą się). Zawsze w takim przypadku zadziwia mnie wiedza innych ludzi, wiem (znowu) jak wiele muszę jeszcze przeczytać, jak wiele się nauczyć.

Na zakończenia, jako podsumowanie i być może kwintesencja kolejny cytat z książki: „Nie ekologia jest remedium dla świata, nie zbawi nas socjologia, a tym bardziej ekonomia. Jeśli zrozumiemy, że za nieszczęściem stoi zło, to jedynym ratunkiem jest Jezus”. Tyle i aż tyle.