Paskudna Historia | Autor: Bernard Minier

  Akcja toczy się na jednej z wysp archipelagu San Juan u wybrzeża stanu Washington. Na wyspę trudno się dostać, więc mieszkańcy żyją w swego rodzaju bańce. Wszyscy się znają, wiedza o sobie wszystko. Aż tu nagle na jednej z plaż odnaleziono zwłoki szesnastoletniej Naomi, którą zamordowano w odrażający sposób.

Zamordowana dziewczyna jest przyjaciółką głównego bohatera, siedemnastoletniego Henry’ego. Henry widział ją ostatnio na promie. Płynęli razem na wyspę, przeprowadzili trudną rozmowę, podczas której Naomi nalegała na „przerwę” w ich związku. Wzburzona Naomi zostawiła oszołomionego Henry’ego i znikła gdzieś na promie. Chłopak wraz z kolegą przeszukał statek, ale po dziewczynie nie został nawet ślad. A potem pojawiły się zwłoki…

Policja przystępuje do śledztwa, ale przecież młodzież próbuje rozwiązać sprawę na własną rękę. Szybko okazuje się, że każdy mieszkaniec idyllicznej wysepki ma coś do ukrycia. Wszyscy się znają, a może nikt nie zna nikogo?

Przede wszystkim poznajemy Henry’ego, który prowadzi czytelnika jako narrator. Przeszłość chłopaka jest owiana tajemnicą. Wychowują go dwie kobiety, które są bardzo stanowcze w jednej kwestii: zakazu publikowania w mediach społecznościowych fotografii chłopaka. Krok za krokiem razem z Henrym dochodzimy do wniosku, że już wiadomo, kto jest mordercą. Zagadka wydaje się być już wyjaśniona, kiedy autor stawia wszystko na głowie. Wystarczy, że przestawi czytelnika na inne tory i zmieni perspektywę oglądu rzeczywistości, żeby wszystko zaczęło wyglądać inaczej. I czytelnik już wie, że dotychczasowe tropy doprowadziły go do fałszywych wniosków, a rozwiązanie zagadki leży zupełnie gdzie indziej. Świetna wolta!

Minier mistrzowsko myli tropy i zwodzi czytelnika, by zaskoczyć i podtrzymać napięcie. W efekcie czyta się szybko i nie można się oderwać. Jedyny spory minus to narracja nieadekwatna do wieku bohatera. Minier używa pięknego i kwiecistego języka, który z jednej strony wzbudza zachwyt, jednak kiedy zdać sobie sprawę, że to siedemnastolatek używa tak skomplikowanego języka i naukowych zwrotów, narracja przestaje być wiarygodna. Można też podejrzewać, że spory wpływ na odbiórmoże mieć tłumaczenie. Trudno mi to jednoznacznie ocenić, bo nie znam francuskiego, ale momentami w tekście coś wyraźnie zgrzyta. Szkoda, bo język jest niewątpliwą zaletą autora. Niektóre fragmenty tekstu są po prostu piękne, bardzo poetyckie i nietuzinkowe, słowem zasługują na uznanie.

Warto podkreślić fakt, że powieść jest świetnie skonstruowana i przemyślana w każdym szczególe. Bohaterowie są ciekawi i bardzo realni. Mają wyraźny rys, cechy charakterystyczny, a jednak to historii, a nie im poświęca się zasadniczą uwagę.

Bernardowi Minierowi dobrze zrobiła przerwa w cyklu o komisarzu Martinie Servazie. Jednak ciekawy skądinąd wątek wpływu wydarzeń z dzieciństwa na życie młodych ludzi, Minier wykorzystał już w książce pod tytułem „Krąg” (drugi tom serii z Servazem). Na szczęście kontekst jest inny i pewnie nie każdy czytelnik zwróci uwagę na podobieństwo, chyba że lektury dzieli niezbyt długa przerwa, jak w moim przypadku.

Podsumowując „Paskudna historia” jest paskudna tylko w kontekście opisywanych zdarzeń, bo takiej traumy nie można życzyć nawet najgorszemu wrogowi. Jako lektura dla miłośników trzymających w napięciu historii kryminalnych zaspokoi nawet najbardziej wyrafinowane gusty. Jest w niej to, co lubię najbardziej – od interesującego pomysłu na intrygę, przez narastający suspens, aż po zaskakujące zakończenie.

"Paskudna historia" została doceniona nie tylko przeze mnie – otrzymała nominację w Plebiscycie Książka Roku 2015 portalu lubimyczytać.pl w kategorii Kryminał - Sensacja - Thriller.