Zadziwiający Kot Maurycy | Autor: Terry Pratchett

  Powiedzieć, że prozę Terry’ego Pratchetta uwielbiam to zdecydowanie za dużo. Bo nie jest to autor, który zwaliłby mnie z nóg, zachwycił, poruszył, choć akurat bawię się przy jego książkach nieźle, a nawet dobrze. No i mam na półce niemal wszystkie tomy „Świata dysku”, czyli jego opus magnum, jakby ktoś nie wiedział. Więc nie jest to też autor, którego bym nie cenił. A tak się akurat złożyło, że niniejszej powieści, choć to część „Dysku” przecież, nie miałem, więc tym chętniej przygarnąłem. A część to bardzo przyjemna, lekka, zabawna, dobrze napisana. Nadal nie wybitna, ale wybitnych książek Pratchett nie pisał, niemniej warta poznania czy znacie całą serię, czy nie.

Ten kot potrafi sobie poradzić. Maurycy żyje na ulicy i ma swój własny patent na zarobek. Zna to każdy – tresowane szczuty, plus jakiś chłopak z fletem i można się wzbogacić. A on posiada i to, o to. Ale na horyzoncie dzieje się coś złego, ktoś gra, ale melodię złą, a szczury… Cóż, szczury mogą się rzucić sobie do gardeł i co wtedy? Ktoś musi poradzić sobie z tym wszystkim

Ktoś kiedyś gdzieś (nie jestem pewien, ale chyba recenzent „CD Action” omawiający napisaną przez córkę Pratchetta grę „Rise of the TombRaider”) napisał, że z prozą autora jest tak, że świetnie pisze, ale fabuły jego książek są proste i nie zachwycają niczym szczególnym. No i ja się z tym zgadzam. Co nie przeszkadza mi dobrze się bawić czytając te dzieła. Bo może i fabuły arcydziełami nie są, może humor nie śmieszy mnie do łez, a jedynie wywołuje lekki uśmiech na twarzy, może i wszystko, co znajduje się w prozie brytyjskiego pisarza wzięte jest z innych dzieł i popkultury, ale…

No właśnie, sympatyczne to jest, fajne, ujmujące, urocze… Lubię zabawę konwencją, lubię takie meta podejście, samoświadomość, a to tu jest. Pratchett wziął w tym „Świecie dysku” wszystko, co znane i lubiane: baśnie, fantastykę, podania ludowe, horrory Lovecrafta, brytyjską rzeczywistość etc., etc., przepuścił to przez filtr własnej wrażliwości artystycznej i stworzył serię może nie dla każdego, ale jednak poznania wartą. Oczytany czytelnik nawet jeśli nie bawi się fabułą, jako całością, bawi się smaczkami, nawiązaniami, odniesieniami, puszczaniem oka…

A ten tom godnie serię reprezentuje. Niby to takie coś dla młodszych odbiorców, niby prostsze, a nadal zachowujące to, co u Pratchetta cenimy. Urocze jest to wszystko, ujmujące, sympatycznie bawi się mitem flecisty z Hameln, a jednocześnie pokazuje nam nieco inne, zwierzęce oblicze „Świata Dysku”, spójne z całym tym szaleństwem serii, a jednocześnie fajnie je uzupełniającym. No po prostu jest tu wszystko to, co w prozie Pratchetta lubimy i czego chcemy, łącznie z tą niezależnością, która sprawia, że każdy tom możemy czytać niezależnie od całej, rozległej przecież, bo kilkudziesięciotomowej, reszty i to bez straty.

Więc polecam. Nie idealne, ale bardzo dobre dzieło, które bardzo dobrze bawi się mitami, baśniami, podaniami i fantastycznymi elementami. Na śmieszno, i na poważnie. I w sumie jedyne, co bym zmienił, to ta okładka – bo ani ja za filmowymi nie przepadam, ani też nie jest to grafika, która sprawiłaby, że dorośli sięgnęliby po tę pozycję, a przecież to lektura, która kupi i ich. Właściwie to przede wszystkim ich kupi, bo przecież młodzi nie wyłapią wszystkich smaczków, jakie kryją się na stronach książki. Na szczęście są też wydania z ładniejszymi okładkami.