Czarny Piątek | Autor: Alex Kava

  Gdy widzę na półce książkę Alex Kavy, ręka mimowolnie sama po nią sięga. Mamy już za sobą kilka wspólnych mrocznych przygód, które przyniosły ze sobą prawdziwy wachlarz uczuć. Od bolącego z nieustannego napięcia karku, po cisnące się na usta słowa uznania dla autorki. Czy i tym razem mogę obiema rękami podpisać się pod jej twórczością?

Agentka Maggie O’Dell dostaje telefon z informacją o zamachu bombowym w największym centrum handlowym w kraju. Sytuację rozgrzewają do czerwoności fakty, że w całą sytuację może być zamieszany jej brat, a dodatkowo istnieją przesłanki, że to może nie być ostatnie słowo zamachowców.

Do lektury zasiadłam jak do ulubionego sernika z polewą malinową. Będzie pysznie. Jak zawsze! Przykro mi to stwierdzić, ale tym razem coś poszło nie tak. Albo twórca uznał, że przepis na idealne ciasto ma w głowie, więc nie musi się posiłkować notatkami, albo składniki były zepsute. Fakt jest taki - smak był inny. Niestety gorszy.

Sam pomysł na fabułę jak zwykle ciekawy i wciągający, więc tu trzeba przyznać autorce, że potrafi znaleźć żyzny grunt pod historię. Niestety tym razem zabrakło mi elementów, które do tej pory najmocniej ceniłam w jej powieściach: zmyślnie prowadzonej wielowątkowości, smacznego stopniowania napięcia, i przede wszystkim przybliżenia czytelnikowi jakiegoś procesu, zawodu, czy zjawiska natury. Bo właśnie tym charakteryzowały się książki Alex Kavy. Można było odkryć tajniki policji podczas pracy z seryjnym mordercą czy handlarzem żywym towarem, poznać zasady pracy psów tropiących, czy starać się wczuć w sytuację, gdy na drodze człowieka staje tornado. To wszystko dawało ekscytujące uczucia, które sprawiały, że książki zapadały w pamięć.

Tym razem bohaterowie angażują się w rozwikłanie zagadki po zamachu bombowym, co w obliczu aktualnych sytuacji na świecie, jako samego ataku na niewinnych cywilów, jest niestety stosunkowo częste. I gdy znowu spodziewałam się historii, która uchyli rąbek tajemnicy pracy największych specjalistów do walki z tym tematem, to mam wrażenie, że pocałowałam klamkę. Nie pojawiło się nic wyjątkowego, czego nie można spotkać w każdej książce o podobnej tematyce.

Autorka nadal potrafi budować napięcie, ale zmieniając wątek dosłownie co kilka stron, miałam uczucie, że łapię czytelniczą zadyszkę. Z czasem poczułam, że przestaję się przyjemnie niecierpliwić, kiedy znowu wrócimy poprzedniego wątku, bo wiem, że to będzie zaledwie za dwie lub trzy strony. Może miało wzbudzać wielki ogień napięcia, ale dla mnie okazało się rozczarowujące i rozchwiane.

W poprzednich historiach czułam, że autorka zawsze dba, by wcześniejsze wątki nie były dla czytelnika niewygodne. Jeśli coś było istotne dla bieżącego tematu, to między słowami przemycała istotne fakty, dzięki czemu miało się poczucie płynności. Tym razem zdecydowanie tego zabrakło. Wspomina o napięciu między bohaterami, ale wiem za mało, by móc się z nimi utożsamić.

Czy polecam? Tak, bo mimo wspomnianych minusów Alex Kava potrafi zbudować ciekawą i wciągającą historię. Jednak w tym wypadku mówię śmiało – mogło być zdecydowanie lepiej! Osobom lubiącym poczuć mrowienie na plecach polecam zapamiętać to nazwisko i przy okazji pozwolić sobie na wspólne chwile. Ja też nie tracę sympatii i czekam na kolejne, oby lepsze, historie.