Co Zasiejesz, To Zbierzesz | Autor: Michael HjorthHans Rosenfeldt

  Zawsze ciekawią mnie pisarskie duety. Z takim szwedzkim duetem mamy do czynienia tym razem. Żaden z nich nie zaczynał, o dziwo, od pisarstwa. Michael Hjorth, urodził się w 1963 roku w Visby i poza tym, że jest  powieściopisarzem znany jest także jako producent, reżyser i scenarzysta, głównie telewizyjny. Niestety jego dzieła nie są szeroko znane na polski rynku, mimo że w 2000 roku wyprodukował, napisał i wyreżyserował film „Det okända”, który zdobył główną nagrodę Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Cinénygma w Luksemburgu. Natomiast nieomal równolatek Michaela, Hans Rosenfeldt początkowo nie marzył o pisarstwie. Jako ciekawostkę warto tu dodać, że jest bardzo wysoki, a swój pełny wzrost 2,06 m osiągnął w wieku czternastu lat i ponoć był poddawany szczególnej terapii, by zahamować ten proces. Co oczywiste, rozważał karierę sportową jako koszykarz, ostatecznie zdecydował się na aktorstwo. Wkrótce jednak zmienił zdanie i został popularnym prezenterem radiowym i zaczął pisać telenowele dla telewizji. Najbardziej znana z jego produkcji to duńsko-szwedzki serial kryminalny „The Bridge”, gdzie para detektywów prowadzi dochodzenia w sprawie serii przestępstw, które mają miejsce w pobliżu granicy obu krajów. Niestety, jego działalność w tej dziedzinie nie jest w Polsce szczególnie znana, mimo że „The Bridge” odniósł międzynarodowy sukces i dał początek aż pięciu adaptacjom, w tym amerykańskiej, której akcja toczy się na granicy amerykańsko-meksykańskiej oraz „The Tunnel”, której akcja toczy się na granicy brytyjsko-francuskiej. W 2010 roku Rosenfeldt i jego przyjaciel Hjorth rozpoczęli pisanie powieści kryminalnych od „Tajemnicy” i jej kontynuacji „Ucznia”.

Wróćmy jednak do „Co zasiejesz, to zbierzesz”. W ciągu kilku dni w Karlshamn dochodzi do serii zabójstw. Na początku wydaje się, że zbrodnie nie są ze sobą powiązane, ale wkrótce okazuje się, że mają one wspólny mianownik. Wszystkie ofiary zostały wcześniej uniewinnione, zdaniem niektórych niesłusznie, przez sąd. Vanja Lithner jako nowa szefowa wydziału zabójstw musi jak najszybciej dopaść mściciela. Tymczasem zwolniony z policji Sebastian Bergaman pracuje jako terapeuta. Pojawia się u niego tajemniczy Australijczyk, który przywołuje koszmarne wspomnienia związane z utratą żony i dziecka. Policjant Billy ma wkrótce zostać ojcem i podejmuje decyzję, że nigdy więcej nikogo nie zabije, ale okazuje się, że nie jest mu łatwo wytrwać w swoim postanowieniu.

Opis jest trochę zagmatwany, zwłaszcza jeżeli chodzi o Billa, ale jest to siódma część cyklu i więcej o losach bohaterów można dowiedzieć się z wcześniejszych części. I, nie ma co ukrywać trzeba koniecznie przeczytać wcześniejsze książki, żeby połapać się w niuansach życia postaci, gdyż nie ma tu wprowadzenia ani „streszczenia” poprzednich książek. Jeżeli chodzi o zagadkę kryminalną to nie ma problemu, nie ma ona powiązania z poprzednimi. Zresztą nie jest ona specjalnie skomplikowana i dość szybko okazuje się, kto jest głównym czarnym charakterem, a cała akacja toczy się wokół złapania przestępcy. Czy to dobrze? Wydaje mi się, tak. Pomysł sprawdza się całkiem przyzwoicie i mino, iż wiemy, kto zabił, to od książki ciężko się oderwać. Zakończenie jest zaskakujące, zwłaszcza w jednym wątku i wskazuje na to, że będzie ciąg dalszy.

Jak to zwykle bywa w skandynawskich kryminałach, dużą rolę odgrywa wątek obyczajowy. Nie inaczej jest i w tej książce. Zaryzykuję nawet stwierdzenia, że w pewnym momencie problemy osobiste policjantów zaczynają brać górę na całą intrygą.

Gorąco polecam i z niecierpliwością czekam na następną część z cyklu. Zachęcam również do sięgnięcia po wcześniejsze książki i zapoznanie się z poprzednimi zagadkami.