Prawo Matki | Autor: Przemysław Piotrowski

 Mieć taką mamę, to skarb.

Gdyby każda mama taka była, każde dziecko czułoby się kochane i byłoby kochane, byłoby potrzebne.

Nie każda mama powinna być mamą. Nie wszyscy są stworzeni do rodzicielstwa...

A w czym rzecz?

Luta, bohaterka „Prawa matki”, jest świetną mamą, bezsprzecznie i niepodważalnie. Dla swoich dzieci – Weroniki (Werki) i Frania jest ukochanym, acz samotnym rodzicem. Dla nich żyje, dla nich zrobi wszystko, dlatego gdy jej córka zostaje porwana, Luta wie, co robić. I niech porywacze mają się na baczności. Czytasz i im współczujesz bardziej, aniżeli Lucie. Im, właśnie im – bo coś, co miało być szybkie i zyskowne, okazuje się być zatrważające i mało śmieszne. Luta to matka, a teraz to wściekła i bezwzględna matka, która niczego i nikogo się nie boi. To kobieta-maszyna, która nie traci czasu na niepotrzebne gadanie. Ona działa. Dosłownie. Więc drżyj czytelniku. Przemysław Piotrowski, autor świetnego kryminału „Prawo matki”, wrzuci cię w taki cyrk przestępczy, o jakim długo nie zapomnisz. Nie wyzwolisz się z niego, przynajmniej nie tak szybko, jak byś sobie tego życzył.

Skrzętnie napisana fabuła powieści stopniowo oplata cię, jak pajęczyna. Oblepia cię wręcz przyklejając się do skóry. Fetor pleśniejących resztek jedzenia, lepiące się blaty mebli, tłuste plamy na narzutach byle jak rzuconych na siedziska, puste butelki, pety wszędzie, gdzie spojrzysz. I do tego ten zapach naprutych, naszpicowanych narkomanów. Meliny, nieznane kryjówki dla wtajemniczonych, opuszczone squaty i szemrane interesy. I ludzie, którzy prowadzą biznesy wedle reguły - ja tobie to, ty mi tamto, a najlepiej z procentem. Wszystkim rządzi pieniądz, nawet śmierdzący, ale to on jest królem i panem. Musisz to zaakceptować.

Podczas czytania czujesz dyskomfort i jakieś wewnętrzne zatrwożenie. Tworzy się w tobie sztywność i paraliż, rodzi się niezgoda. „Prawo matki” uzmysławia nam podział świata – na ten dobry i zły. Są szczęśliwe mamy, ludzie budujący życie na fundamencie licznej rodziny, ale tuż obok są ci, co żyją od głodu do długu, od jawy do jawy. Szala wagi odważającej życie nie zawsze tkwi w idealnym poziomie.

Piotrowski nie boi się niczego. Luta nie boi się nikogo, choć czasem tylko udaje twardą. Udaje, bo tylko tak jest w stanie logicznie myśleć, podczas gdy czyny wymykają się umysłowi. Najpierw robisz, potem myślisz – skąd my to znamy? Luta, bohaterka „Prawa matki”, to ktoś na wskroś ludzki, bliski nam, ktoś z kim się utożsamiamy. To osoba pełna wad, słabości i niedoskonałości, lecz przekuwa je w siłę, zadziorność i szybkość. Wzór? Tak. Choć o tragedii, jaka ją spotkała, lepiej oglądać w telewizji. Piotrowski nie unika brutalności. Wyciąga na wierzch wszystko to, co życie i ludzie skrywają w sobie najobrzydliwszego. A co gorsze, nie koloryzuje i nie spłaszcza. Fabułą „Prawa matki” wali nas w głowę, w brzuch i odbiera nam oddech. Dusisz się. Kleisz od syfu w jaki wlazłeś. Jest ci ciasno, duszno i słabo. Jesteś na granicy, ale... czytasz do końca chcąc znaleźć odpowiedź. Dlaczego Luta? Dlaczego jej córka? I dlaczego życie czasem przypomina syf pełen smrodu i beznadziei?

Czytanie sprawia radość i ból jednocześnie. To lunapark emocji, atrakcji i zaskoczeń. To kolejka górka, od której wszystko się zaczyna i wszystko kończy. Bo wyzwolenie z barierki zabezpieczającej wagonik jest startem i metą tragedii.

Wszystko zatacza krąg. Wszystko wraca do początku, do równowagi.

  „Prawo matki” Przemysława Piotrowskiego to pierwsza książka autora z nowego cyklu – „Luta Karabina”. Dla Luty nie ma sytuacji, w której by sobie nie poradziła. W przeszłości była z jedną z najlepszych w siłach specjalnych, jako pierwsza kobieta w Polsce zdała egzamin do Jednostki Wojskowej Komandosów, brała udział w wielu niebezpiecznych misjach. Obecnie zarabia na życie pracując na platformie wiertniczej u wybrzeży Norwegii – dwa tygodnie jest w pracy, trzy tygodnie spędza z dziećmi. Samodzielna i silna, przyzwyczajona do towarzystwa mężczyzn. Życie wystawia ją na próbę kiedy w lunaparku ktoś porywa jej córeczkę, która była pod opieką przyrodniego brata Luty. Kobieta obserwuje wszystko z karuzeli – od tego momentu zrobi wszystko i poświęci wiele (jeśli trzeba zabije), żeby uratować dziewczynkę.

Serią o komisarzu Budnym Piotrowski na stałe zagościł na półkach czytelników. Czy nowa seria inspirowana prawdziwymi wydarzeniami i realnie istniejącą osobą ma szansę ją zdetronizować?

Po pierwsze na początku trudno wgryźć się w lekturę. Akcja jest powolna, trudno wyłuskać główny wątek. Po drugie nie pomagają personalia głównej bohaterki – imię dziwne, nazwisko jeszcze bardziej. Dopiero po kilkudziesięciu stronach wiadomo co i jak. Po trzecie postaci jest sporo, trzeba nie lada wysiłku by kolejno je spamiętać i umieścić we właściwej szufladzie. Kolejne rozdziały przeplatają się historią Luty, nadkomisarza Zygmunta Szatana, Emila, lubuskich przestępców i biznesmenów. Po czwarte silna, niezniszczalna, odważna, mścicielka superwoman to najbardziej przerysowana i budząca nieufność postać, z jaką przyszło mi się zmierzyć w literackim świecie. Sztuki walki uprawia w stopniu tak zaawansowanym, że mierzącego dwa metry i ważącego ponad 100 kilogramów chłopa powali w kilkanaście sekund. Irytowała mnie do samego końca.

Fabuła koncentruje się na brutalnym i bezwzględnym świecie gangów. Luta to wyrazista postać, wie czego chce, a za dziećmi gotowa jest skoczyć w ogień. Zniknięcia dziecka to z pewnością jedno z najgorszych uczuć dla rodzica, tym bardziej że nie do końca znane są powody. Z porwania wynika niezły galimatias, bo Werka trafia w ręce osób, które mają powiązanie z turecką mafią, której podstawową działalnością jest handel ludźmi. Luta zawiera pakt z…. Szatanem, Zygmuntem Szatanem, co stanowi sygnał, że ta dwójka nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa.

Styl Piotrowskiego jest przemyślany i autentyczny. Widowiskowe strzelaniny gdzie trup się ściele gęsto, zawiła siatka intryg i kłamstw, a do tego celny, cięty i ironiczny język, lekkość słowa, płynność i duża swoboda. Niestety walka o dziecko to bardzo oklepany schemat, a sam wątek wykracza poza granicę zaistnienia w rzeczywistości. Najlepszą postacią okazał się Władymir. Charyzmatyczny indywidualista. Zawsze głodny sukcesu. Wierny. Aby nie odbierać Wam przyjemności, nie zdradzę kim jest ta postać.

„Prawo matki” to połączenie thrillera, kryminału i powieści akcji w jednym. Bardziej nuży i męczy, niż wciąga, trudno utrzymać uwagę na jednym poziomie. Szczególnie ten mafijny międzynarodowy wątek. Zdecydowanie czegoś brakuje, szczególnie że podskórnie czuje się, że wszystko skończy się dobrze i taki zaskakujący plot twist dobrze wpłynąłby na całość. Ponadto miałam wrażenie, że fabuła wpadła w jakiś wałek, który serwuje jedno i to samo. Bez wahania stwierdzam, że nowy Piotrowski zawodzi – nie znam całego cyklu o Budnym czy samodzielnych powieści autora, „Prawo matki” oceniałam po prostu jako powieść, a nie jako „nową książkę tego od Budnego”.