Kiedy Bóg Odwrócił Wzrok | Autor: Wiesław Adamczyk

  Tragedia II wojny światowej to temat, która wciąż staje się źródłem inspiracji i próbą odpowiedzi na trudne pytania dlaczego, skąd tyle zła? Autorzy na przełomie lat za pomocą różnych rodzajów i gatunków literackich próbują oddać grozę tamtych dni. A czytelnicy mimo znajomości historii wciąż dowiadują się nowych faktów, doznając przy tym ogromu emocji, łez i wzruszeń.

Symboliczny i wymowny jest już sam tytuł, wobec którego trudno przejść obojętnie. W połączeniu z okładką tytułowa, którą stanowi zdjęcie w kolorze sepii, idealnie wkomponowane i pasujące do treści, tworzy spójną całość. Wiesław Adamczyk w autobiograficznej książce „Kiedy Bóg odwrócił wzrok. Odyseja wojenna, wygnanie i wybawienie” przedstawia wojenną historię, opisując moment wygnania na Syberię. A sam podtytuł utworu sugeruje, że tułaczka jest odyseją pełną niebezpiecznych wydarzeń niczym wędrówka mitologicznego Odysa. Trudna droga wygnania, ale i też radość wybawienia, z powodu powrotu do domu, do ojczyzny.

Biografia dedykowana została Matce i Ojcu oraz wszystkim dumnym Polakom, tym którzy przetrwali na Nieludzkiej Ziemi. A przeżyli w tych nieludzkich, niehumanitarnych warunkach tylko dzięki nadziei. Autor ukazuje nam prawdę, która zachowała się we wspomnieniach dziecka. Powieść Wiesława Adamczyka, która ukazała się nakładem Domu Wydawniczego Rebis, składa się z 33 rozdziałów, podzielonych na osiem części, każda poświęcona ona jest innemu, konkretnemu miejscu. Utwór rozpoczyna się od przedmowy znanego brytyjskiego historyka Normana Daviesa, z której dowiedzieć się możemy, że wspomnienia II wojny światowej często są zniekształcone i niepełne. Adamczyk burzy dotychczasowy konwencjonalny schemat pisania o II wojnie światowej, prezentując historię z innej perspektywy, przy tym odsłaniać „nierównowagę między prawdziwym a fałszywym obrazem”.

Adamczyk z duża dozą wrażliwości, ale pisarskiej, dokładnością poprzez pryzmat świata widzianego oczyma dziecka, ukazuje tragiczne doświadczenia. Książka jest zapisem wspomnień autora, który jako 7-letni chłopiec wraz z matką, starszym rodzeństwem został deportowany do sowieckiej Syberii. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zginął jako jedna z ofiar zbrodni katyńskiej. Utwór rozpoczyna się od sielankowego, wręcz idyllicznego opisu domu rodzinnego i atmosfery dzieciństwa. Wspomnienie matki i ojca - oficera Wojska Polskiego, pierwsze wspólne polowanie, opowieści o bitwach i królach, wieczorne rozmowy. Rodzinna, sielankowa atmosfera zostaje przerwana. Dom rodzinny Adamczyków może być symbolem wielu domów, rodzin, którzy doświadczyli podobnych przeżyć. Autentyczność opowiedzianej historii potwierdzają umieszczone na kartach publikacji dwa listy z rodzinnego archiwum oraz mapy z zaznaczonymi trasami wędrówki.

Autor nie oszczędza czytelnikom drastycznych, nie tylko realistycznych, ale naturalistycznych opisów katowania, tworząc wstrząsający obraz tragedii ofiar sowieckiego barbarzyństwa, życia, głodu, tułaczki i ucieczki. Wspomnienia spisane przez Wiesława Adamczyka sięgają do okres pobytu w ZSRR, ucieczkę do Persji, a potem do Libanu. Dzięki ogromnej wzajemnej miłości łatwiej jest im znieść trudy wszystkich traumatycznych przeżyć. Pomaga rodzina, bliscy, ale i wartości takie jak: duma, honor i wiara w Boga. A pełen prostoty i emocji język wypowiedzi bohaterów w pełni pogłębia te doznania.

Książka wpisująca się w kategorię literatury faktu, staje się dziś dla nas i potomnych lekcją historii. Ze wzruszeniem polecam!