Grzechy Ojców | Autor: Agnieszka Miela

  Niemal od razu wiemy, że jest to polska fantastyka. Temat, który budzi sporo kontrowersji i owocuje w wiele nieudanych prób stworzenia fikcyjnej rzeczywistości, do której czytelnicy są przyzwyczajeni po literaturze zachodniej. Osobiście, do literatury fantastycznej polskich autorów zawsze podchodziłam z dystansem, bo aż za często były to bardzo dziwne książki. Jednak tutaj? Tak przyjemna niespodzianka dawno mnie nie spotkała. “Grzechy ojców” są już drugim tomem trylogii “Dzieci Starych Bogów”. Szczerze powiedziawszy, nie wiedziałam czego się spodziewać po tych książkach - specjalnie nie czytałam żadnych recenzji, żeby się przypadkiem do nich nie zniechęcić. Ale obie części, a tym bardziej druga zaskoczyły mnie niezwykle pozytywnie.

Skoro już mówimy o fantastyce, to oczywistą sprawą jest alternatywny świat, nowe uniwersum stworzone w całości przez autora; zwykle zapewnia to mapy, które zazwyczaj nie zawierają zbyt wielu informacji - najczęściej tylko te, zawarte w fabule. Natomiast tutaj, mapa była tak piękna i dokładna, że zanim w ogóle zaczęłam czytać książkę, musiałam ją bardzo dokładnie przestudiować. Wiele różnych miast; miejscowości; nazwy rzek, lasów, jezior i oceanów. Naprawdę ogromna ilość informacji na zwykłej, prostej mapie. Do tego duży plus - znajduje się zarówno na przedniej, jak i tylniej okładce, więc jest bardzo łatwo dostępna w każdym momencie czytania książki. Na początku drugiej części pojawia się także kalendarium, co jeszcze bardziej podkreśla ogrom pracy, jaki został włożony przez autora w budowę tej fikcyjnej rzeczywistości. Fabuła książki jest o wiele bardziej skomplikowana niż w pierwszej części. Mam wrażenie, że aura tajemniczości towarzysząca czytelnikowi przez wszystkie strony tylko bardziej pomaga zagłębić się w lekturze. Z każdym rozdziałem poznajemy nowe postaci, dowiadujemy się nowych rzeczy, a jednak wciąż nie opuszcza nas uczucie, że jeszcze daleko do całościowego zrozumienia fabuły.

Akcja jest naprawdę bogata i nieustannie zaskakująca, a bohaterowie również bardzo ciekawie i dogłębnie stworzeni. Są skomplikowani - ale w ten dobry sposób, pokazujący wielowarstwowość ludzi. Również bardzo podobał mi się język; piękna polszczyzna opisująca zarówno sceny brutalne jak i prawdziwe - zero cenzury. Naprawdę, styl tej książki jest cudowny i bardzo profesjonalny - co jest kolejnym czynnikiem, który sprawia, że ciężej oderwać się od lektury. Czymś, co jest też dość łatwo zauważalne w tych książkach jest brak głównego wątku romantycznego. Mamy dwie główne postacie: Aine, zwaną Wilgą i Bertrama przezywanego Błękitkiem.

To, do czego przyzwyczaiła nas zachodnia literatura fantastyczna jest romantyczna relacja głównych bohaterów. Natomiast tutaj? Niezwykle przyjemna niespodzianka - więź między Aine i Bertramem jest naprawdę skomplikowana i kolejne strony książki pozwalają nam zagłębić się we wzajemną dynamikę tych postaci. Jednak autorka nie wciska nam na siłę żadnych romantycznych relacji między nimi. I chociaż niektórzy mogą to uważać za jakiś negatywny aspekt, ja uważam, że w końcu pokazano, że wątek romantyczny nie jest obowiązkowy. Oczywiście przed nami ostatnia część - co się tam stanie, zobaczymy. Jednak na ten moment, po pierwszych dwóch tomach, naprawdę nie mogę się doczekać finału.

Dużo akcji za nami, a mam wrażenie, że jeszcze więcej przed nami. Jak wszyscy wiemy, polska fantastyka to temat nie tyle dość kłótliwy, ale również ubogi. W porównaniu do literatury zachodniej, nasz repertuar fantastyczny jest naprawdę biedny. Ale jak udowodniła Agnieszka Miela, ciągle się rozwijający. Szczerze polecam tę książkę każdemu, kto chciałby się zagłębić w świat Kerhalory i towarzyszyć bohaterom w poszukiwaniu Ziaren Relenvel. Proponuje jednak zarezerwować sobie na to cały weekend, bo od tych książek naprawdę ciężko jest się oderwać.