TOP GUN. Amerykańska Historia | Autor: Dan Pedersen

Podobno lotnictwo jest jedną z najbezpieczniejszych metod komunikacji. W końcu jeszcze nigdy nie zdarzyło się, aby samolot nie wrócił na ziemię 😉

Ale lotnictwo to nie tylko ogromne samoloty, które przewożą pasażerów w różne zakątki świata. Lotnictwo rozwijało się przez wiele lat w różnych dziedzinach, począwszy od prób wzniesienia się w powietrze, zakańczając na wojskowych manewrach. I choć wciąż nie powiedziało ostatniego słowa, to dziś chciałabym się skupić na tej ostatnie dziedzinie.

Większość z Was zapewne oglądała nieśmiertelny film „Top Gun”. Ja jednak nigdy po niego nie sięgnęłam, ale kiedy ujrzałam ten tytuł w pozycjach czytelniczych, to nie potrafiłam przejść obok obojętnie.

Kiedy zaczęłam czytać tę książkę, miałam nieodparte wrażenie, że czytam reportaż. Nawet sprawdzałam kilka razy czy się nie mylę. Autor nie żałował nam wielu historycznych nowinek, ściśle związanych z panującą wtedy sytuacją. Dlatego czytelnik oprócz samej fabuły, dostaje niesamowitą porcję wiedzy, opierającej się na rysie historycznym szkoły Top Gun, pomijając aspekty polityczne.

Warto również zauważyć, że książka ta nie powstała z pióra pisarza, lecz wiekowego wojskowego, wiec jakakolwiek ocena warsztatu jest tu zbędna. Mężczyzna opisuje wydarzenia, wplatając w historię wiele ciekawych anegdot.

Niestety, jak przy wielu zagranicznych tłumaczeniach, jakość pozostawia wiele do życzenia. Szkoda, bo spora ilość książek na tym cierpi, zbierając gorsze oceny za brak odpowiedniej redakcji. Wielokrotnie polskie tłumaczenie odbiera całą magię, tak adekwatną do tej powieści. Brak podstawowej wiedzy na temat lotnictwa sprawia, że książka bardzo dużo straciła na wartości merytorycznej. Opisywane jednostki lotnicze zostają zmasakrowane ilością błędów, a także pomylone z podniebnymi wojownikami, których amerykańskie wojsko wcale nie miało w swoim dorobku. Dla osoby, którą nie interesują takie zagadnienia, książka będzie nudna. A dla fana lotnictwa – będzie zapalnikiem, który wzburzy krew w żyłach, myląc podstawowe zwroty.

W skrócie o fabule:

Armia Stanów Zjednoczonych mocno obrywa na froncie wojennym w Wietnamie. Zdaje się, że dawne nauki zostały daleko w lesie, a ilość zestrzelonych myśliwców rośnie w zabójczym tempie. Dosłownie. Żołnierze wylatują na misje samobójcze bez podstawowej wiedzy i umiejętności. Pedersen postanawia założyć szkółkę lotniczą i wraz z ośmioma najlepszymi lotnikami, przywrócić dawną świetność Amerykańskiemu Wojskowi. Sprawa nie będzie łatwa, ponieważ skąpy budżet dość mocno związuje im ręce. Jednak nie ma rzeczy niemożliwych, a duch walki sprzyja załodze, która wkładając ogrom pracy, odmienia los wojowników na froncie.

Pedersen wiele razy wspomina, jak wielką wartość ma dla niego rodzina. Był moment, w którym moje gardło niebezpiecznie się zacisnęło, ale któż potrafi przejść obojętnie podczas sceny, w której zapłakany syn żegna ojca? Niestety, na tym kończy się wielkie oddanie rodzinie, bo choć autor wielokrotnie podkreśla swoją miłość, to jego uczynki wyraźnie przeczą temu uczuciu. Jednak nie mnie to oceniać. Nie znam toru myślenia wojskowych, ponieważ nigdy nie służyłam w armii, ale sam fakt, że w pewnym momencie kończą się wspominki o dzieciach, które rozpływając się niczym bańka mydlana, nie świadczy o jego oddaniu… To tylko moje odczucia, jednak nie potrafiłam wyprzeć takiego wrażenia.

Teraz, będą już po lekturze, sięgnę jeszcze po film, który z pewnością będzie bazował głównie na fabule. Jednak spojrzę na niego w innym świetle, posiadając informacje z pierwszej ręki.