The Outrage | Autor: William Hussey

W tak zarysowanej rzeczywistości poznajemy głównych bohaterów - Gabe’a, ekstrawertycznego buntownika, który w każdy możliwy sposób próbuje sprzeciwiać się porządkowi ustalonemu przez władzę oraz Erika, nieśmiałego syna funkcjonariusza Protektoratu o wysokiej randze. 

Klasycznie, w ten sposób zbudowany przez Autora świat oraz postacie dają idealne podwaliny do stworzenia dynamicznej relacji pomiędzy głównymi bohaterami, która w przypadku “The Outrage” jest centrum prowadzonej w książce fabuły.

Jako fanka motywów enemies to lovers, czy miłości pełnej przeszkód między charakterami będącymi zupełnymi przeciwieństwami usiadłam do tej pozycji z niemałymi oczekiwaniami, ale już na wstępie muszę zaznaczyć, że finalnie spotkało mnie niemałe rozczarowanie.

Największym problemem “The Outrage” wydaje mi się niezwykła powierzchowność właściwie wszystkich elementów książki. Być może ta kwestia spowodowana jest niezbyt obszernymi rozmiarami powieści, jednak niestety rażący wydaje się też drugi, dotkliwie zauważalny dla mnie minus - zbyt duża odtwórczość.

Świat przedstawiony przez Autora jest niezwykle słabo zarysowany. Niby Protektorat to ogromna machina, której udało się wyprać mózgi milionom obywateli byłej Wielkiej Brytanii, ale tak naprawdę metody, którymi udało się to osiągnąć jej przywódcom, są bardzo skromnie opisane. Intryga, która pozwoliła na dojście do władzy ludziom z Protektoratu, wypada niezwykle dziecinnie i pozostawia po sobie spore rozczarowanie, tym bardziej że wydaje się, że miała zaskoczyć czytelnika. Druga kwestia to niestety nieustanne wrażenie, które towarzyszyło mi w trakcie czytania, że ktoś już to kiedyś napisał. Nie ma nic nowatorskiego ani unikatowego w świecie stworzonym przez Hussey’a.  

Podobne wrażenie wywarła na mnie fabuła książki. Jest niezwykle schematyczna, nie ma w niej nic zaskakującego, w dodatku powiedziałabym, że nie została specjalnie dopracowana i możemy dostrzec w niej wiele sprzeczności. Obraz stworzonej przez siebie dystopii Autor stara nam się sprzedać w niezwykle ponury i brutalny sposób. Jednak chyba trybiki tej propagandowej machiny nie są zbyt dobrze naoliwione, skoro tyle razy udaje się ją przechytrzyć kilku nastolatkom? Ba, to tych kilku nastolatków rozwiązuje największy sekret Protektoratu, a ta sztuka nie udała się nawet dobrze rozbudowanemu Ruchowi Oporu. Niestety, naiwność całej historii wypada wręcz absurdalnie i myślę, że nie zaspokoi nawet nastoletniego czytelnika. 

W przypadku bohaterów pojawia się ten sam problem zbytniej powierzchowności. O ile jeszcze postać Gabe’a, motywy jego zachowania i ich korzenie mają racjonalne ugruntowanie, o tyle postać Erika niestety w tym duecie wypada słabo. Rozumiem, że jego kwestionowanie rzeczywistości narodziło się, gdy odkrył swoją orientację, jednak wszystko to opisane jest niezwykle płytko. W dodatku jego zachowanie w trakcie fabuły momentami zdaje się absurdalne i kompletnie nieuzasadnione. Czytając powieść, miałam wrażenie, że wiele zachowań bohaterów to wymuszone zachowania, które miały pchać ustaloną z góry fabułę do przodu. Jednocześnie jednak nie dodawały one głębi postaciom, co sprawiło, że ciężko było zaangażować się w ich rozterki, gdy osobowościowo wypadali tak schematycznie i przezroczysto. 

Warto jednak przyznać, że książka porusza bardzo istotne tematy - tolerancji, nienawiści względem tego, co inne, walki o własne “ja” i walki o wolność do stanowienia o sobie samym. Tematy te są wciąż dla wielu mocno kontrowersyjne, a lektura “The Outrage” może wywołać refleksję nad tym, co potencjalnie wydarzy się, gdy pozwolimy na podejmowanie kluczowych decyzji osobom, które nie mają na względzie dobra wszystkich bez względu na ich orientację czy przekonania. Plusem jest także fakt, że bohaterowie książki to przedstawiciele społeczności LGBTQ+, bo reprezentacja w literaturze jest niezwykle ważna. I choć to był właściwie jedyny aspekt, który wyróżnił tę pozycję z grona wielu podobnych, dystopijnych historii, to uważam, że nie jest on wystarczający, by móc nazwać “The Outrage” powieścią udaną. Zwłaszcza że momentami zbytnie moralizatorstwo bohaterów brzmiało bardziej jak opinia dziecka, które uważa się za niezwykle dorosłe, niż jak solidny manifest, który miałby zatrząść światopoglądem czytelnika. 

Fani tęczowej literatury być może pokuszą się o sięgnięcie po tę książkę właśnie z uwagi na bohaterów. Myślę jednak, że Autor oddałby im o wiele większy hołd, gdyby przekazał na ręce czytelników historię z dopracowaną fabułą i rozbudowanym, wielowymiarowym światem. Całość wypada dość naiwnie i odtwórczo, a powieść niestety nie zagości w mojej pamięci na dłużej.