Wersja dla osób niedowidzących
Śliwka
- Szykuj drewniane kołki, czosnek i wodę święconą, bo nadchodzą… wampiry!
Zdawałoby się, że o wampirach napisano już niemal wszystko. Przed sięgnięciem po antologię „Wampiry nie starzeją się nigdy” myślałam, że nic mnie już nie zaskoczy, że nikt nie rzuci nowego światła na te krwiożercze istoty, które od setek lat pojawiają się na kartach literatury. A jednak niektóre opowiadania pozytywnie mnie zaskoczyły. Sprawiły, że powiało prawdziwą grozą, a włos zjeżył się na karku. Dlaczego? I o które opowiadania chodzi? Już wyjaśniam.
„Chłopcy z Krwawej Rzeki”, Rebecca Roanhorse
To opowiadanie występuje w antologii jako drugie, ale moim zdaniem zdecydowanie powinno się znaleźć na pierwszym miejscu. Autorka świetnie przedstawiła klimat małej amerykańskiej mieściny, w której kiedyś doszło do tragedii. Już sam początek wprowadza czytelnika w klimat grozy, mimo że zaczyna się dość niewinnie. Dużą rolę odgrywają tutaj szafa grająca i piosenka, dzięki której można przywołać Chłopców z Krwawej Rzeki. Kim są? Tego chyba nie muszę tłumaczyć. Musisz wiedzieć tylko jedno – ich pojawienie się nie wróży niczego dobrego.
Oprócz wampirów autorka porusza w tym opowiadaniu także temat trudnego dzieciństwa, i ogólnie życia głównego bohatera, choroby, problemów, z jakimi mierzą się nastolatki, i tego, do czego są oni w stanie się posunąć, żeby się od nich uwolnić.
„Chłopiec i dzwonek” Heidi Heilig
Ten tytuł nie zapowiada niczego strasznego, prawda? A mimo to autorka zabiera nas w środku nocy na cmentarz. Mało tego, stajemy się świadkiem makabrycznej sceny, kiedy to bohater rozkopuje groby. Wydaje się straszne, czyż nie? A to dopiero początek. Nagle na cmentarzu rozlega się dzwonek. Ktoś w trumnie wcale nie jest martwy i chce się z niej wydostać. Czy to na pewno wampir? Czy tylko nieszczęśnik, którego przez pomyłkę wzięto za zmarłego? A wszystko to osadzone w epoce wiktoriańskiej. Autorka w swoim opowiadaniu zwraca przy okazji uwagę na inne problemy, z jakimi ludzie mierzyli się w tamtych czasach. Całość wypadła naprawdę świetnie!
W antologii znajdziecie jeszcze 9 innych opowiadań, ale to właśnie te 2 zrobiły na mnie największe wrażenie. Co jeszcze kryje się w „Wampiry nie starzeją się nigdy”? Pojawią się wątki LGBT, zabójcy wampirów, rodzice, którzy niemal obsesyjnie chronią swojego syna przed całym światem i własnym klanem, samotny ojciec, który postanowił wybawić swoją córkę od życia w cierpieniu. I tu muszę przyznać, że to opowiadanie, a dokładniej „Pięknym za nadobne” Kayli Whaley, niesie za sobą znacznie większy przekaz, niż można by przypuszczać, i zmusza do refleksji. Jeśli lubicie lżejsze klimaty, to takie opowiadania też się tutaj znajdą. Antologia jest skierowana głównie do nastolatków, ponieważ to właśnie one są bohaterami wszystkich tekstów. Jednak sama już do nastolatków nie należę, a mimo to książka mi się spodobała. Na wielki plus zasługują również krótkie notki, które redaktorki Zoraida Córdova i Natalie C. Parker zamieszczają po każdym opowiadaniu i za każdym razem poruszają temat innego mitu czy przesądu, który wiąże się z wampirami. Dowiedziałam się z nich wielu interesujących ciekawostek.
Czy polecam „Wampiry nie starzeją się nigdy”? Lubię grozę, strach, tajemnicę, napięcie, bo głównie z tym kojarzą mi się wampiry, a właśnie tego mi nieco zabrakło. Za dużo było natomiast wątków romantycznych. Mimo to dobrze się bawiłam podczas czytania. Jeśli lubisz wampiry i różne sposoby ich przedstawiania, śmiało sięgnij po te książkę. To jak? Odważysz się?
