Ziemia I Skrzydła | Autor: Piotr Wałkówski

        Czy zastanawialiście się, jak będzie wyglądał świat za kilkaset lat? Pewnie każdy kiedyś o tym pomyślał. Nasze przewidywania idą wówczas w dwóch różnych kierunkach. Albo wyobrażamy sobie postęp technologiczny, i tu nic nas nie ogranicza, najbardziej wybujała fantazja jest ze wszech miar wskazana. Albo też, ci nastawienie bardziej krytycznie i pesymistycznie do zachodzących wokół zjawisk, przestrzegają raczej przed całkowitą niemal zagładą planety, spowodowaną nieodpowiedzialnym zachowaniem niefrasobliwego człowieka.

        A jak to sobie wymyślił Piotr Wałkówski w „Ziemi i skrzydłach”? Połączył te dwie wizje w jedną i dodał jeszcze sporo więcej. Jest 2422 rok. Świat podniósł się już po globalnej katastrofie nuklearnej, o której bliżej niczego się tu nie dowiemy, poza wizją zniszczonych ogromnych połaci ziemi, która straszy teraz widokiem zrujnowanych budynków i zdziczałej roślinności. Za to powstały, choć też bliżej tego nie wyjaśniono, nowe formy życia, zarówno wśród fauny, jak i flory ziemskiej. „W zrujnowanych miasteczkach ludzie w fatalnych warunkach gnieździli się ze smokami. Większość miejscowości łączyła licząca sobie przeszło czterysta stuleci, zniszczona sieć szos i autostrad. Między dużymi miastami biegły nieużywane od dawna, zarośnięte chaszczami linie kolejowe, kontrastujące z zanieczyszczonymi rzekami, na których trudno było o przeprawę.” Zamieszkują tu ludzie, jednak ci pośledni, nie pełniący ważnych funkcji, nie zaliczani do sfer wyższych. Arystokracja i pozostałe liczące się osobistości mieszkają bowiem w całkiem odmiennych warunkach, takich jak w Górnej Warszawie. :…Górna Warszawa była dzieckiem techniki w służbie cesarza. Białe eklektyczne budowle, wzniesione na lewitujących, połączonych ze sobą platformach, ze specjalnymi bateriami antygrawitacyjnymi, wyglądały niczym mityczne rezydencje Olimpu.” Świat, granice państw, ich ustrój, są teraz zupełnie inne.

        Tak więc widzimy, że człowiek, całkowicie odporny na naukę, jaką niesie historia i mądrość pokoleń, znów podzielił społeczeństwo na część lepszą i „gorszy sort”, zmuszony zadowolić się resztkami z pańskiego stołu.  A przecież na zgliszczach starego systemu mógł stworzyć od podstaw każdą wymarzoną utopię. Tymczasem Polska jest cesarstwem z silnym systemem feudalnym, uciskającym resztę ludności, ściągającym od niej wysokie podatki, zarówno na rzecz cesarza, jak i kościoła. Nic więc dziwnego, że dochodzi do buntu i w wyniku puczu także do zmiany władzy, a cesarz salwuje się ucieczką. Czyżbyśmy obserwowali tutaj powtórkę z rozrywki, czyli ponowne przejście od systemu feudalnego, władzy królewskiej do komunizmu? Nie wspomniałam bowiem jeszcze, że coraz większą popularność i idące za tym wpływy zdobywa silna partia komunistyczna.

        I tutaj trzeba pochwalić autora za wyobraźnię i polot. Wprowadził nas bowiem nie tylko do ciekawego świata fantasy, ale też w burzliwy jego czas, przemiany ustrojowe, które rzecz jasna nie przebiegają w harmonii, a wręcz przeciwnie. Dochodzi do coraz drastyczniejszych starć między frakcjami prawicowymi i lewicą, miedzy dotychczasowymi poplecznikami cesarza, a partią reprezentującą prosty lud. A także między systemami wiary, których jest tu także kilka, że wymienię religię rzymskokatolicką oraz nową, która łączy ludzi i smoki. Silne pozostaje także Światowe Imperium Islamskie. Nowy porządek przejmuje kościelne dobra, rozlicza księży i wchodzi w ostry konflikt z Republiką Watykańską. No cóż, w zasadzie znamy to wszystko z przeszłości i może zastanawiać, czemu powiela się kolejny raz coś, co się wcześniej zupełnie nie sprawdziło. Być może ludzkie żądze i przywary są silniejsze od zdrowego rozsądku.

        Ciekawie bardzo wygląda współistnienie ludzi i smoków. Smoki to diabelnie inteligentne stworzenia, wydają się wręcz znacznie mądrzejsze i rozsądniejsze od ludzi, którym służą pomocą. Oglądają holowizory, czytają dzieła Fouriera, słuchają audiobooków. Ale też zajmują się medycyną, nauczaniem i ewangelizacją. Posiadają spójny system wartości, czują, myślą abstrakcyjnie, uczą się szybko. W niektórych regionach tworzą osady – gniazda, coś na kształt smoczo-ludzkiej wspólnoty, niezwykle pokojowej i tolerancyjnej, co pokazuje nam autor na przykładzie Federacji Skandynawskiej i Republiki Wszechamerykańskiej.

        To duży plus, że nie poprzestano li tylko na przygodowej, awanturniczej akcji, ale przedstawiono nam wyobrażoną mapę polityczną nowego świata. Co prawda prowadzącą do nienajlepszych wniosków odnośnie ludzkości, jednak ciekawą i dającą do myślenia czytelnikom. Bo może zmieniły się szczegóły, ale człowiek nie wyzbył się swoich najgorszych wad, zwykle w przeszłości prowadzących go do przegranej. Mam tu na myśli żądzę władzy i panowania nad innymi, pragnienie wygód i bogacenia się kosztem reszty społeczności, skłonność do nietolerancji, wykluczania i wykorzystywania całych grup. I pewnie jest to gorzka prawda o nas. Rasę smoków autor pokazał w dużo lepszym świetle, co nasuwa pewne refleksje.

        Brak mi tu trochę wyraźniej zarysowanej obyczajowości, kultury, szczegółowszych, plastycznych opisów rzeczywistości. Bo akurat charaktery bohaterów są mocne i przekonujące. Również walki, te na morzu i te w powietrzu, przy użyciu latających smoków, robią wrażenie. Dużym plusem jest połączenie wątków w rzadko spotykane political fantasy. Czytajmy więc uważnie, mamy tu bowiem pole i do zabawy i do zastanowienia się nad kondycją człowieka i świata.