Prawo Linii | Autor: Hye young Pyun

 Jest to poruszająca opowieść o dwóch młodych kobietach: Se-o i Ki-jeong. Se-o mieszka z ojcem i jak domyślamy się szybko, od dawna nie wychodzi z domu, bojąc się kogoś lub czegoś, choć jej tata stara się mocno, aby te lęki rozproszyć i ośmielić dziewczynę do prawdziwego życia. Ki-jeong natomiast jest nauczycielką, niespecjalnie jednak zadowoloną z wykonywanego przez siebie zawodu. Obie kobiety, prowadzące dość nudne, mało urozmaicone życie, doznają nagłej i nieoczekiwanej straty. Zdarzenia te wyrywają je z ich powtarzalnej, mało ekscytującej codzienności. Obie zaczynają podążać śladami zmarłych bliskich, by dowiedzieć się czegoś więcej o nich, bo dopiero po stracie okazuje się, że pozornie bliskie osoby skrywały wiele tajemnic. Każda z dziewczyn przeżywa szok, a potem żałobę na własny sposób. Ki-jeong odsuwa emocje i próbuje dotrzeć do prawdy. Se-o natomiast niesie gniew i żądza zemsty, która staje się jej nowym sensem życia. Każda z kobiet ostatecznie „wykolei się” ze swojej ścieżki. Zresztą obie te ścieżki przetną się ze sobą, a one dowiedzą się chyba więcej same o sobie niż o swoich utraconych bliskich.

Powieść zaczyna się od dwóch tragicznych wydarzeń, których przyczyny i sensu nie jesteśmy w stanie pojąć. Przeczuwamy jednak od samego początku, że stoimy w obliczu skomplikowanych tajemnic skrywających się w przeszłości. Razem z bohaterkami zaczynamy więc podwójną podróż. Patrzymy, jak radzą sobie z bolesną stratą i towarzyszymy im w kolejnych dniach, a jednocześnie wraz z ich wspomnieniami cofamy się do minionych wydarzeń, które doprowadziły do tragedii i powoli odkrywamy, jak i dlaczego do nich doszło. Mieszająca się mocno przyszłość z przeszłością pokazuje, jak bardzo wszystko jest ze sobą powiązane, jak niewidoczne linie łączą bohaterów i kolejne wydarzenia nieubłaganie prowadząc do dramatycznych wydarzeń.

Historia naszych bohaterek jest opowieścią niezwykle smutną, nasyconą samotnością, rozgoryczeniem i żalem, także do samych siebie, gdy po stracie następuje refleksja nad własnym postępowaniem i możliwością zapobieżenia temu, co się stało. Tragiczne wydarzenia są bowiem tylko zwieńczeniem wcześniejszych problemów, spiętrzających się trudności codziennego życia i wewnętrznego wyobcowania. Świat malowany w powieści jest ponury, a życie trudne, często pozbawione szans, gdy jedna zła decyzja prowadzi do kolejnych nieszczęść. Każdy z bohaterów, nie tylko dwie główne postacie, dźwigają swoje własne ciężary i z trudem brną przez życie. Każdego z nich jesteśmy w stanie zrozumieć i współczuć. Warto dodać, że swoją mroczną twarz pokazuje nam także koreański kapitalizm.

Mimo tego smutku i przygnębienia powieść niesie ze sobą również nadzieję. Pokazuje, że jesteśmy na tyle silni, by podnieść się po najgorszym nawet ciosie i czasem niewiele trzeba, by żyć dalej mimo wszystko. To co złe, może się odmienić, czasem po prostu minąć, a emocje potrzebują czasu do ukojenia, w związku z tym nie zawsze muszą nas zniszczyć. Autorka prowadzi też piękne rozważania o człowieku – mówi nam, że nie jest ani zawsze dobry, ani zawsze zły. Czasem ranimy i zdradzamy się nawzajem, czasem potrafimy się wesprzeć i trwać blisko w najczarniejszej nawet godzinie.

„Prawo linii” to kolejna literacka pozycja z Dalekiego Wschodu, po którą sięgnęłam w ostatnim czasie. Po raz kolejny mogę stwierdzić, że literatura z tamtych stron ma w sobie coś niezwykle charakterystycznego, czego nawet nie umiem do końca określić, a co niezmiennie mnie urzeka. To jakiś tajemniczy, oniryczny klimat, jakby zanurzenie w bajce, śnie... Do tego zawsze dokładnie czuć, że Japonia, Korea czy Chiny to naprawdę odmienny od naszego świat. Zwyczaje, kultura, kontakty międzyludzkie, emocje - odmienne, zaskakujące. W związku z tym za każdym razem lektura jest prawdziwą, daleką podróżą. Tym razem była to podróż wyjątkowo poruszająca i napisana w taki sposób, że nie umiałam jej przerwać ani na chwilę do samego końca. Gorąco polecam.