Felietony Mową Wiązaną | Autor: Zbigniew Ślęzak

„Felietony mową wiązaną” to zbiór, jak sama nazwa wskazuje felietonów podzielony na trzy części: „Rok dobry”, „Covinwazja” i „Zbigraszki”. Nie są to felietony prozą, a wierszem. Nie wiedziałam o tym, sięgając po książkę, nie sprawdziłam tego, ale nie powiem, żeby mi to przeszkadzało. Dzięki takiej, a nie innej formie książkę czyta się bardzo szybko.

Muszę przyznać, że nie wiem, co mam powiedzieć o tym zbiorze. Jestem świeżo po lekturze i większości wierszy kompletnie nie pamiętam. Znaczy się jestem w stanie tak mniej więcej powiedzieć, jakie tematy poruszał autor, mówi to choćby tytuł drugiej części tych wierszowanych felietonów, ale za kilka tygodni kompletnie nie będę pamiętała o tych wierszach.

I nie chcę powiedzieć, że są one złe, nie, po prostu nie zapadły mi jakoś specjalnie w pamięć. Z pierwszej części pamiętam najlepiej ten o urodzinach autora. Było w nim coś, co łapało mnie za serducho. Druga część felietonów kompletnie mi się rozmyła w pamięci. Za to jestem zakochana w trzeciej części i kilka razy parsknęłam śmiechem w trakcie lektury. Moja ulubiona „Zbigraszka” to zdecydowanie „Eureka”. Może i nie jest jakoś bardzo ambitna i wszystko zależy od tego, jakie kto ma poczucie humoru, ale mnie słowa o tym, że nikt się głośno do tego nie przyzna, lecz najlepsze pomysły ma się na sedesie, rozbawiły. „Zbigraszki”, w których przewijał się wątek małżeństwa, również mnie na swój sposób bawiły.

Jeśli chodzi o sam odbiór tego tomiku, to myślę, że może on bardzo mocno podzielić czytelników. Ja na te wiersze spojrzałam z przymrużeniem oka. Nie brałam słów autora na poważnie, bo zwyczajnie nie byłabym w stanie przejść przez te wiersze. Zwłaszcza jeśli chodzi o te utwory, w których pojawiała się postać żony Zbigniewa Ślęzaka. Jeśli siądzie się do czytania z brakiem dystansu, to można pomyśleć, że autor to, przepraszam, że tych słów użyję, ale buc. Ja tego tak nie odczytałam, jednak znam osobę, która to właśnie tak odebrała, podbierając mi książkę. Nie oceniam tego, czyja interpretacja jest dobra, każdy ma prawo do swojego zdania. Chcę tylko zaznaczyć te rozbieżności w podejściu do odbioru poszczególnych tekstów.

Nie mogę odmówić autorowi sarkazmu i ironicznego podejścia do rzeczywistości. W sumie patrząc na to, co się dzieje, taka postawa wydaje się całkiem niezłym rozwiązaniem. Inaczej łatwo można sfiksować. Autor wytyka w swoich utworach pewne absurdy, które rządzą w naszym kraju i należy mu się za to plus.

W moim przekonaniu ta książka będzie miała ogromną wartość przede wszystkim dla najbliższych osób Zbigniewa Ślęzaka. Osoby, które go nie znają, mogą nie do końca być zainteresowane tym, co przekazuje w swoich wierszach. Na przykład wiersz o imieninach mnie od siebie odrzucił. Męczyłam się, czytając go. Podobnie miałam problem z wierszem otwierającym cały zbiór. Czytałam go na raty i mówiąc szczerze – obawiałam się, czy będę w stanie doczytać książkę do końca, skoro na dzień dobry dostaję coś takiego.

Z tego zbioru na pewno zapamiętam „Zbigraszki”, o czym już wspomniałam. Reszta wierszy rozmywa się w mojej pamięci. Piszę to z ciężkim sercem, ale niestety nie było w nich nic, co by zapadło mi w pamięć.