Schronisko W Podgórowie | Autor: Joanna Tekieli

Czy nagła, niepodyktowana przymusem przeprowadzka do domku w środku głuszy, w której jesteś zależny wyłącznie od siebie, może okazać się dobrym pomysłem? Jak zareagują na takie rewelacje najbliżsi? Przecież zmiana to zwykle coś, czego się boimy i unikamy jak ognia. Oto opowieść o rodzinie, która zostawia swoje ułożone, miejskie życie i porwała się na zamieszkanie w nieczynnym schronisku górskim. Szaleńczy optymizm pana domu – Mariusza, kontra wątpliwości i sceptyczne podejście jego żony Ewy, stają się źródłem wielu nieporozumień. W pierwszym skojarzeniu Schronisko w Podgórowie Joanny Tekieli przywodzi na myśl popularny niegdyś film Skarbonka z Tomem Hanksem w roli głównej. Tam również ludzie kupują dom stanowiący prawdziwą ruinę. Jak się okazuje, sam godny pożałowania stan mieszkania, błoto wypełniające podwórze czy brak sąsiadów w bliskiej odległości, nie są dla małżonków największym kłopotem.

Powieść Joanny Tekieli to przykład typowo obyczajowej książki o powolnym przebiegu wydarzeń, bez scen szalonej gonitwy i wielkich sensacji. Spokojna dokumentacja codzienności zwykłego człowieka, jego trosk, przemyśleń, drobnych radości czyli rutyna z mniejszymi lub większymi niespodziankami i kłopotami. Dzieje się tak jak zwykle, aż do wielkiego BUM, burzącego cały ten względny porządek. Kiedy na Ewę, wykończoną remontami, nocną pracą i wymagającą opieką nad dziećmi spadają kolejne gromy, pod znakiem zapytania staje cała przeprowadzka do nowego domu.

Lektura Schroniska w Podgórowie pozwala czytelnikowi na snucie wielu refleksji. Jak chociażby, czym są wygody w postaci bieżącej wody czy dostępu do prądu, do których jesteśmy przyzwyczajeni? Jak przetrwać taki survival z młodzieżą i maluchem pod jednym dachem? Pod tym względem opowieść Joanny Tekieli jest niczym swoiste studium przypadku, świadczące o tym, jak reagują na radykalną zmianę środowiska osoby w różnym przedziale wiekowym. Wraz z bohaterami możemy doświadczyć blasków i cieni życia blisko natury. Zachłysnąć się pięknem górskiego schroniska, dostrzec zmiany zachodzące w przyrodzie, odetchnąć wolnym od spalin powietrzem. Jest tu nawet bożonarodzeniowy akcent pełen górskiej bieli! Dla jednych Podgórowo będzie miejscem, w którym nigdy nie chcieliby się znaleźć, bo nawet przysłowiowe wrony stąd zawracają, ktoś inny jednak dostrzeże w nim potencjał i zapała miłością wiedzioną przez pierwotne instynkty. Ewa prezentuje niezwykle współczesne podejście do kwestii remontów, a także życia na wsi. Póki jest internet i wskazówki na forach dla hobbystów, jest w stanie poradzić sobie z większością zadań. Postawa głównej bohaterki to przykład dla tych, którzy lubią czytać o silnych kobietach biorących życie w swoje ręce. To ona wiedzie prym, musi łagodzić konflikty, rozwiązywać emocjonalne supły we własnej głowie i sercach swoich dzieci. Na szczęście są wokół niej wspaniali ludzie, na których zawsze może liczyć.

To moje pierwsze spotkanie z Joanną Tekieli i zapewne nie ostatnie. Powieść pozwala przyjrzeć się wycinkowi cudzego życia, poznać losy zwyczajnej, bliskiej czytelnikowi rodziny. Autorka tak prowadzi swoją historię, że chce się wiedzieć, co dalej i jak bohaterowie poradzą sobie z kolejnymi trudnościami. Książka stanowi także pożądany oddech od kryminałów oraz burzliwych romansów. Po lekturze pojawia się zaś pewne ważne pytanie, które chociaż raz w życiu mógłby zadać sobie każdy człowiek. Czy spełnianie bardzo drogich i trudno osiągalnych marzeń jest zawsze dobrą decyzją?

Cenna uwaga techniczna: książka ma dobrej wielkości czcionkę, z szerokimi odstępami między wersami, co pozwala na długo zagłębić się w lekturę, bez konieczności przemęczania wzroku.