Diament Śmierci | Autor: Matthew Hart

Ta książka to opowieść o cenionym znawcy diamentów, który próbuje odkryć sekrety związane z najdroższym diamentem na świecie. Nie jest to dla niego łatwe zadanie, biorąc pod uwagę położenie, w jakim się znalazł. O jaki diament chodzi? O Rosyjski Róż, który niesie ze sobą krwawe żniwo, kiedy tylko pojawia się na horyzoncie. W jaki sposób ten unikatowy diament znalazł się na szyi kandydata na prezydenta Stanów Zjednoczonych?

Myślę, że nie będę pierwszą osobą, która zdecydowała się na lekturę tej książki, mając w pamięci film „Krwawy diament”. Liczyłam na to, że jeśli chodzi o klimat, to będzie on podobny. Zresztą kilku znajomych mówiło mi, że ta książka mi się spodoba, bo wiecie, lubię krwawe historie z mroczną tajemnicą w tle. I faktycznie, początek tej powieści mnie porwał. Siedziałam, zbierając szczękę z podłogi i myśląc sobie – ale to jest dobre. Było sobie dwóch poszukiwaczy diamentów, którym się trafiło jak ślepej kurze ziarno. Znaleźli ogromny diament w Angoli i zaczęły się kłopoty. Tutaj nie będę wdawać się w szczegóły, żeby nie zdradzać fabuły. W każdym razie przenosimy się do USA, gdzie zaczyna się jazda. I tu mam wrażenie, że autor trochę przeszarżował. Pojawia się tu tak dużo wątków, że można się w tym wszystkim pogubić. W pewnym momencie miałam nawet problem, by określić, co właściwie jest głównym wątkiem w tej opowieści, bo nagle wszystko było bardzo ważne.

Żeby oddać autorowi sprawiedliwość, kwestie związane z rynkiem sprzedaży diamentów są omówione w bardzo szczegółowy sposób. To z jednej strony jest dla fabuły plus, nabiera dzięki temu znamion rzeczywistych, ale z drugiej strony to może być dla niektórych czytelników problem, bo przez to akcja zdecydowanie zwalnia i może wybić z rytmu czytania. Tu sama mam dylemat, co o tym myśleć. Bo z jednej strony nie wiedziałam, jak to funkcjonuje, ale z drugiej strony – czy było potrzebnych aż tyle szczegółów?

Miałam ogromny problem z tym, w jaki sposób jest poprowadzone tempo w tej powieści. Czasem gubiłam skarpetki, próbując nadążyć za wydarzeniami, a czasem były momenty, gdy miałam ochotę przerzucić parę stron do przodu i zobaczyć, czy tam zacznie się w końcu coś dziać, bo wiało nudą. Ta książka to była dla mnie prawdziwa sinusoida, która kilka razy wytrącała mnie z rytmu czytania i to trochę przeszkadzało.

Co do kwestii bohaterów. Myślę, że tu najbardziej broni się Alex. Był w stanie wyciągnąć niektóre momenty tak, że czytałam je głównie dla niego, żeby przekonać się, ja wybrnie z danej sytuacji. Wzbudzał we mnie emocje i nie chciałam, żeby coś mu się stało. Tylko szkoda, że został tak bardzo odsłonięty w pewnych kwestiach. Myślę, że większa otoczka tajemniczości by mu nie zaszkodziła. Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów, to niespecjalnie ich pamiętam. Wydaje mi się, że autor tak bardzo skupił się na gmatwaniu tej opowieści, żeby nie można było prosto dojść do prawdy, że zapomniał w tym wszystkim, że sama narracja to nie wszystko. Jeśli oprócz intrygi nie będzie bohaterów, na których będziemy mogli skupić swoją uwagę, kibicować im, to całość nie zadziała.

Nie powiem, że to jest zła książka, ale w kilku kwestiach pojawiły się dla mnie zgrzyty, które zabierały mi przyjemność z lektury. Sam pomysł na fabułę nie był zły. Gdyby tylko jeszcze trochę podkręcić bohaterów, byłabym w pełni usatysfakcjonowana.