Piromani | Autor: Emilia Teofila Nowak

Macie czasem coś takiego, że dany tytuł przyciąga Wasz wzrok, a gdy zagłębiacie się w opis – odkrywacie prawdziwą perełkę? No cóż, mnie się tak czasem zdarza. Zazwyczaj rzeczywiście te książki okazują się naprawdę dobre, czasem jednak natrafiam na koszmarki, które nijak nie trafiają w mój gust czytelniczy. Jednym z takich tytułów okazali się Piromani autorstwa Emilii Teofilii Nowak. Opis książki niezwykle mnie zaciekawił, więc stwierdziłam, że muszę poznać tę historię. No i cóż, nie wyszło zbyt dobrze...

Główna bohaterka powieści, Lidia, zmaga się ze swoimi małymi końcami świata. Sesja egzaminacyjna, pragnienie osiągnięcia sukcesu oraz wizja zbliżającej się dorosłości. Zresztą, nie ona sama musi się z tym mierzyć, ponieważ jej przyjaciele również: Czesław odkrywa swoją orientację seksualną, a Szoszana zmaga się z pierwszą miłością. W tym wszystkim nie brak różnych prób poradzenia sobie z tym wszystkim. Co jednak, jeśli własne demony nie będą chciały odpuścić? Tego właśnie będą starali się dowiedzieć bohaterowie powieści.

Pozwólcie, że rozpocznę od plusów tej powieści. Przede wszystkim styl pisania autorki. Emilia Teofilia Nowak pisze całkiem lekko, dość przyjemnie i jednocześnie przystępnie dla czytelnika. Warto tutaj jednak dodać, iż nie polecałam tej powieści młodszym czytelnikom. Dużo tutaj wulgaryzmów i scen, które niekoniecznie mogłyby być dobre dla młodego odbiorcy - oczywiście jest to moje spostrzeżenie i absolutnie nikogo do tego nie zobowiązuje.

Drugim plusem książki jest poruszenie wątku depresji oraz innych problemów, z jakimi mogą zmagać się osoby stojące u samych bram dorosłości. Odkrywanie własnej seksualności, pierwszych miłości oraz próby odnalezienia siebie w tym całym szaleństwie - ten aspekt wydał mi się niezwykle bliski, a także w pewien sposób wskazujący, że to, co sama czuję chwilami, jest całkowicie normalne. Zresztą, sama główna bohaterka momentami była zagubiona i nie potrafiła w żaden sposób umiejscowić swojej postaci w otaczającym ją świecie. Rozumiałam to.

Skoro o zaletach już porozmawialiśmy, to teraz przyszła pora a minusy, czyli słabsze strony Piromanów. No i tutaj zaczną się prawdziwe schody. Główna bohaterka okazała się okrutnie antypatyczna i za nic nie mogłam się z nią zżyć. Odrzucała mnie od siebie swoją wulgarnością, dość zamkniętym umysłem - nie patrzyła na wszystkie możliwości, ale z marszu wydawała wyroki na dany temat. Przyznaję, że sama kiedyś taka byłam, dlatego też teraz bardzo mnie takie rzeczy rażą.

Kreacja pozostałych bohaterów również pozostawia wiele do życzenia. Rozumiem, że autorka chciała skupić się tutaj na Lidce – to jasne, jest ona główną postacią i to dookoła niej dzieją się różne sytuacje. Jednak gdybyście zapytali mnie, czy pamiętam jakiegokolwiek bohatera drugoplanowego i jego cechy charakterystyczne - wymieniłabym dosłownie dwie osoby. Reszta jest dla mnie rozmazanym tłumem na zdjęciu, którego nijak nie potrafię w żaden sposób opisać. Wierzę, że inni czytelnicy odkryli w tych postaciach swoje bratnie dusze, jednak mnie się to nie udało. Przez nich przebrnięcie przez tę powieść była dla mnie po prostu drogą przez mękę.

Piromani mieli być dla mnie czymś, z czym będę mogła w stu procentach się zżyć i w pewien sposób odnaleźć w tym pokręconym świecie. Liczyłam również na element satyryczny, a tego też nie otrzymałam. Cała ta powieść jest dla mnie wszystkim i niczym konkretnym jednocześnie. Zdecydowanie nie zaliczam się do fanów tej książki, a ona sama raczej za długo w mojej pamięci nie pozostanie.

Czy polecam? Jeśli lubicie szeroko wspomniane wątki psychologiczne – to jasne, może być to lektura dla Was. Jeśli jednak oczekujecie przyjemnego czytadła na wolny wieczór, to lepiej poszukajcie czegoś innego.