Łowcy Między Światłem A Cieniem | Autor: Alan Pałczyński

Sam tytuł sugeruje nam już dość mroczny scenariusz. Możemy się spodziewać kryminału, lekkiej fantastyki; a po przeczytaniu opisu spodziewamy się również egzystencjalnego podejścia do historii głównej bohaterki. Niemal od razu wiemy, że nie będzie to piękna opowieść - będzie po prostu ludzka, w naszej zwykłej, prostej rzeczywistości. Jednak na to, co naprawdę działo się tej książce nie przygotował mnie ani tytuł, ani opis.

Po wydawniczym opisie książki spodziewałam się thrilleru, może nawet horroru; chociaż pierwsze rozdziały niemal niezaprzeczalnie sugerują nam, że to kryminał. Mamy młodą dziewczynę, która dopiero co przeprowadza się do nowego miasta; zwykłą nastolatką po przejściach, która próbuje wpasować się w miejscową - powoli wyludniającą się - społeczność. I mamy oczywiście policjanta nadużywającego papierosów, olewającego procedury, którego przeszłość ciągnie się za nim jak kula u nogi. Jednak to nie jest kryminał - jest to bezprecedensowy horror. Mroczny, tajemniczy i dość wyrazisty.

Kiedy historia głównej bohaterki przechodzi przez kolejne rozdziały widzimy w niej czysty strach. Ona po prostu się boi - co, uwzględniając każde kolejne wydarzenie, jest aspektem zupełnie zrozumiałym i nawet pożądanym. Nie zapominając, że to mimo wszystko horror; uważam, że autor bardzo dobrze odwzrorował ludzkie emocje i odruchy. To, przy takiej fabule, wbrew pozorom nie było koniecznie proste; jednak mimo wszystko końcowy efekt był bardzo zadowalający. Wbrew pozorom jest to aspekt, przez który często kuleje cała książka - bohaterskie postacie, bez strachu i racjonalności, które są w stanie poświęcić życia dla idei. Tutaj tego nie ma.

Opisane wydarzenia są tylko przykrywką, płaskim dnem. Moim zdaniem, dobrym pomysłem byłoby przeczytanie tej książki dwa razy. Za pierwszym razem zapoznać się ze wszystkimi bohaterami i historią, która ich łączy; a dopiero za drugim razem skupić się na tym, ‘co autor miał na myśli’. Najpierw poznajmy Annie i Jamesa, a dopiero potem skupmy się na głównym antagoniście - który jest bardziej ludzki, niż mogłoby się wydawać. Uosabia przygnębiająco prawdziwy i zwyrodniale egoistyczny charakter człowieka. Wydaje mi się, że opisane wydarzenia mają na celu ukazanie człowieka takim, jaki jest. A jakim konkretnie? - o tym już przeczytacie w książce.

Pojawia się też mój ulubione zagadnienie - ludzka psychika. Dokładne opisy wszelkich lęków, koszmarów i zmor. Muszę przyznać, że to naprawdę jest to niezwykle dobry aspekt tej książki. Wadliwość ludzkiego umysłu, jego panika, cały ten niepokój. Przerażenie kapiące z każdej storny i największe lęki uosobione w obłędzie. Było to naprawdę niezwykle dokładnie opisane i wydaje mi się, że wręcz wzorowo odwzorowane. 

Jedyna, bardzo duża niedogodność w tej książce to bardzo beztroskie szastanie perspektywą. Dosłownie co rozdział zmienia się z pierwszoosobowej na trzecioosobową i odwrotnie. Wydaje mi się, że jest to wprowadzone z powodu dwóch bohaterów, których losy śledzimy; a żeby na początku każdego rozdziału nie zastanawiać się, z kim teraz spędzamy czas to od razu można to wyłapać. Jednak wciąż, dla mnie niezwykle trudnym było przyzwyczajenie się do takiego skakania między dwoma różnymi punktami widzenia. Obie te perspektywy też bardzo się różnią, przez co - moim zdaniem - ciężko ustabilizować sobie spojrzenie na każdego z bohaterów.

Polecam tę książkę osobom, których nie odstrasza horror i które lubią czytać wychodzące poza schemat historie. Gdzie życie pozbawione jest wszelkich idealizmów i zjawiskowych fenomenów. Gdzie wszystko co się dzieje, jest naprawdę dobrze i bardzo dokładnie opisami; bez cenzury, która tuszuje prawdziwą rzeczywistość. Naprawdę polecam tę książkę, jednak polecam też mieć na uwadze, że nie nadaje się ona zbytnio do czytania przed snem.