Skrawki | Autor: Dariusz Adamowski

Skrawki - skrawki życia, wspomnień, snów... skrawki papieru.

Z tych niewielkich, porwanych fragmentów poznajemy życie Marka - popularnego pisarza, który wraca ze stolicy do swojej rodzinnej wioski na wschodzie Polski, by opiekować się umierającym ojcem alkoholikiem, z którym dużo wcześniej zerwał kontakty. Krótkie, pocięte fragmenty wspomnień zupełnie nie trzymają się chronologii, co jednak w żadnym razie nie wprowadza chaosu. Wręcz przeciwnie, wydaje mi się, że poznajemy i zgłębiamy historię Marka we właściwej kolejności, uświadamiając sobie, jak przeszłość wpływa na teraźniejszość i jak wygląda dźwiganie ciężarów z dzieciństwa. Mała zamknięta społeczność, choroba matki, nałóg ojca, pierwsze miłości, zwłaszcza, gdy kocha się inaczej i dziwna narkoleptyczna przypadłość Marka to rzeczywiście dużo do uniesienia. W opuszczonej niegdyś rodzinnej miejscowości, z dala od Warszawy, życie nie staje w miejscu, toczy się dalej, a rodzinne tajemnice tylko czekają, by je odkryć.

Książka nie jest lekturą lekką i relaksującą. Przeciwnie, porusza całą gamę ludzkiego nieszczęścia, cierpienia i codziennych zgryzot. Pokazuje, jak dramaty z przeszłości, zwłaszcza te przemilczane i skrzętnie ukrywane, kładą się cieniem na dalszych losach człowieka. Jak niszczą relacje między bliskimi ludźmi, a w ostatecznym rozrachunku każdego z nich. Niemoc psychiczna, wyrzuty sumienia, poczucie krzywdy pchają w objęcia depresji lub ukojenia w alkoholu. Kolejne pokolenia nieświadomie dziedziczą traumy nie znając nawet ich pierwotnego źródła. Mimo wszystko opowieść nie zanurza nas w cierpieniu bez reszty. Bo przecież słońce nadal świeci, a „rzeka nigdy nie przestanie płynąć”. Historia Marka to również wspaniali ludzie, których spotyka na swojej drodze, miłość, której się nie boi, choć przecież mógłby, sukcesy zawodowe i zwyczajne poczucie humoru, które pozwala patrzeć w przyszłość z nadzieją. Ta mieszanina sprawia, że „Skrawki” są w moim odczuciu książką niezwykle prawdziwą.

Powieść jest moim pierwszym spotkaniem z prozą Dariusza Adamowskiego. Uczciwie przyznaję, że oczarowała mnie od pierwszych stron. Autor ma niezwykłą umiejętność przenoszenia czytelnika do miejsc, które opisuje. Odmalowuje słowem piękne obrazy małych miejscowości, pól, sadów, łąk, a przede wszystkim opływającej wioskę rzeki Bug - jej porośniętych wierzbami brzegów i leniwego nurtu szeroko rozlanego zakola. Tak samo przekonująco pisze o emocjach, tak prosto i prawdziwie, że wierzymy tym wszystkim uczuciom bez najmniejszych wątpliwości. Jeśli dodamy dialogi, które są jakby „z życia wzięte” i w żadnym momencie nie rażą sztucznością, to możemy uznać Adamowskiego za naprawdę dobrego pisarza, który umie posługiwać się słowem.

Przejmująca fabuła oraz charakterystyczna konstrukcja powieści złożona z krótkich rozdziałów sprawiają, że czyta się ją bardzo szybko. Autor od pierwszych stron przykuwa uwagę czytelnika i krok po kroku angażuje go coraz mocniej. Tajemnica, która spina całą opowieść, odsłania się przed nami powoli i zmusza do łączenia kolejnych drobnych, poplątanych ze sobą wątków. Bardzo łatwo polubić głównego bohatera i razem z nim cierpieć, kochać, bać się czy cieszyć. Marek okazuje się człowiekiem, który mimo licznych przeciwności i niezawinionych krzywd wie, jak należy postąpić właściwie w trudnej sytuacji. Na uwagę zasługuje również umiejętność prostego, a zarazem pięknego, plastycznego opisywania miejsc, krajobrazów, a także emocji. „Skrawki” to ciekawa i w mojej ocenie wartościowa pozycja, będę czekała na kolejne tego autora.