Basia I Przyjaciele Marcel | Autor: Zofia Stanecka

Perypetie książkowej Basi doczekały się nowej odsłony, w której to autorki starają się przybliżyć sylwetki przyjaciół dziewczynki. Jak twierdzą wydawcy, nowa seria „Basia i przyjaciele” to książeczki skierowane do czytelników, którzy znają wspomnianą małą bohaterkę z tzw. pierwszego cyklu, w którym poznajemy właśnie tylko ją oraz jej najbliższą rodzinę. W świeżych wydaniach Basia pojawia się już tylko sporadycznie, a prym wiodą historie znajomych, koleżanek oraz kolegów, którzy charakteryzują się różnymi cechami charakteru, mają inne zainteresowania, ale także wychowują się w innych domach – z różnorodnymi tradycjami, obyczajami, przyzwyczajeniami. Przykładem tego typu opowiastki jest historia Marcela, chłopca, który kocha zwierzęta i nie jest mu obojętny ich los. Jednak jego pasja, a także wrażliwość oraz troskliwość, nie wynikają tylko z cech wrodzonych, ale przede wszystkim z obserwacji – w domu Marcela wszyscy kochają zwierzęta, pomagają tym najbardziej pokrzywdzonym, nierzadko również porzuconym.

W książce autorstwa Zofii Staneckiej i Marianny Oklejak opisana zostaje historia pewnej suczki, która wymaga natychmiastowej pomocy. Udziela ją jej mama chłopca – zabiera ją do weterynarza, opiekuje się nią… a później następuje bardzo optymistyczny i wzruszający finał, który jest raczej do przewidzenia. Myślę jednak, że nie chodzi tu o odkrywanie jakiejś wielkiej tajemnicy, albo zaobserwowanie nietypowego zakończenia, które ma zaskoczyć odbiorcę, a raczej o to, że młody czytelnik przyswoi sobie i zrozumie, że pomaganie słabszym, nie tylko zwierzętom, to bardzo ważna sprawa – dzięki pomaganiu stajemy się lepszymi ludźmi, którzy też w konsekwencji z pewnością będą mogli liczyć na wdzięczność – merdający ogonek, przytulanie, wspólne zabawy.

Zdecydowanie celem tej historii jest ukazanie, że warto jest być wrażliwym, empatycznym oraz czułym. Można odnieść wrażenie, że uniwersalne przesłania pojawiają się nie tylko w tej książeczce, ale także w innych z tej serii, z którymi miałam okazję wraz z synem już się zapoznać. Widząc reakcję mojej małej pociechy, jestem w stanie stwierdzić, że te historie są w stanie nie tylko przekazać wiele cennych wartości, ale także rozbawić i zaciekawić tak wymagającą publiczność. Wspomniane opowiastki są zwięzłe, krótkie, logicznie skomponowane. Mają także swoją puentę, mądre zakończenie i ciekawe przesłanie. Mimo tych wartości edukacyjnych dziecko z pewnością nie poczuje się zadręczone informacjami, lektura będzie dla niego czystą przyjemnością. nauki i zasady zachowania są tu podane jakoby podprogowo, czyli nienachlanie i bezpośrednio – najważniejsza jest tutaj historia, reszta mimochodem „wypływa sama”.

Pod względem graficznym książeczka też jest przekonująca. Szata jest tutaj ładna, kolorowa, całość estetyczna. Ilustracje są kompatybilne z treścią, tak, że nieczytający jeszcze odbiorca jest w stanie przy jednoczesnym słuchaniu, widzieć naocznie określone scenki. Wspomniane szkice oraz obrazki przywodzą na myśl stare historie dziecięce, wydawane jeszcze w latach 80 – tych i 90 – tych XX wieku. Nie są przesadzone, nad wyraz unowocześnione. Ich tradycyjność i klarowność urzeka. Widać wyraźnie, że dzieci zdecydowanie bardziej wolą prostotę niż przekombinowanie.

 Serię „Basia i przyjaciele” polecam nie tylko tym maluchom, które zapoznały się już z pierwszymi książeczkami o dziewczynce, ale wszystkim zainteresowanym. Nie trzeba zaznajamiać się najpierw z pierwotnymi wydaniami – każda historia jest tutaj odrębna, więc nie ma możliwości na powstanie niedopowiedzeń i nieporozumień. Książeczki te będą odpowiednie dla dzieci przedszkolnych nieczytających jeszcze, ale także dla tych starszych, które uczą się czytać. Polecam zatem dzieciakom młodszym, starszym, dziewczynkom i chłopcom!