Pamiętnik Antybohatera I Inne Utwory | Autor: Kornel Filipowicz

Zaskakujące jest, że Filipowicz przedstawił rzeczywistość tak wnikliwie, że jego utwory pozostają aktualne. Książka zawiera wiersze i opowiadania. Sam autor uważał, że pisze raczej prozę wierszowaną.

Utwory Filipowicza dopiero są odkrywane. Znamy autora głównie poprzez kontekst relacji uczuciowej z Wisławą Szymborską. Odkrywamy, że to była miłość. Tym samym Kornel Filipowicz staje się i ważną oraz interesującą osobą dla czytelników literatury. Jego twórczość cechuje się dosyć wysokim poziomem. Podejmuje ważne tematy, pochyla się nad nimi wnikliwie i krytycznie.

Poznajemy twórczość człowieka mądrego, który miał przekaz dla ludzi, był niezależny myślowo. To człowiek z charakterem. Pisał o nadziei czy wolności. Te tematy okazały się wynoszące. Justyna Sobolewska pochyliła się nad twórczością autora. Zaskoczona jest, że Filipowicz stworzył rzeczy, które tak dobrze opowiadają naszą rzeczywistość, niestety i wciąż tragiczną.

Filipowicz nas zaskakuje, przedstawia dziwne stany człowieka, choćby taki, że udaje sam przed sobą, że choruje, dla swojego komfortu psychicznego. Pokazuje jak człowiek się troszczy o siebie, okłada gardło, które w rzeczywistości nie boli.

Filipowicz odwołuje się do sumienia. Trudno mu pochylić się nad tym, ale przywołuje historie miejsc, komór gazowych, rowów, gdzie ginęli ludzie i odczuwa ulgę, że sam ma szczęście do innego losu. To jest powód dla Filipowicza do szczęścia, że żyje, że jego los jest inny. Niemniej porusza trudne tematy i naświetla sprawy sumienia. Nie wyczerpuje tematu, ale sugestywnie wskazuje jak potworne sprawy ciążą na sumieniach ludzi.

Język opowiadań Filipowicza jest prosty, dotykający codzienności. Mam wrażenie, że wiele problemów jest spłaszczonych. Miewa Filipowicz utwory bardzo dobre, niemniej jego proza rozmywa się na różne wątki. Można szukać w nich głębszych sensów. W istocie Filipowicz to człowiek ciekawy, ale trudno nie odnieść wrażenia, że czasem urywa mu się wątek pisarski. Może pisanie nie było dla niego szalenie ważną sprawą. Zwracał uwagę na to, co ważne, ale sądzę, że pisał w dużej mierze dla siebie, trzymając się swojego stylu i świata, w jakim zdążyły się mimo wszystko pojawić ważne tematy, które wynoszą Filipowicza do rangi ważnego twórcy, na którego teksty trzeba zwracać uwagę i badać je.
Zachęcam do własnej oceny twórczości Filipowicza, to autor, który zasługuje na to, by być znany nie tylko z relacji z Noblistką, ale także ze swojej twórczości. Bardzo dużą zaletą jest, że Filipowicz ma swój głos. Nie chciał się nikomu przypodobać, nie pisał dla poczytności. Miał swój przekaz i swój styl na pisanie. Przychodzi czas, gdy jego teksty są odkrywane i usiłujemy się dowiedzieć, co chciał nam przekazać Filipowicz.

To jest wydarzenie, że są drukowane teksty Filipowicza, jest on osobą interesującą dla literatury i godną poznania. To człowiek, który zwraca uwagę swoim usposobieniem, ale trzeba go wytrwale poznawać i nie można sobie wyrobić należytego zdania o jego twórczości odwołując się tylko do wybranych utworów, które jak u każdego pisarza – bywają bardzo dobre i mniej interesujące, ale to nie znaczy, że nie skrywające istotnych treści, dla samej literatury. Niewątpliwie są czytelnicy, dla których świat Kornela Filipowicza okaże się ciekawy, tym bardziej, że pisarz był człowiekiem i przyziemnym, jaki potrafił komunikować się w prosty sposób.
Książkę oceniam jako dobrą, godną uwagi. Daję jej cztery gwiazdki.