Koniec Wszystkiego | Autor: Katie Mack

Czy wszechświat będzie zawsze istniał? Czy nadejdzie kiedyś koniec? A jeżeli tak, to w jaki sposób się to skończy? Czeka nas powolna śmierć, niczym z filmów katastroficznych czy może wszystko skończy się jak w Avengersach, za pomocą pstryknięcia palcami? Czy naukowcy są w stanie przewidzieć przyszłość?

Zawsze podziwiałam fizyków, kosmologów i astrofizyków za to, że za pomocą obserwacji nieba i obliczeń potrafili wysnuć wiele wniosków z przeszłości, która miała miejsce tak dawno temu, że trudno jest to objąć umysłem. Dowiedli, że wszechświat, a więc wszystko co znamy, co nas otacza, czym jesteśmy, rozpoczął się od Wielkiego Wybuchu. Miało to miejsce około 13,8 miliarda lat temu i ludzkiemu umysłowi ciężko jest pojąć, że wcześniej, przed tym dniem, nie było niczego. Nie było pustki, czarnego bezkresu – nawet te rzeczy nie istniały. To wydarzenie Wielkiego Wybuchu w późniejszej perspektywie stworzyło planety, układy słoneczne, galaktyki, czarne dziury. Jednak z biegiem lat ci sami ludzie dostrzegli coś niepokojącego – wszechświat ciągle się rozszerza. Poszczególne ciała niebieskie oddalają się od siebie – pojawiło się więc pytanie, czy w końcu odległości te mogą być na tyle duże, że planety będą dryfowały samotnie w próżni, zamarznięte i puste, bo nieogrzewane ciepłem gwiazd?

Chociaż dla mieszkańców Ziemi to żaden problem, ponieważ oni – o ile nie skolonizują innej planety – za mniej więcej pięć miliardów lat spalą się za sprawą umierającego Słońca. Kiedy gwiazda kona, rozpala się do czerwoności – hipoteza zakłada, że żar pochłonie orbitę Merkurego i Wenus, Ziemia zaś zakończy swój żywot jako jałowa skała pokryta magmą.
Inny scenariusz zakłada, że zginiemy przez Wielkie Rozdarcie, które należy wyobrazić sobie jako… cóż, rozdarcie. Na początku zostaną unicestwione te struktury, które są najsłabiej związane, czyli galaktyki. Proces ten, jeżeli do niego dojdzie, będzie widoczny z Ziemi, co nie napawa optymizmem, bo widok będzie to na pewno fascynujący, ale jego przesłanie niezbyt optymistyczne. Zagłada będzie trwała kilka miesięcy, nasza planeta będzie powoli oddalała się od Księżyca i Słońca i dryfowała w ciemność. A później zniknie atmosfera i atomy zaczną się rozpadać – a z tej sytuacji nie ma już ratunku.

Katie Mack, autorka „Końca wszystkiego”, starała się dotrzeć do czytelnika, zakładając z góry, że niekoniecznie musi on znać się na kosmologii. I to było z jej strony genialne posunięcie, bo cała nauka o kosmosie, wszechświecie, a nawet o fizyce, jest tak skomplikowana i zawiła, że książka o takiej tematyce mogłyby szybko okazać się dla przeciętnego człowieka zbyt trudna. Mack bardzo prosto tłumaczy zasady rządzące wszechświatem; nie podpiera swoich słów trudnymi wzorami, nie wychodzi z założenia, że każdy zna się na kwantach i atomach. Bardzo często odnosi się do porównywania poszczególnych kwestii z … kopaniem albo rzucaniem piłki, co jest bardzo obrazowe i faktycznie ułatwia zrozumienie danego zagadnienia.

W pewnym sensie ta książka to świetna lekcja dla wszystkich, którzy chcą się dokształcić z tej tematyki, ale boją się, że polegną już na samym początku. Informacji w tej książce jest naprawdę dużo, ale nie przytłaczają i – co też jest zasługą tłumacza – są precyzyjnie opisane. Co do samej tematyki, to z pewnością jest ona zarówno interesująca, jak i nieco przytłaczająca. Kiedy dowiedziałam się, że teoretycznie możemy zginąć w każdym momencie i nie mamy na to żadnego wpływu, nieco mnie to przygnębiło i sprawiło, że straciłam zapał do jakiegokolwiek działania. Kilka dni później doszłam do siebie, ale z pewnością nie jest to pozycja dla tych, którzy biorą sobie mocno do serca czarne scenariusze.