Realizacja Konwencji O Prawach Dziecka | Autor: Elżbieta A. MajBeata Pawlica

Opracowanie ma charakter monografii pokonferencyjnej. Jest to książka poddana redakcji naukowej, zawierająca szesnaście artykułów naukowych przygotowanych przez Autorów z Polski i Turcji. Ta kwestia zyskuje na znaczeniu, gdy przekartkujemy książkę. Okazuje się bowiem, że redakcja przyjęła dość osobliwe założenia dla publikacji. Jest ona dwujęzyczna. Fragmenty zagranicznych Autorów są w języku angielskim. Wszystkie pozostałe (z małym wyjątkiem) – w polskim. Tylko jeden z polskich Autorów zdecydował się na przygotowanie artykułu nie w języku ojczystym. Ten zabieg dowolności wyboru języka przez Autorów tekstów oceniam negatywnie. Jestem zwolenniczką konsekwencji w tego typu publikacjach i jeżeli ma mieć ona charakter międzynarodowy, to w dobrym tonie byłoby jednak pozostać przy jednym wariancie – języku angielskim. Poczytuję to jako wytrych – dajmy co najmniej trzech Autorów z zagranicy; kilka tekstów po angielsku, a będziemy mogli wydać monografię wyżej punktowaną, albowiem ‘międzynarodową’. Sztuka dla sztuki, której nie darzę sympatią. Plusem jest natomiast interdyscyplinarność tekstów; Autorzy to bowiem przedstawiciele różnych profesji (lekarze, pedagodzy, prawnicy i psychologowie). To zdecydowanie wzbogaca optykę i finalny wydźwięk publikacji, zwłaszcza, że siła nacisku nie jest tutaj położona na sam fakt obowiązywania konwencji, ale na praktyczną realizację jej teoretycznych założeń.

Poszczególne fragmenty książki, które w przypadku takich monografii określane są mianem rozdziałów, dotyczą odpowiednio:

- służby dziecku jako zabezpieczeniu najlepiej pojętego interesu dziecka (str. 17 – 28);
- konwencji praw dziecka a prawa do życia dziecka w fazie prenatalnej (str. 29 – 39);
- prawa dziecka do rozwoju (str. 40 – 55 oraz 56 – 84);
- prawa do rozwoju dziecka dyslektycznego i zagrożonego dysleksją ( str. 85 – 100);
- prawa dziecka w zakresie wolności wyznania (str. 101 – 126);
- pieczy zastępczej (str. 147 – 160);
- prawa do nauki przez dzieci niepełnosprawne (str. 161 – 178 oraz 233 – 248);
- praw dzieci głuchych (str. 179 – 192);
- prawa dziecka do korzystania ze świadczeń zdrowotnych (str. 193 – 214);
- psychoterapii (str. 215 – 232);
- pracy dzieci (str. 249 – 264).

Publikacja ma charakter rocznicowy; w 2019 roku obchodzono 30-lecie obowiązywania Konwencji o Prawach Dziecka. Co interesujące, a niekoniecznie znane szerszemu gronu odbiorców, konwencja ta jest efektem starań państwa polskiego. To wskutek dążeń Polski, w dniu 20 listopada 1989 r. została ona przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych. Wspomina o tym w swoim artykule Pani Łucja Kobroń-Gąsiorowska, na stronie 255. Autorka syntetycznie, ale bardzo czytelnie prezentuje proces tworzenia dokumentów będących strażnikami praw najmłodszych; klaruje tym samym drogę do stworzenia i wejścia w życie Konwencji o prawach dziecka.

Co do oceny treści – jest tak jak zaznaczają Autorki/Redaktorki: nie wyczerpuje ona tematu, ale byłoby to wręcz niemożliwe. Na pewno natomiast poszerza optykę na to jak współcześnie postrzegamy dziecko; jakie prawa mają dzieci i jak są one w praktyce realizowane. Ponieważ prywatnie interesuję się nieprzystosowaniem psychiatryczno-psychologicznym, za zdecydowany atut uznaję fragmenty dedykowane aspektom niepełnosprawności, ‘materii’ której wciąć zbyt mało w debacie publicznej. Szeroko skupiona soczewka (aspekty prawne, medyczne, itd.) przygotowanych tekstów pozwala przyjrzeć się pozycji dziecka z różnych perspektyw. I to jest zdecydowany atut książki. Zaliczam do niego również papier (szary; niemęczący oczu), okładkę (miękka), format i szatę graficzną. Pod tymi wszystkimi względami jest to książka przyjemna w lekturze. Ale tożsame wrażenie pozostaje po jej przeczytaniu. Autorzy nie boją się stawiać pytań, momentami prowokować do dyskusji.

W ogólnym rozrachunku udana publikacja.