Złodziej Dusz | Autor: Aneta Jadowska

Dora Wilk to niepokorna i inteligentna kobieta. Rozdarta pomiędzy dwoma światami: ludzkim Toruniem i magicznym Thornem. W realnym świecie policjantka, w alternatywnym średniej klasy wiedźma. Kiedy zaczynają ginąć magiczni, a ktoś wykorzystuje ich moce na innych, kobieta zostaje poproszona o pomoc w wytropieniu sprawcy. Czy z piekielnie przystojnym i intrygującym Mironem w roli opiekuna u boku, Dora doprowadzi śledztwo do końca?

Krnąbrna, złośliwa, niezbyt lubiana policjantka, ale niezwykle skuteczna. Nie ma zbyt dużego fanklubu na komisariacie i do tego problemy z wydziałem wewnętrznym. Ktoś ewidentnie jej nie lubi i chce przysporzyć kłopotów. Rozpoczyna śledztwo w sprawie zabójstwa fanatyczki religijnej, której nikt nie lubi. Jak znaleźć winnego, skoro wkoło sami podejrzani, którym denatka zalazła za skórę?

Po służbie Dora wraca do swojego malutkiego mieszkanka, szuka przygód na jedną noc (łatwiej jest naładować energię poprzez seks, niż co kilka dni wyjeżdżać nad morze), albo przenosi się do Thornu, gdzie wraz z przyjacielem diabłem może spędzać czas w Szatańskim Pierwiosnku, klimatycznym barze w otoczeniu innych magicznych istot.

Miron, wnuk Lucyfera i Joshua, bezpośrednio spokrewniony z Archaniołem Gabrielem, to niezwykłe towarzystwo, nawet jak na magiczny świat. Dora zawsze postępuje według własnego uznania, w nosie mając konwenanse i opinię innych.

Kiedy kobieta zostaje poproszona o pomoc w wyśledzeniu maga, który porywa magicznych, będzie mogła liczyć na wsparcie przyjaciół. Dlaczego właściwie to średniej klasy wiedźma ma zająć się tak trudnym przypadkiem? Prawdopodobnie ze względu na zawodowe umiejętności posiadane ze świata ludzi. Miron od razu deklaruje chęć ochrony kobiety i nie odstępuje jej na krok. A że sam przyjaźni się także z aniołem, Dora, chcąc nie chcąc, jest także skazana na obecność Joshui i tworzą dość barwne trio.

Zadanie jest niebezpieczne. Nie pomaga także niechęć poszczególnych ras do siebie nawzajem i tym samym konieczność zdobywania informacji z narażeniem własnego zdrowia, a może nawet życia. Bijatyki z wilkołakami, niezbyt miłe pogawędki z wampirami, to coś, na co kobieta jest przygotowana, a Miron wraz z nią.

Czy uda się znaleźć magicznego porywacza? Czy Dora ocali życie zaginionych? A co z życiem i karierą w Torunie?

Aneta Jadowska wykreowała bardzo charakterystyczne postacie i ciekawy magiczny świat. Umiała bardzo zgrabnie połączyć magię Thornu i realia Torunia, to jak się przenikają, jednocześnie stanowiąc dwa zupełnie inne światy.

Dora, pewna siebie, znająca swoją wartość i emanująca seksapilem kobieta. Zadziorna, a kłopoty same ją znajdują, dlatego też nigdy się nie nudzi. Zgrabnie łączy życie zwykłego człowieka i pracę w policji z tym drugim życiem w magicznym świecie. Wie czego chce i trzyma się podjętej decyzji. Jej nieobliczalność i niewyparzony język dostarczą czytelnikowi rozrywki. Z Dorą po prostu nie można się nudzić.
Diabełek, jak pieszczotliwie wiedźma nazywa swojego przyjaciela, jest postacią intrygującą. Nutka zła, czerwony błysk w oku, tajemniczość, urok osobisty, ale także poświęcenie, czy chęć niesienia pomocy najbliższym, tworzą z niego ciekawą postać, do której zapałałam sympatią nie mniejszą niż do Dory. Kiedy kobiecie grozi niebezpieczeństwo nie odstępuje jej na krok i walczy u jej boku bez żadnych skrupułów. Ona też jest w stanie poświęcić bardzo dużo, aby Miron był bezpieczny i … szczęśliwy.

„Złodziej dusz” to książka obfitująca w wiele zaskakujących wydarzeń, pełna magii i magicznych postaci. Akcja toczy się dynamicznie, a pomiędzy zdarzeniami jest czas na relacje międzyludzkie. Autorka nie zapomniała o emocjach, które udzielają się czytelnikowi. Ekscytacja, strach, zwątpienie, ale także radość, przyjaźń, troska, a może iskra miłości, która gdzieś przeskakuje pomiędzy bohaterami…
Książka ta nie jest nowością. Trzymam przed sobą jedynie nowe wydanie. Przyznam szczerze, że gdyby nie taki zabieg, pewnie jeszcze odkładałabym spotkanie z autorką przez jakiś czas. Nie wiem, czy wcześniej książka okraszona była ilustracjami Magdaleny Babińskiej, ale to co znalazłam w jej wnętrzu bardzo mi się spodobało. Czarno-białe ilustracje bardzo fajnie dopełniają całości i podnoszą jej walor artystyczny.

Aneta Jadowska stworzyła historię i postaci od których ciężko się oderwać. Ledwo skończyłam pierwszy tom, już się zastanawiam co spotka Dorę w kolejnym. Tęsknię. Do zobaczenia niedługo.