Nie Bójcie Się Starych Ludzi | Autor: Janusz Eksner

Starość to jeden z tych tematów, które nie znajdują popularności w naszych codziennych rozmowach, nie przebijają się na czołówki gazet, jak i też nie zachęcają nas do tego, byśmy skłonili się do refleksji nad tym, co wszakże czeka każdego z nas... Być może jednak ten stan rzeczy zmieni - choćby w małym zakresie, spotkania z niezwykle emocjonalnym tomikiem poezji Janusza Eksnera pt. "Nie bójcie się starych ludzi", który to ukazał się w naszym kraju nakładem Warszawskiej Firmy Wydawniczej.

Jako słowo się rzekło, tytuł ten odkrywa przed nami wiersze Janusza Eksnera, które to odnoszą się w swym przekazie do ogólnie i szeroko rozumianego tematu starości. Starości, która przybiera tu formę poruszających wspomnień, pięknych przeżyć, niezwykle ważnych, ale też i często dramatycznych historii, ja też tak bardzo ukrywanego przez nas strachu przed tym, co nastąpi. To niezwykle emocjonalne, szczere, często osobiste i dające nam sobą wiele do myślenia, słowa..., które wydają się trafiać sobą w punkt  w zakresie tego, czym jest, jak wygląda, ale też i jak może objawiać się, nasza ludzka starość...

Na tomik ten składa się zbiór dwudziestu wierszy, które są dość zróżnicowane pod względem swej konstrukcji, długości i przewodniej myśli, ubranej w piękne słowa. Czasami cechuje je humor, potężna porcja optymizmu i bardzo ciepłe emocje..., innym razem zaś nuta nostalgii, smutku i poważny nastrój, który bije z każdego zdania i każdego wyrazu. Niemniej to właśnie dzięki temu spotkanie z tym zbiorem jest tak ciekawe, pasjonujące, intrygujące i w duże mierze bardzo zaskakujące - przynajmniej w moim przypadku, tak właśnie było.

Ktoś mi kiedyś powiedział, że poezji nie można recenzować, a jedynie poznawać i przeżywać. Myślę, że to bardzo mądre stwierdzenie, z którym to zgadzam się w 100%. Dlatego też nie będę oceniać tych wierszy, a jedynie podzielę się swoimi emocjami, jakie przyniosła mi lektura tej publikacji. Przede wszystkim była to nostalgiczna, ale i zarazem przyjemna tęsknota do bliskich mi osób, które odeszły już z tego świata, a które to pamiętam jako osoby w bardzo zaawansowanym wieku. To moi dziadkowie, sąsiedzi, znajomi, którzy bardzo różnie przeżywali swoją starość, a którą to też oddają zawarte tu wiersze. To także wzruszenia, które czasami wywołały na mej twarzy łzy, zaś innym razem promienny uśmiech. I wreszcie jest to również zaduma nad życiem, płynącym nieubłaganie czasem oraz spojrzeniem we własną przyszłość...

Komu poleciłabym sięgnięcie po niniejszy tomik w pierwszej kolejności...? Myślę, że przede wszystkim - co ciekawe, osobom młodym. Właśnie im z uwagi na to, że lektura tych wierszy pozwoli spojrzeć zupełnie inaczej na starość i starsze osoby, które wszakże poza wiekiem i naturalnymi ograniczeniami, są dokładni tacy sami jak oni, jak my. Oczywiście, także i osobom w bardziej zaawansowanym wieku polecam spotkanie z niniejszej dziełem Janusza Eksnera, które opowiada sobą o ich codzienności, ich emocjach i życiu, jakie wypełnia każdy dzień.

Reasumując - tomik wierszy pt. "Nie bójcie się starych ludzi", to bardzo ciekawa, potrafią nas sobą zainteresować i do tego niezwykle ważna pozycja na polu poezji, która może wnieść w nasze życie wiele dobrego. Z tego też względu polecam i gorąco zachęcam się sięgnięcia po ten tomik, który ma nam tak wiele do zaoferowania...

Janusz Eksner jest jednym z tych twórców, którzy długo czekali na swój debiut. Urodzony na początku lat czterdziestych swoją pierwszą książkę opublikował dopiero po nieco ponad siedemdziesięciu latach. Pisze zarówno poezję jak i prozę a „Nie bójcie się starych ludzi” jest siódmym tomikiem wierszy w dorobku autora.

W niewielkiej książeczce znajdziemy dwadzieścia utworów, wierszy prezentujących świat z perspektywy człowieka, który niejedno już w życiu widział i niejedno przeżył. To rymowane opowieści o smutkach i radościach starości. O radzeniu sobie z trudami codzienności, o tęsknocie za bliskimi, których nie ma pod ręką, o coraz większym niezrozumieniu współczesności. To spojrzenie człowieka, któremu obcy jest współczesny pośpiech, galopujące tempo życia i ciągła bieganina po lepsze. To w końcu wiersze kogoś, kto ma mnóstwo czasu na kontemplację rzeczywistości, obserwowanie tego co wokół i próbę odnalezienia się w niej.

Tematyka wierszy jest dość szeroka i choć większość utworów spaja kwestia wieku, gdyż dotyczą tytułowych „starych ludzi”, to jednak pozostaje ona dość uniwersalna. Takie uczucia jak samotność, tęsknota, czy poczucie wyobcowania nie są emblematyczne dla podeszłego wieku. To coś, co może poczuć i zrozumieć każdy, zwłaszcza jeśli posiada zdolność do autorefleksji. W „Nie bójcie się starych ludzi” przemijanie jest tylko jedną z faz życia, nieuniknioną i nieuchronną, konsekwentnie lecz powoli prowadzącą do kresu.

W zbiorze tak mocno związanym ze starością, nie sposób uniknąć tematyki śmierci. Jednak nawet ona widziana z perspektywy przeżytych lat nie wydaje się być czymś strasznym, czymś co budzi lęk, czy potrzebę buntu. Jawi się raczej jako smutna okoliczność zabierająca najbliższych i czyniąca nasze życie bardziej samotnym. Jest metą, do której się zmierza i która prędzej, czy później zostanie osiągnięta.

Tym, co jak zawsze decyduje o odbiorze poezji jest zbieżność wrażliwości autora i odbiorcy. I chociaż jestem blisko pół wieku młodsza od Janusza Eksnera, to nie mogę powiedzieć, by jego wrażliwość była mi zupełnie obca. Z jednej strony spowodowane jest to uniwersalnością poruszanych tematów, z drugiej zaś dojrzałe spojrzenie na sprawy proste i prawie oczywiste, zawsze jest u mnie w cenie. W wierszach znajdziemy mocno przemyślany obraz rzeczywistości, dogłębnie przeanalizowany i podany czytelnikowi nie tyle z poziomu autorytetu, z którym nie można dyskutować, co raczej jako zbiór subiektywnych wrażeń, z którymi możemy, ale wcale nie musimy się zgadzać.

„Nie bójcie się starych ludzi” zawiera utwory pisane białym wierszem o dobrze zachowanej rytmice. Każde słowo ma swoje miejsce, dzięki czemu utwory nie tylko sprawiają wrażenie kompletnych, ale co znacznie ważniejsze, nie zawierają słów, jakie można by uznać za zbędne. Idealnie wyważone użycie każdego z wyrazów, oddaje poruszaną tematykę w najlepszy możliwy sposób. Nie sposób nie docenić umiejętności operowania słowem autora.

Siódmy tomik wierszy Janusza Eksnera to całkiem przyjemny kawałek nieźle napisanej współczesnej poezji. Jego lektura stanowić może przyjemność nie tylko czytelnikowi zbliżonemu wiekiem do autora, o ile tylko nie boi się szerzej spojrzeć na otaczający go świat. To zbiór dla ludzi w równej mierze wrażliwych, co pragmatycznych, takich, którzy nie tracą czasu na zbędne ozdobniki, by wprost wyrazić to co czują i jak patrzą na świat.

Co sprawia, że żyjąc w czasach kiedy wszystko skracamy, a czas jest jedną z najważniejszych walut, pojawia się niezrozumienie i strach. Dlaczego tak trudno usiąść nam na chwilę i dostrzec otaczający świat, a nie tylko ekran telefonu. Dlaczego dopiero z wiekiem przychodzi refleksja, że czas wcale nie jest walutą, a tylko możliwością? "Nie bójcie się starych ludzi" stara się pokazać, że mądrość i spokój przychodzą z wiekiem, który wcale nie musi być metryczką w dowodzie osobistym.

Janusz Eksner w latach swojej aktywności zawodowej zajmował stanowiska związane z prawem. Był adwokatem, prokuratorem oraz zastępcą prokuratora generalnego. Kiedy przeszedł na emeryturę, zaczął zajmować się tym, co od zawsze bardzo go interesowało – poezją. Zadebiutował w 2012 roku na łamach Pamiętnika Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. Od tego czasu ukazało się 6 tomików poezji oraz dwie pozycje napisane prozą. Janusz Eksner dał się poznać czytelnikom jako autor, który bacznie obserwuje świat i zachodzące w nim zmiany, a poezja jaką tworzy jest ciekawym komentarzem otaczającego go świata.

"Nie bójcie się starych ludzi" to poezja, która zachęca do uważnego przyjrzenia się samemu sobie. Odnalezieniu i oswojeniu starego człowieka, który jest w każdym z nas. Wiek to nie tylko metryka w dowodzie osobistym, ale również to jak się czujemy i zachowujemy. Czytając "Nie bójcie się starych ludzi" można odnieść wrażenie, że autor zasiada wygodnie w fotelu i pokazuje nam świat w zwolnionym tempie. Jest to pewnego rodzaju migawka wydarzeń dookoła nas, tylko pokazana na spokojnie i bez pośpiechu. Dzięki czemu możemy uważniej przyjrzeć się temu, co się dzieje. Janusz Eksner prezentuje bardzo dojrzałą poezję, która zostawia dużo miejsca na interpretację, ale nie na niedopowiedzenia. Wszystko jest tutaj konkretne, omówione krok po kroku, niczym wykład profesora uniwersyteckiego, który prowadzony wieloletnim doświadczeniem opowiada długo, ale ciekawie na obrany temat.

W twórczości Janusza Eksnera bardzo podoba mi się to, że przedstawia on starych ludzi, nie jako zwalniający element dynamicznego społeczeństwa. Nie jako ludzi, którzy nie rozumieją, co dzieje się na świecie, tylko właśnie jako bacznych obserwatorów. Dzięki temu, że mogą spokojnie oglądać otaczający świat, nie ominął żadnej zmiany, która w nim zachodzi. Dzięki czemu nie tylko mogą się do niej lepiej przystosować ale i więcej o niej opowiedzieć. Janusz Eksner porusza tematy, które umykają pędzącemu światu, są marginalizowane, chociaż nie umniejsza to ich powadze. Przemijanie, czas, zmiany, to wszystko czego doświadcza każdy człowiek, różnimy się tylko tym, ile mamy czasu żeby się do tego przystosować.

"Nie bójcie się starych ludzi" to książka, która pozwala zwolnić nam tempo, a przynajmniej pokazuje jak można to zrobić. Dlatego warto przeczytać ten tomik poezji i uświadomić sobie, że chociaż świat nie stoi w miejscu, to nie musi tak pędzić. "Nie bójcie się starych ludzi" to poezja nie tylko dla dojrzałych czytelników. Nawet młodszy odbiorca znajdzie tutaj ciekawe przemyślenia, nad którymi samemu warto się zastanowić. Janusz Eksner pokazał, że nie tylko można oswoić starego człowieka, który w nas mieszka, ale także zrozumieć, zaakceptować i nauczyć się z nim żyć.