O Miłości Romantycznej | Autor: Stanisław Wasylewski

Jesień to doskonała pora na czytanie książek, zwłaszcza tych z tzw. ,,duszą”, które traktują o bogactwie uczuć, odwołują się do dawnych epok, roztkliwiają czytelnika niczym pasjonująca opowieść babci, z czasów, gdy była jeszcze młodą dziewuszką…

Urzeczona sentymentalną okładką i ckliwym, choć całkiem interesującym opisem, postanowiłam sięgnąć po książkę Stanisława Wasylewskiego ,,O miłości romantycznej”. Udało mi się ją przeczytać „od deski do deski”, ale przyznam, że długo zastanawiałam się, co właściwie mogłabym na jej temat napisać i jak ją ocenić. Ostatecznie postanowiłam dać książce mocną 3, a to przede wszystkim dlatego, że nie do końca spełniła moje oczekiwania. Miałam nadzieję, że dzięki niej odświeżę sobie wiedzę na temat epoki romantyzmu, ale w przyjemny, wciągający, wręcz skrzący się od anegdot i dowcipów autora, sposób. Postanowiłam sięgnąć po książkę Stanisława Wasylewskiego, bo chciałam odkryć portrety kobiet romantycznych, w których kochali się narodowi wieszcze i które wyrastały ponad przeciętność. Nie mogę odmówić autorowi dbałości o szczegóły, ani stworzenia czegoś na kształt wartościowych esejów o romantycznych porywach miłości, ale… Próżno szukać tutaj portretów konkretnych kobiet z epoki romantyzmu. Wasylewski z właściwą sobie gawędziarską swadą prezentuje raczej typy kobiece, pewne charakterystyczne typy osobowości pań, które skradły serce Mickiewiczowi, Słowackiemu, Krasińskiemu, Malczewskiemu, Balzakowi, Lisztowi i innym wybitnym artystom. Z jednej strony takie problemowe podejście do szerokiego zagadnienia miłości romantycznej świadczy o erudycji autora i jego starannym przygotowaniu do napisania tego rodzaju publikacji. Z drugiej zaś, czytając kolejne stronnice tej książki w dość starym stylu, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że czegoś tam brakuje, że postacie kobiet giną przyćmione sentymentalnymi opisami wzruszeń romantyków. ,,O miłości romantycznej” Wasylewskiego to książka jakby utkana ze strzępów wspomnień, niekiedy nużąca zbyt staroświecką dla współczesnego czytelnika polszczyzną. Zdarzają się w niej rozdziały bardzo wciągające i urzekające epizodami z życia dawnych kobiet, ale czasem wydaje się, że autor nie do końca sam wiedział, jaki jest cel jego książki i dlaczego szkice różnią się zarówno tematyką, jak i podejściem do kluczowego zagadnienia romantycznego ducha dawnej epoki. Jeśli jesteście zainteresowani tym, kim była np. Klaudyna Potocka i Emilia Plater, chcecie mieć ogólną wiedzę na temat ciekawych heroin epoki Romantyzmu, to zapewne będziecie zadowoleni po przeczytaniu książeczki Wasylewskiego. Dziełko ,,O miłości romantycznej” to publikacja bez wątpienia warta poznania i dokładnego przeczytania. Ale jej ,,smaczki” odkryją przede wszystkim poloniści i wielbiciele dawnej historii Polski. Książeczka może przydać się też studentom oraz maturzystom, którzy lubią czasem zabłysnąć przed nauczycielami i z pasją oddają się pisaniu wypracowań odwołujących się do miłości, zwłaszcza tej romantycznej. Nie miałam okazji wcześniej przeczytać innej książki Wasylewskiego, więc trudno mi ocenić tą pozycję na tle całej jego twórczości. Z pewnością jednak autor potrafił pisać, miał o czym pisać, potrafił czerpać obficie z materiałów źródłowych i nieznanych szerzej współczesnym Polakom tekstów historycznych. Dlatego uważam, że książka ,,O miłości romantycznej” to wartościowy zabytek literacki, z udaną stylizacją wywodu na język epoki. To nie jest łatwe i lekkie „czytadełko” na jeden jesienny wieczór, ale raczej lektura wymagająca skupienia, choćby pobieżnej znajomości epoki Romantyzmu. Szkice zawarte u Stanisława Wasylewskiego pozwalają nam spojrzeć na dawną miłość jak gdyby oczami samych romantyków, zachwycają wielowątkowością, urzekają opisami perypetii dawnych kochanków.