Skrzynia Ofiarna | Autor: Martin Stewart

Nigdy nie wracaj do skrzyni samotnie.
Nigdy nie otwieraj jej po zmroku.
Nigdy nie zabieraj z niej swojej ofiary.

Powyższych zasad należy przestrzegać, kiedy ktoś zdecyduje się złożyć dary w skrzyni ofiarnej. Piątkę młodych przyjaciół: Sepa, Arkle’a, Macka, Lamb oraz Hadley w upalne wakacje 1982 roku połączy pewien sekret, który początkowo wygląda na zwykłą zabawę, lecz później, po latach, powraca do nich jako mroczne następstwo ofiary złożonej w skrzyni.

Mijają cztery długie lata, podczas których dawni wakacyjni przyjaciele w zasadzie w ogóle ze sobą nie rozmawiają. September, chłopak głuchy na jedno ucho, uczy się i popołudniami pracuje, czekając tylko na chwilę, aż będzie mógł opuścić wyspę i zacząć naukę na poza nią. Jest zdolnym, młodym mężczyzną i stypendium ma już zagwarantowane, więc tylko kwestią czasu wydaje się być jego wyjazd z wyspy i rozpoczęcie całkiem nowego rozdziału w życiu. Pewnego dnia jednak w jego rutynowym życiu coś się zmienia. Przychodzą do niego jego dawni przyjaciele, z którymi łączy go pamiętna ofiara złożona w skrzyni. Sep zdążył już niemalże zapomnieć o tamtym dniu, o specyficznym rytuale, który miał sprawić, że na zawsze zostaną przyjaciółmi, tym bardziej jest zdziwiony takim niespodziewanym obrotem spraw.

Okazuje się, że dzieje się coś nietypowego. Lamb, Hadley i Arkle’a nawiedzają nocne koszmary, tak przerażające i realistyczne, że pozbawiają ich możliwości nocnego odpoczynku. Przyjaciele natychmiast łączą wszystkie mroczne sny i nietypowe wydarzenia z darami, jakie każdy z nich złożył przed laty, gdyż ich symbolika nawiązuje wyraźnie do przedmiotów, które spoczęły w skrzyni ofiarnej. Co więcej, Lamb jest przekonana, że Sep otworzył skrzynię i zabrał z niej swój dar i właśnie to jest powodem nawiedzających ich koszmarów. Uważa, że September złamał trzy zasady, których wszyscy mieli przestrzegać.

Skrzynia ofiarna jest jedną z wielu powieści, w których grupa młodych przyjaciół musi walczyć z siłami nadprzyrodzonymi. Całkiem słusznie wydawca porównuje książkę do serialu Stranger things, można również dopatrzyć się podobieństw do powieści Kinga czy Magicznych lat Roberta McCammona. Tyle że… Czasem jest tak, że powieść mająca zawierać elementy grozy, owszem, zawiera je, ale w stopniu zbyt nikłym, by czytelnik odczuwał je w trakcie lektury. Albo – gdyż w tym akurat przypadku to stwierdzenie również jest bardzo adekwatne – autor zbyt słabo, a może nawet nieco nieumiejętnie, buduje napięcie, przez co wydarzenia rozgrywające się w powieści nie mają tak dużej sugestywności, jaką mieć powinny. Ja sam podczas lektury napięcia nie odczuwałem w ogóle. Co nie zmienia faktu, że książkę czyta się szybko i dość przyjemnie, styl Martina Stewarta jest raczej prosty i łatwy w odbiorze, a młodzieńcze problemy Sepa i jego przyjaciół zostały opisane dość realistycznie. Poza, naturalnie, elementami nadprzyrodzonymi, bo tutaj nie ma co się doszukiwać realizmu.

Skrzynia ofiarna jest w moich oczach raczej średnią powieścią, powielającą motywy znane już i opisywane niejednokrotnie. Pomysł z samą skrzynią jest intrygujący, to prawda, ale cała reszta już gdzieś tam była. Młodzi czytelnicy powinni być bardziej usatysfakcjonowani lekturą tej powieści, gdyż być może jeszcze zbyt wielu podobnych książek nie czytali. Dla kogoś oczytanego jednak i mającego sporo wspólnego z literaturą amerykańską Skrzynia ofiarna niczym odkrywczym nie będzie. Okaże się raczej powieścią rozrywkową, i to nie najwyższych lotów. A szkoda, bo liczyłem na więcej.