Gitara I Inne Demony Młodości | Autor: Bogusław Chrabota

Do sięgnięcia po tytuł skusiła mnie ta tytułowa gitara. Bo dzięki niej liczyłam na solidną porcję rockowej muzyki. Taki mój klimat, dzięki czemu choć na chwilę przeniosę się w czasy nastu lat. Młodzi, dumni, odważni. Grechuta, Kora i Maanam. Rock zagraniczny. Młodość. Przyjaźń. Muzyka. Pink Floyd.

"Gitara i inne demony młodości" Bogusława Chraboty to powieść z wątkami autobiograficznymi poprowadzona w narracji pierwszoosobowej. Początkowo myślałam, że będzie to coś na kształt pamiętnika, ale zakończenie mocno to skorygowało. Nie spodziewałam się, ze będzie to swoisty hołd dla przyjaciół autora, których już nie ma. To historia przyjaźni, dorastania, dojrzewania i trudnych życiowych wyborów na różnym etapie. Jednak w moim odczuciu to mało osobista książka. To bardziej opowieść w stylu „a tutaj po maturze chodziliśmy na kremówki”. „Gitara” to bardziej opowieść o tamtych czasach i ustroju, wzbogacona o elementy z życia Chraboty, choć okładkowa notka temu mocno temu zaprzecza.

Opowieść snuje się od czasów dzieciństwa, przez szkołę podstawową, liceum, studia w Krakowie, późniejszą lekko wymuszoną przez rzeczywistość emigrację. W swoje wspomnienia autor wplata wielu artystów z tamtego czasu, tekściarzy, pisarzów, poetów, muzyków. Podkreśla ich wpływ na życiowe wybory i kształtowanie światopoglądu. Choćby przytoczony na początku Maanam czy Perfect i Piwnica pod Baranami. Całość pisana jest bardzo poetyckim językiem, pełnym metafor i przenośni. I taka forma niestety okazała się lekko nużąca. Akcja rozgrywa się na pograniczu dwóch pozornie takich samych, a jednak różnych światów: Krakowa, który wówczas uważano za centrum inteligencji i bardzo wyraźnie zindustrializowanej Nowej Huty. Różne światy to i różni mieszkańcy, z odrębnym systemem wartości.

Zupełnie nie pasowały mi komentarze polityczne, próba opowiedzenia się po którejś stronie w myśl że my tutaj, a tam oni, ci źli. Szczególnie zauważalne było to gdy na osi czasu doszliśmy do stanu wojennego i walki o pozorną polską wolność. Rozumiem, że były to trudne czasy, pod każdym względem. Jednak ten swoisty pamiętnik, to nie czas i miejsce na takie wywody. Ale takie to prawo autora.
Dużo miejsca autor poświęca na przyjaźń i próbę uzmysłowienia jak jest ważna w życiu. Dla bohatera wiele z tych licealnych przetrwało i są to naprawdę ważne relacje. To one go kształtowały, one pozwalały przetrwać złe chwile. Śmiało można je nazwać przyjaźniami na całe życie (i takich mu moco zazdroszczę). Chrabota ciągle podkreśla też jak ważne są marzenia, tutaj w postaci słynnej gitary Defil Carioca (to iście drugoplanowa bohaterka). Gitara to nie tylko świat muzyki, bo jeśli muzyka to w zależności od gatunku, stanie po którejś stronie barykady. Chociaż w całej powieści mało jest tej zapowiadanej muzyki, za mało.

Nie tego spodziewałam się po tej niewielkiej książeczce. Najbardziej rozczarowały filozoficzne wywody, dryfujące na nieznane wody. Choć inna od lektur, które wybieram na co dzień, nie skradła mojego czytelniczego serca. Autor urodził się w latach 60., myślę że zawarte w „Gitarze” wspomnienia bardziej przypadną do gustu czytelnikom w podobnym do autora wieku. Jednak ilu czytelników, tyle opinii – jeśli chcecie poznać marzenia o Defil Carioca i na chwilę przenieść się w czasy PRL i wolnej Polski sięgnijcie po „Gitarę i inne demony młodości”. Może dla Was zabzmi Delfi Carioca.