Kwaśne Pomarańcze | Autor: Oskar Eden

W morzu literackich wspaniałości począwszy od upajającej dusze poezji, przez fabularnie zagmatwane sagi czy przejmujące kryminały możemy wydobyć perły zupełnie inne od powyższych, aczkolwiek równie zajmujące i cudowne. Chociaż niektórzy traktują książki jako możliwość odcięcia się od otaczającej rzeczywistości i możliwość wcielenia się w niesamowitą postać, to są książki, które rozprawiają o zwykłym, przyziemnym życiu. To one stanowią te perły, które pomagają nam zgłębiać naturę świata, który oglądamy każdego dnia.

O tym pisze Oskar Eden w swojej jedynej książce ,,Kwaśne pomarańcze”, która okazała się dla mnie całkowitym zaskoczeniem. Autor bardzo swobodnym, wygodnym i odpowiednim sobie językiem ujmuje w słowa chwile ze swojego życia, które zapadły mu głęboko w pamięć. Pozycja stanowi niejako pamiętnik Edena, który od czasów szkolnych po teraźniejszość, zajmująco opowiada nam swoje perypetie. Ot codzienność. Zwykłe życie. Bez superbohaterów, wyolbrzymiania czy nadmiernej heroizacji. Autor tym właśnie mnie kupił. Autentycznością i zwyczajnością.

Człowiek taki jak każdy z nas, żyjący w tym samym świecie co aktualnie my. Książka jest uniwersalna, ponieważ w wielu zdarzeniach możemy odnaleźć samych siebie i sytuacje bardzo znajome. Z drugiej zaś strony nie można Edenowi zarzucić brak indywidualności – są to w końcu fragmenty jego własnej autobiografii. Podoba mi się, że w swoich opowiadaniach przyjmuje pozycję na równi z czytelnikiem. Dzięki temu ma się wrażenie, że właściwie jest się z autorem w jakiejś knajpce na mieście i w najlepsze prowadzi się pogawędkę o życiu i minionych latach. Nuda? Ani trochę. Mężczyzna zadbał o różnorodność. Już sam proces obserwacji dorastającego Edena i krystalizacji jego wartości, zaradności życiowej czy sposobu myślenia okazało się szalenie ciekawie. Opowiadania choć często są też zabawne czy wręcz groteskowe, jak to w życiu nie rzadko bywa, to większość z nich stanowi ,,kwaśne pomarańcze” w jego autobiografii. Mam tu na myśli, iż są to zdarzenia, które Edena w jakiś sposób ukształtowały, dały mu naukę i nieraz z pewnością zabolały. W żaden sposób nie próbuje ukazać siebie jako idealnego, wspaniałego i wszechmogącego. Wręcz przeciwnie pokazuje, że jak najbardziej człowiek może się mylić, może błędnie komuś zaufać lub po prostu zrobić coś czego nie powinien. Autor opowiada o sytuacjach trudnych, które wprawiły go w zakłopotanie lub zawstydziły. Najpiękniejsze jest to, że każdy z nas takie przeżywa, a wiedza, że nie jesteśmy w tym sami daje niewypowiedziane wsparcie. Za nie właśnie należy się wielki ukłon w stronę pisarza.

Pośród wszelkich nieudanych miłosnych podbojów i komicznych sytuacji znajduje się także wiele refleksji i uwag na temat świata, które są niczym innym jak wnioskami wyciągniętymi z życiowych lekcji. Być może dzięki tej lekturze któregoś z podobnych błędów będziemy w stanie uniknąć, a i tak będziemy musieli przebrnąć i stawić czoła własnym. ,,Faktów już nie cofniemy i cała sztuka polega na tym, aby nauczyć się z nimi żyć”. Czasem trzeba przełknąć kwaśną pomarańczę w oczekiwaniu na te słodsze. Pomimo, iż napisana po męsku, to również pełna emocji i stylu pozycja pokazuje wzloty i upadki człowieka. Uśmiechy, szczęście, ale także smutek, zmęczenie i płacz. Samo życie. Nieprzewidywalne, często zaskakujące, ale jakże soczyste i pełne możliwości. Książka, a właściwie fragment życia, który oferuje Eden jest zaproszeniem do czerpania z niego z całych sił, bez względu na wszystko.