Dramaturgia Antysnobistyczna | Autor: Alejandro Radawski

Dramaturgia antysnobistyczna Alejandra Radawskiego to nie lada gratka dla miłośników dramatu i przedstawień teatralnych. To praktycznie zbiór historii, które z powodzeniem mogłyby się znaleźć na scenie i czarować swoją publiczność. Zanim wdrożyłam się w tekst tego zbioru, moją uwagę przykuła przede wszystkim okładka, która jest bardzo symboliczna i nietuzinkowa. Znajduje się na niej kobieta z przepaską na oczach, jednak można się domyślić, że ktoś jej tę opaskę założył, że nie jest to sprawka samej bohaterki ilustracji. Wspomniana symbolika zaczyna się więc już w momencie oglądania zewnętrznej przestrzeni książki, później już jest tylko mocniej, głębiej, bardziej metaforycznie.

Alejandro Radawski w swoich historiach zawsze wychodzi od poważnego problemu, czy też kryzysu, który zapoczątkowuje całą fabułę – nie ma tu mowy o żadnej „śmieszkowatości” i żartobliwości, tutaj każda odrębna fabuła zasadza się na poważnym zagadnieniu, który wynika z przesilenia określonymi trudami egzystencjonalnymi. Autor sztuk karmi nas w wielu momentach rozpaczą i niepokojem. Widać to między innymi w tekście Dziewięć przecinek osiem metrów na sekundę do kwadratu, gdzie stworzone postacie mówią jednym, zrozpaczonym i przelęknionym głosem. Nie odnajdujemy tutaj podziału na role, zarówno w odniesieniu do płci i innych cech fizycznych oraz psychicznych, gdyż podmiot czynności twórczych pokazuje nam, że postaci mówią jednorodnym głosem, odczuwają te same emocje – nie ma w tym jednostkowości, odosobnienia. W swoistej rozpaczy stanowimy całość, choć jednocześnie możemy paradoksalnie odczuwać samotność w grupie innych ludzi.

Twórca tego specyficznego zbiorku wybiera tematy trudne, społeczne, dotyczące konkretnie wydarzających się w prawdziwym życiu sytuacji. W jednym z tekstów nawiązuje do tematyki ludobójstwa Ormian, w innym, do osobistych traumatycznych przeżyć człowieka, który choruje na Alzhaimera. Każdy z analizowanych tekstów jest inny, w jednym będą brzmieć złowrogie tonacje i będziemy czuć nad sobą karcący palec boski, w innych odnajdziemy ugładzony już smutek różnych nieszczęśników, którzy zostają ze swoim problemem, zmartwieniem lub chorobą sami. Innymi słowy, jeden z tekstów będzie aż kipiał od nadmiaru ciężkich, tłustych emocji, drugi znów będzie zionął przetrawionym już smutkiem, pochowanym w klatkę owianą spokojem i przytłumieniem.

Niebywałe jest to, że tak młody człowiek, jakim jest Alejandro Radawski, potrafi w tak elegancki i ciekawy sposób mówić o rzeczach trudnych i traumatycznych. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że w książce Dramaturgia antysnobistyczna za bohaterami, wypowiada się człowiek o bardzo głębokiej ranie lub ogromnym doświadczeniu życiowym. Jestem pełna podziwu dla płynącego ze słów tekstu spokoju, ukojenia, zrozumienia dla ludzkiej ułomności. Można nawet śmiało powiedzieć, że z poszczególnych utworów płynie jakoby pradawna mądrość, którą mogą posiąść tylko nieliczni.

W każdym z tekstów napisanych przez tego młodego pisarza – dramaturga wyjaskrawia się jego pochodzenie, gdzieniegdzie widać nawiązania do Argentyny, specyficznej muzyki z tamtych rejonów i innych elementów tamtejszej przestrzeni. Utwory Radawskiego są multi - kulturowe, dające możliwość obserwacji zagadnień z różnych rejonów świata. Autor skacze z tematu na temat, ale nigdy nie zapomina o tym, że każda historia musi mieć swój początek w zachwianiu, kryzysie, zarówno tożsamościowym, jak i tym, który możne zaatakować człowieka od zewnątrz. Nigdy nie spodziewałabym się, że teksty sztuk teatralnych mogą wzbudzić we mnie takie namacalne i głębokie emocje, szczególnie, że nigdy wcześniej nie miałam do czynienia z twórczością tego młodego artysty. Gorąco polecam wszystkim, którzy nie boją się trudnych tematów.

„Moje sztuki zawsze poruszają problematykę społeczną lub polityczną. Interesuje mnie praca, zaczynając od kryzysu. Może być on osobisty, wewnętrzny, lub przyjrzeć się w jaki sposób doświadcza ludzi kryzys zewnętrzny. Tymi słowami dramaturg argentyński, Alejandro Genes Radawski, definiuje pewne ogólne wytyczne, które występują w jego twórczości teatralnej. Zajęciu, które rozwija już od przeszło dekady. Dodatkowym atutem jego pracy jest jego zagorzały podziw i rozpowszechnianie polskiej twórczości poetyckiej i teatralnej, co przyczyniło się do przedstawienia różnorodnych autorów z tego kraju, dzięki czemu zainteresował nimi nie tylko krytykę, ale także widzów stolicy argentyńskiej. Stałość, wrażliwość, krytyczne spojrzenie. Trzy zmienne, które ten dramaturg utrzymuje przez lata, z pewnymi rezultatami, które plasują go wśród najbardziej atrakcyjnych artystów argentyńskiej panoramy na polu teatralnym.”

,,Dramaturgia antysnobistyczna" to zbiór czterech scenariuszy sztuk teatralnych. Autor Alejandro Radawski urodzony w 1983 roku to polski dramaturg, reżyser teatralny. Mieszka on w Krakowie ale pracuje w Polsce, Finlandii, Włoszech i Argentynie. Ukończył studia magisterskie na Wydziale Dramatycznym Universidad Nacional de Artes w Buenos Aires w Argentynie. Pracuje w Instytucie Cervantesa w Krakowie jako profesor teatru i twórczego pisania. Nagrodzony wieloma nagrodami. Opublikował cztery książki zawierające jego osiem sztuk teatralnych w języku hiszpańskim. Napisał także scenariusze do dwóch filmów długometrażowych.

Jestem pod małym wrażeniem, po spotkaniu się z twórczością autora. I do końca nie wiem jak mam wyrazić swoje zdanie o „Dramaturgii Antysnobistycznej”. Nie jestem fanką tego typu książek. Nie znam się na nich i po raz pierwszy czytałam coś takiego. W środku znajdziemy cztery scenariusze: 1.Niemiec, który mieszka we mnie; 2.Dziewięć przecinek osiem metra na sekundę do kwadratu; 3.Negacja; 4.Umieram z Ciebie. Można to ująć, że książka jest podzielona na dwie części. Jedna jest napisana w języku polskim, a druga w zupełnie innym. Dlatego nas będzie interesować tylko ta pierwsza część.
Jestem zaskoczona, że Alejandro Radawski stworzył coś co na pewno zaskoczy wielu czytelników. Ja na początku nie wiedziałam jak mam się za to zabrać. Miałam z tym mały problem. Po dłuższym czasie przyglądaniu się książce otworzyłam ją i zaczęłam swoją przygodę. Dobrze wspominam scenariusz „Niemiec, który mieszka we mnie”. To właśnie on najbardziej został w mojej pamięci. Reszta jakoś nie przekonała mnie do siebie.

Teatr jest dla mnie czymś co daje mi chwile wytchnienia od spraw bieżących. Uwielbiam tam chodzić chociaż nie robię tego za często z braku czasu. Jest mi z tego powodu trochę smutno, ponieważ gdybym mogła spędziłabym tam cały dzień. Jeśli jeszcze ktoś by mi złożyć propozycję pracy w teatrze nie wahałabym się ani sekundy. Zobaczyć to wszystko od innej strony niż tylko widz, to by było coś niesamowitego.

„Dramaturgia Antysnobistyczna” była dla mnie ciekawym doświadczeniem czytelniczym, o którym na pewno szybko nie zapomnę. Jednak muszę stwierdzić, że nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek chciałabym coś podobnego przeczytać. Chyba nie dla każdego ta książka jest odpowiednia. Albo też z wiekiem można się do niej przekonać. Może pewnego dnia, kiedy będę starsza najdzie mnie ochota na spróbowanie jeszcze raz zrozumienia całego zamysłu autora.

Na ten dzień chciałabym Was zachęcić do sięgnięcia i zapoznania się z „Dramaturgią Antysnobistyczną”. Zobaczcie sami czy twórczość Alejandro Radawskiego Was przekona.