Milcząca Ofiara | Autor: Caroline Mitchell

Jak wiadomo, kryminał kryminałowi jest nierówny, ale z taką koncepcją fabularną w ramach tego gatunku jeszcze nigdzie się nie spotkałam – wątek główny jest bardzo zaskakujący, powiedziałabym, że wręcz nieprawdopodobny, gdyż główną postacią całej akcji staje się kreacja nieoczywista, nie do końca dobra, ale też nie do końca zła. Nie jest tajemnicą, gdyż już w opisie książki jest to zawarte, że bohaterka Milczącej ofiary to morderczyni, która prowadzi poniekąd podwójne życie – swoją „brudną” naturę ukrywa pod płaszczem dobrej żony i kochającej matki. W obliczu potencjalnej przeprowadzki w inne miejsce, jej sytuacja osobista może ulec drastycznej zmianie, gdyż wiąże się ona z możliwością odkrycia miejsca pochowania zamordowanej przez wspomnianą kobietę osoby. W celu zatajenia całej tej patowej sytuacji, Emma postanawia przenieść ukryte zwłoki, jednak odkrywa, że nie ma ich tam, gdzie je zostawiła. Od tego momentu rozkręca się prawdziwa akcja, w którą zostaje wplątany również mąż głównej bohaterki. Czy ta historia nie brzmi intrygująco? Bezwzględnie już sam jej zarys kusi do zanurzenia się we właściwiej fabule.

Okazuje się, że fabuła nie odbiega nietuzinkowością od wspomnianego opisu wydawcy. Wątek dualnej natury bohaterki jest pociągnięty perfekcyjnie, możemy w jego kontekście mówić o wzorowym kryminale o zacięciu psychologicznym. Interesującym motywem jawią się także stosunki rodzinne, a właściwie małżeńskie między Emmą a Alexem – śledzimy jak zmienia się wyobrażenie mężczyzny o jego własnej żonie, czy jest on w stanie unieść jej skrzętnie skrywaną tajemnicę, czy będzie chciał jej pomóc, aby uratować honor rodziny i zachować uzyskaną równowagę egzystencjalną, czy jednak będzie stopniowo się od całej zastanej sytuacji dystansował. Cieszy fakt, że autorka ukazała wewnętrzne emocje i przemyślenia, i rzeczywiście podeszła do podniesionego wątku w sposób analityczny i psychologiczny.

Widać, że twórczyni do zadania pisarskiego przygotowała się rzetelnie i merytorycznie – o jej profesjonalnej naturze w tym zakresie świadczy również doświadczenie i wykształcenie zawodowe, gdyż pracowała ona jako funkcjonariuszka w wydziale kryminalnym – zajmowała się sprawami dotyczącymi przemocy domowej oraz przestępstwami o charakterze seksualnym. Jej merytoryczną wiedzę oraz przeżyte wydarzenia odnajdujemy w jakimś wymiarze we stworzonej przez nią historii, gdyż widać w każdym zdaniu niesamowitą wrażliwość odnośnie niejednoznacznej natury ludzkiej. Nic tu praktycznie nie jest czarno – białe – ani całość zachowań Emmy, ani postać zamordowanego nauczyciela, a sam Alex także nie jest w oczach czytelników postacią klarowną i oczywistą.

Autorka pokusiła się o wprowadzenie retrospekcji, po to, aby odbiorca miał dostęp do wszystkich zakamarków przywołanej historii, żeby zapoznał się z dzieciństwem i okresem dorastania głównej bohaterki, aby też poznał jej motywację, która poprowadziła ją do wykonania tak drastycznego aktu, jakim jest zabójstwo. Całość fabularna owiana jest aż do ostatniej strony gęstą, mroczną aurą, nic nie jest tu do końca określone i jednoznaczne – pojawiają się trudne pytania, strach przed pozornie najbliższą osobą, którą się kocha.

Dawno nie przeczytałam tak dobrego kryminału psychologicznego z unikatowym pomysłem. Owszem, trafiam ostatnio na książki z tego gatunku, które można nazwać ponadprzeciętnymi, jednak nie przypominam sobie, abym w ostatnim czasie coś tak wyjątkowego trafiło w moje ręce. Jestem całkowicie przekonana, że każdy koneser tego gatunku będzie usatysfakcjonowany lekturą tej powieści, gdyż ja sama należę do czytelników wybrednych, którzy nie są w stanie zadowolić się czymkolwiek. Jeśli traficie w księgarni, bądź w bibliotece na tę pozycję – bierzcie w ciemno, nie będziecie żałować.