Zanzara | Autor: Jacek Antoni Jackvill

Miłość. Poeci, wieszcze czy ludzie świeccy opisali ją w muzyce, książkach, sztukach czy balladach. Człowiek myśli, że na temat miłości zostało wszystko powiedziane, zaśpiewane czy wyrażone. Wciąż ktoś tworzy wiersze, poematy, piosenki, romanse, melodie o miłości. Ona jest wszędzie i w każdym z nas.

Autor w jednym tomie zawarł cztery nowele, które prowadzą nas przez świat miłości. Wszystkie one mają tytuł zaczynający się na „S” lub „Ś”. Same te litery prowadzą do skojarzeń, serce, seks, śmierć, smutek, samotność. Każda z nowel jest pewnym etapem w miłości do drugiego człowieka. Po kolei dowiadujemy się, co główny bohater czuje i przez co przechodzi. Kolorytu dodają wiersze pełne prawdy, znaków i tęsknoty za prawdziwą i szczerą miłością. Nowele poprzedzają narracje wprowadzające nas do świata autora.

Pierwszą nowelę można uznać za poznanie kobiety później nazywanej boginią. Autor opisuje pierwsze uczucia towarzyszące jego miłości. Poetyckie wiersze opowiadają o ciekawości kobiety, pierwszym zauroczeniu i pożądaniu. Poznawania siebie nawzajem, długich rozmów i pierwszego pożądliwego dotyku. A temu wszystkiemu towarzyszy muzyka rozbudzająca emocje, zmysły i uczucia. Potem przechodzimy do poważniejszego związku. Po poznaniu kobiety i swoich charakterów budowany jest związek miłosny. Para pokonuje rozterki, wątpliwości i przeszkody. Niestety ich historia nie jest usłana różami. Zawarte poematy w nowelach przekazują nam myśli wieszcza. Są pełne nadziei, miłości, ale też cierpienia, tęsknoty i smutku. Opowiadają o boginiach, o ich wadach, zaletach, pragnieniach. Narracje to przedstawione przypadki medyczne psychiatry opowiadające o skrzywieniach i chorobach ludzi. Czytelnik krok po kroku dowiaduje się, jak miłość może nas zniszczyć, a nawet doprowadzić do śmierci. Narrator opowiada o samobójcach. Ich problemach, myślach i rozterkach sercowych. Podaje również przyczyny takiego kroku, jakim jest odebranie sobie życia.

Autor przedstawia nam bardzo trudną tematykę miłości. To nie cukierkowa miłość pełną ochów i achów. W książce pokazana jest miłość trudna i dramatyczna kończąca się tragedią. Pośród słodkich zalotnych słówek jest gorycz, niepewność i samotność. Nowele pokazują nam, co człowiek robi dla miłości i ukochanych. Pomimo że opowiadają o trzech boginiach to i tak jest jedna kobieta, ta jedyna. Muzyka i pieśni przedstawione w nowelach potęgują uczucia targające czytelnikiem. Powodują, że czytelnik zastanawia się, jak bardzo można kogoś kochać i czy warto. Ostatnia nowela kończy wszystko, pozostawiając pustkę. Jest śmiercią nie tylko miłości, kobiety, bogiń, ale też samego autora. To śmierć jest tak dramatyczna pozostawiająca pustkę w myślach i sercu. Czytelnik ma mętlik w głowie i nie wie jak pozbierać się po tak dramatycznie zakończonym poemacie.

Treść książki jest bardzo trudna pod względem merytorycznym. Czytelnik musi się skupić na poezji, nowelach oraz tym, co chce nam, przekazać autor, przedstawiając swoją historię. Pisarz nie ma łatwego i prostego stylu. Błądzi między metaforami, symboliką oraz zawiłością epicką i liryczną. Czytelnik musi sam zinterpretować myśli autora. Do niego należy wybór odebrania sedna historii i zagadek. Pozwala to na rozrywkę intelektualną i duchową. Czytelnik błądzi po polach miłości, cierpienia i samotności.

Niniejsza książka jest dla osób chcących przeżyć intelektualną rozrywkę. Ta książka jest też dla ludzi kochających poezję, lirykę i dramat. Dodatkowo historie zawarte w niej pozwalają na podróż do świata miłości i doświadczenia dreszczyku pożądania, śmierci czy samotności w myślach, słowach i uczuciach.

Zanzara. Jacka Antoniego Jackvilla to jedna ogromna przygoda literacka. Każda strona przynosi zaskakujące rozwiązanie zagadnienia miłości, która jest „leczona” w pewnym ośrodku zdrowotnym. Co ciekawe, autor ironizując, próbuje przekonać swojego czytelnika do tego, że z miłości można się wyleczyć, że specjalnie opracowane metody pomogą w zaprzestaniu konieczności kochania.

Autor w swoim symbolicznym traktacie o miłości posługuje się terminologią z wielu dziedzin życia i nauki, jednak najbardziej znamienną jest tutaj właśnie medycyna – mamy klasyczne odwołanie się do takich sytuacji, jak przyjęcie pacjenta do kliniki, przeprowadzanie z nim wywiadu historii choroby, wdrażania odpowiednich terapii i przeprowadzenia badań. Najbardziej utkwiła mi w pamięci scena, w której bohaterkę, nazywaną Boginią, bada się pod kątem tego, czy na jej ciele zostały jakiekolwiek resztki DNA byłego kochanka – jak się okazuje, szczątkowy materiał genetyczny jeszcze gdzieniegdzie jest, jednak jest go tak mało, że zostaje postawiona diagnoza, że pacjentka jest już całkowicie wyleczona z miłości – widać to po jej radosnym usposobieniu, poprawnym zachowaniu i ogólnie dobrej kondycji psychicznej.
Tego typu żartobliwych absurdów w książce odnajdujemy więcej. Potraktowanie uczucia miłości jako choroby staje się jednak wdzięcznym tematem, z jednej strony wzbudzającym śmiech, z drugiej zaś poważniejszą refleksję i smutek, gdyż mamy do czynienia niejednokrotnie z traumatycznymi przeżyciami bohaterów, którzy wierzyli, że mogą być szczęśliwi, mając u boku odpowiedniego towarzysza.

Problem interpretacyjny nie zasadza się jednak na obranej symbolicznej tematyce i kontaminacji metaforycznej medycyny oraz miłości, ale na wykorzystanym rodzaju i gatunku literackim. Zanzara jest specyficzną hybrydą, łączeniem wszystkich schematów literackich o jakich można tylko pomyśleć. Odnajdujemy w niej elementy powieściowe, momentami możemy nazwać ją nawet nowelą, lub zbiorem nowel, natomiast w tych zbitkach prozy dochodzi do głosu liryka – wiele wynurzeń i osobistych refleksji bohaterów zostaje zapisanych w formie wiersza lub poematu, które jednak nie trącą górnolotnością. Można nawet śmiało rzec, że jest to nadal wierszowana proza, makabryczna zabawa formą, którą autor/narrator chce ośmieszyć, za której pomocą chce przekazać swoje rozważania. Prócz schematów czysto literackich, dochodzą także do głosu formy tekstów naukowych – widzimy wyliczenia, wywiady, a konstrukcja niektórych partii tekstowych przypomina nawet notatki lekarskie, pełne luźnych sformułowań, słownych wykresów i pobocznych adnotacji oraz uwag.

Książka Jacka Antoniego Jackvilla jest przedziwnym tworem, na wskroś symbolicznym i metafizycznym. Zawartych tu treści nie można interpretować powierzchownie, trzeba wyczuć, że jest to klasyczna zabawa formą i tematami, takimi jak: choroba, uczucia, emocje. Warto zauważyć, że w tekst wplecione są także różnego rodzaju konotacje muzyczne. Innymi słowy, nie sposób w kilka słów ująć tę pozycję, można powiedzieć nawet, że żaden, nawet najbardziej szczegółowy opis, bądź recenzja, nie jest wstanie optymalnie oraz obiektywnie przybliżyć fabułę tej książki. Każdy z czytelników wyciągnie z niej coś dla siebie, choć należy zaznaczyć, że nie jest to odpowiednia lektura dla osób, które nie gustują w symbolicznych opowiastkach. Do Zanzary trzeba podejść jak do tomiku głębokiej i trudnej poezji – trzeba mieć czas na rozwikłanie przywołanych metafor, trzeba szukać zawsze drugiego dna każdej z historii bohaterów. Książka ta kojarzy mi się odrobinę ze Zdrojem Barbary Klickiej, choć tam forma była bardziej uproszczona i klarowna. Polecam tę książkę traktować jak swoistą ciekawostkę literacką, która może zmusić nas do myślenia o sprawach egzystencjonalnych.