Olej Lniany | Autor: Iwan Nieumywakin

Jaka jest Twoja reakcja na słowo ,,olej’’? Z czym się ono kojarzy? Zdrowie, część diety? Czy wręcz na odwrót? Tłuszcz, smażenie, zbędne kalorie? W swojej ostatnie książce, o wdzięcznym tytule Olej lniany, Iwan Nieumywakin będzie próbował przekonać swoich czytelników o zdrowotnych i zbawiennych wartościach i właściwościach właśnie oleju lnianego.

Uprawa lnu sięga już czasów starożytnych. W trakcie wykopalisk archeologicznych w Szwajcarii odnaleziono zwęglone kawałki pożywienia, które właśnie było przygotowane z nasion lnu, kawałeczki nici, sznurków, sieci oraz tkanin z włókna lnianego.

Len zwyczajny należy do rodziny lnowatych. Jego nazwa pochodzi z greckiego ,,linon’’ i z celtyckiego ,,lin’’. Len zwyczajny możemy znaleźć również pod innymi nazwami: len siewny, len dołguniec. Jest to jednoroczna, trawiasta roślina. Jej korzeń ma szypułkowy. Oj, ta roślina bardzo lubi wilgoć. Natomiast ma niewysoką, rozgałęzioną, ale cienką łodygę.

Istnieją różne odmiany lnu: len wieloletni, len wielokwiatowy, len cienkolistny, len żółty, len taurydzki, len austriacki, len włochaty i len przeczyszczający.

Len od dawna był stosowany w medycynie ludowej jako środek przeciwzapalny oraz przeczyszczający. Ponadto wykorzystywano go w chorobach skórnych, oparzeniach, chorobach narządów oddechowych, astmie, dnie moczanowej oraz reumatyzmie. Siemię lniane również zostało wykorzystane. Miażdżono je w całości, a następnie łączono z wrzątkiem, co powodowało, że puszczało ono śluz oraz olej lniany. Były one wykorzystywane jako lekarstwo wewnętrzne i zewnętrzne oraz do przygotowywania leczniczych balsamów np. siarkowego. Niegdyś z siemienia lnianego i nalewki robiono środek uspokajający. Rozgniecione siemię lniane stosowano do kompresów. Spożywano je w postaci kleistego wywaru, a także sporządzano na jego bazie nalewkę.

Pewnie zaczynacie się drodzy czytelnicy zastanawiać jaki to wszystko ma związek z czasami współczesnymi, z XXI wiekiem? Otóż olej lniany można zażywać samodzielnie lub nawet dodawać go do potraw! Należy pamiętać, że aby nie stracić cennych substancji odżywczych zawartych w oleju lnianym, zanim go spożyjemy w celach leczniczych, nie możemy poddawać go bezpośredniemu działaniu promieni słonecznych. W związku z tym olej lniany powinien być przechowywany w ciemnych butelkach, a po tym jak zostanie otwarty w temperaturze +/- 2 stopnie C w szczelnie zamkniętej butelce.

Ten olej możemy spożywać zarówno w postaci czystej, jak i jako dodatek do innych olejów roślinnych i tłuszczów zwierzęcych – w majonezach, z dodatkiem białka (jogurt, ser, kefir), z owocami, miodem oraz z syropem. Można nawet go zmieszać z oliwą z oliwek lub też z masłem śmietankowym, w celu zwiększenia ich pożywności. W szczególności dobra jest mieszanka z proteinami.

Olej lniany bez dodatków należy jeść od dwóch do trzech razy dziennie po jednej lub po dwie łyżki stołowe przez dwa lub trzy miesiące. Natomiast zewnętrznie stosuje się go w postaci wilgotnych opatrunków lub nacierania (najlepiej na noc).

Ponadto olej lniany można wykorzystać w leczeniu różnych chorób: cukrzycy, chorób kobiecych, chorób skórnych i chorób stawów, oparzeń popromiennych, chorób nowotworowych oraz chorób sercowo-naczyniowych.

A do czego można wykorzystać olej lniany w kuchni? Otóż: można go zmieszać ze śmietaną, majonezem i innymi składnikami do przygotowania sosu; olej lniany z twarogiem i zieleniną poprawia smak i powoduje, że danie jest zdrowe; nadaje się do świeżych surówek i sałatek i można go dodać do każdej kaszy, gotowanych ziemniaków, zup i drugich dań. W książce znajdziemy kilka ciekawych i smacznych przepisów na potrawy z olejem lnianym i siemieniem lnianym np. na pastę ze szczypiorkiem i pokrzywą, witaminową sałatkę warzywną, a nawet deser witaminowy!
Według mnie książka Iwana Nieumywakina jest godna polecenia i przeczytania. Z pewnością może nam przynieść więcej zdrowia niż choroby!