Pochyłe Niebo Tom 1 Ćma | Autor: Ewa Cielesz

O ile pierwsza noworoczna książka była nie do końca udana to druga powieść jaką miałam okazję przeczytać w (bardzo wyjątkowym dla mnie) roku 2019 to "bomba"! Pozycja z jaką się spotkałam i z którą przeżyłam naprawdę ciekawą przygodę to książka autorstwa Ewy Cielesz pt.: "Pochyłe niebo. Ćma". Jest to moje drugie spotkanie z tą autorką i jak to wcześniejsze to również było bardzo udane i owocne w nowe czytelnicze doświadczenia.

"Młodzi ludzie nie mogą stać bezradnie, muszą szukać rozwiązania, układać swoje życie tak, by przeżyć je jak najlepiej, żeby potem nie żałowali. Człowiek rodzi się nikim, a kimś się staje. I każdy sam musi o to zadbać..."

Historia Anity, głównej bohaterki książki, dzieje się w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku. Historia tej dziewczyny wstrząsnęła mną do głębi... Bo co byście zrobiły, gdybyście w wieku siedemnastu lat zaszły w ciążę i zostały wyrzucone na bruk przez własną matkę? Anita zostaje sama ze sobą, bez dachu nad głową. Zostaje skazana na tułaczkę. Nie uzyskuje wsparcia od matki, czy też znajomych. Dziewczyna w tak młodym wieku musi poradzić sobie sama, musi dorosnąć, znaleźć kąt w którym będzie mogła poczuć się bezpiecznie i ustabilizować życie, oraz zapewnić swojemu dziecku dobry start.

Na początku chciałabym powiedzieć, że Ewa Cielesz to jedna z moich ulubionych autorek. Uwielbiam ją za jej styl pisania, za wprowadzanie czytelnika w akcje, za tworzenie świetnego klimatu związanego z daną epoką. Jej książki czyta się naprawdę z zapałem i niesamowicie szybko. Podziwiam tą autorkę za to jak skutecznie przekonuje czytelnika do sobie i jak po pierwszej przeczytanej książce mamy ciągłą ochotę na więcej. Z niecierpliwością czekam na kolejne książki, które wyjdą spod pióra tej pisarki.

Jak już wspomniałam Anita to bohaterka hmmmm.. tragiczna, bądź też dramatyczna. Dziewczyna ta, a dokładniej jej historia sprawiła, że przez większość książki albo miałam łzy w oczach, albo płakałam. No cóż jej losy sprawiły, że jej bardzo współczułam. Nie potrafiłam sobie wyobrazić tego jak ja zachowałabym się w jej sytuacji. Nie wyobrażam sobie jak poradziłabym sobie kiedy w wieku nastu lat zostałabym wyrzucona z domu i dodatku byłabym w ciąży. Zwróćmy uwagę na to, że jej losy dzieją się w ciężkich czasach dla Polski. Między innymi wydarzeniem w tle jest stan wojenny, czy też przeróżne strajki. Autorka w ciekawy i prosty sposób opisuje nam niektóre działania milicji i ZOMO wobec obywateli. Z bohaterką zżyłam się od pierwszych stron i z niecierpliwością oczekuję kolejnej części tej powieści. Anita to dziewczyna, która jest niezwykle silna i powinna być przykładem dla niejednej współczesnej kobiety. Po za tym w tej książce spotykamy osoby różnych osobowościach i pochodzące z różnych stanów społecznych przez co mamy możliwość bliższego i dokładniejszego poznania życia ludzi w tamtych czasach.

Język powieści jest wbrew pozorom prosty i zrozumiały dla czytelnika. Książka jest ubogacona wieloma opisami, które w świetny sposób pozwalają zobrazować sobie czytelnikowi tamtejsze czasy. I mimo, że opisy czasem są długie to dzięki świetnemu stylowi autorki nie mamy wrażenia, że są za długie, czy też nudzące, a wręcz przeciwnie w doskonały sposób ubogacają tę powieść.

Z całego serca polecam Was tę powieść. Zobaczycie, że warto poświęcić tej książce chwilkę czasu. Nie pożałujecie ani jednej chwili spędzonej z tą lekturą. Po za tym za oknem biało, a ta powieść jest idealna na długie, zimowe wieczory. Jeżeli czytaliście już jakąkolwiek książkę autorstwa Ewy Cielesz to bądźcie pewni, że "Pochyłe niebo. Ćma" was nie zawiedzie. Natomiast jeżeli nie mieliście okazji poznać powieści tej autorki to zachęcam Was do poznania jej pióra pisarskiego, o którym nie zapomnicie i ciągle będziecie mieli ochotę na więcej.

Człowiek często zachowuje się jak ćma, którą przyciąga światło. Szukamy akceptacji i miłości, jesteśmy przyciągani przez namiętności, i jak ćmy instynktownie, kierując się magnetyzmem emocjonalnym podążamy do czyjegoś światła, będącego iluzją bezpieczeństwa i stabilizacji. Kierując się mapą uczuć i mając serce za kompas, nieraz sparzymy się i stracimy skrzydła, które niosły nas przez codzienność. Ewa Cielesz, autorka trylogii „Córka cieni” oraz innych powieści, takich jak: „Słońce umiera i tańczy”; „Szepty stepowe”; „Niskie drzewa” otwiera przed czytelnikiem emocjonalny świat „Pochyłego nieba” (wyd. Axis Mundi), składającego się z 3 tomów. Pierwszy z nich – „Ćma” to opowieść młodej kobiety Anity, która traci wszystko i musi zbudować nowe życie, stworzyć swoją przyszłość. Jednak stabilizacja nie jest pisana głównej bohaterce, jej pozornie uporządkowana i prosta droga niebezpiecznie rozgałęzia się, uczucia i namiętności walczą w niej ze zdrowym rozsądkiem, kolejne dramatyczne doświadczenia, nieprzemyślane wybory sprawiają, że kobieta pragnie znaleźć kogoś, komu będzie mogła zaufać, będzie mogła stworzyć dom.

Ewa Cielesz, która oprócz pisania powieści zajmuje się również reżyserowaniem i tworzeniem scenariuszy teatralnych, pokazuje dualność kobiecej natury – z jednej strony jej bohaterki to dumne buntowniczki, wykazujące się niezłomnością i uporem, budujące swoją siłę na upadkach i błędach, a z drugiej strony mają one w sobie naiwność dziecka, ogromną skalę emocjonalności i wrażliwości. Autorka „Pochyłego nieba” osadza swoją powieść w polskiej rzeczywistości PRL-u lat 70. i 80., w osobistą historię młodej kobiety wpleciona zostaje wielka Historia, przetykana szarością stanu wojennego, ekscesami środowiska „niebieskich ptaków” ale i bogactw partyjnych władz, stałych bywalców Peweksów.

Tytułową ćmą jest Anita, młoda dziewczyna, która wdaje się w wakacyjny, przelotny, młodzieńczy romans. Kiedy dowiaduje się, że jest w ciąży, postanawia sama wychować dziecko. Surowa matka dziewczyny wypędza ją z domu, od tej pory Anita będzie musiała liczyć tylko na siebie. Zdesperowana kobieta szuka pomocy u siostry matki, Rozalii, mieszkającej we Wrocławiu. Ciotka, która wykazuje się o wiele większą empatią niż matka, znajduje dla niej pracę i oferuje pokój. Próbuje też ułożyć życie siostrzenicy, chcąc zapewnić jej lepszą przyszłość. Młoda dziewczyna staje przed wieloma wyzwaniami – bycia matką, znalezienia odpowiedniej pracy, wyborem pomiędzy stworzeniem rodziny dla córki a własną wolnością. Anita jest przekorna, ma w nosie konwenanse i opinie innych osób.

Główna bohaterka przeżywa wiele rozczarowań, zawodzi się na najbliższych osobach, ale i odnajduje pokrewne dusze, ulega namiętnościom, chcąc od życia więcej i więcej. Poznajemy ją jako oddaną i troskliwą matkę, ufną w dobroć ludzi pomimo wielu upokorzeń i zawodów. Anita wie, że nie może liczyć ani na surową matkę, dla której bardziej liczy się opinia ludzi niż los córki, ani na starszą siostrę, która zrobi wszystko aby wykorzystać sytuację i dobrze się materialnie zabezpieczyć. Życie dziewczyny to również sekwencje polskiej historii: stan wojenny, konspiracja i walka Solidarności, codzienne zmaganie się z deficytem towarów, żywności, ciężka praca i wychowanie małej Sonii. Główna bohaterka nigdzie nie może osiąść na stałe, kolejne domy są tylko na chwilę, aż pojawią się kolejne problemy i trzeba znowu szukać nowego miejsca, azylu. Przewrotny los sprawia, że Anita staje się właścicielką zrujnowanego pałacu, w którym mieszka syn byłego właściciela. Kiedy poznaje Michała, niewidomego artystę plastyka, wydaje się, że szczęście jest na wyciągniecie ręki:

"Jak to jest, że ludzie, którzy nadają sens naszemu życiu, pojawiają się znikąd i najczęściej wtedy, gdy ich wcale nie szukamy? Niezauważalnie zamieszkują nasze serca, wnoszą swoją mądrość, radość, słuchają zwierzeń, pozwalają się kochać zdrową, rozsądną miłością" s. 267.

Ewa Cielesz tworzy bardzo klimatyczną opowieść, z melancholią w tle, z poetyckimi opisami, które długo kołaczą w myślach. „Pochyłe niebo. Ćma” to zarejestrowane z wrażliwością i prostotą portrety ludzi zagubionych, szukających własnej drogi szczęścia. Z chaosu gestów, słów, rozczarowań i niepewności zbudowana jest rzeczywistość bohaterów. Od każdego z nich Anita – tytułowa ćma, czerpie doświadczenie, grzęźnie w chwilowych uniesieniach i uczy się samej siebie. Miłość okazuje się reakcją łańcuchową, pociągającą za sobą wiele implikacji. Powieść Ewy Cielesz ma w sobie fabularne i emocjonalne napięcie, odwzorowuje przekorność ludzkiego losu, zarysowuje przeplatające się historie Polaków – ich codzienność, walkę o wolność i pogłębiające się podziały. Co czeka Anitę i jej kruche szczęście? Kolejna część „Pochyłego nieba” – „Pajęczyna” rozwieje wszelkie, czytelnicze wątpliwości…

„robił rzeczy małe, z pozoru nieistotne i łatwo było przeoczyć, że zawierał w nich to, co najważniejsze w życiu: dobroć, lojalność, szacunek, przyjaźń. A ja wyglądałam wielkiej miłości, czekałam na nią i bałam się, że jej nie otrzymam. Tymczasem on podawał mi ją każdego dnia małymi porcjami.” (s.78)