Polskie Triumfy 50 Chwalebnych Bitew Z Naszej Historii | Autor: Praca Zbiorowa

Książka „Polskie triumfy. 50 chwalebnych bitew z naszej historii” przyszła do mnie kurierem, jakie więc było moje zaskoczenie jej formą i rozmiarami. Przyglądając się wydawnictwu na stronach internetowych, nie spodziewałam się tomu wielkością przypominającego wymiary A4, potężnej książki w twardej oprawie. Jest to więc dzieło, które niezbyt nadaje się do poczytania w tramwaju, raczej do niespiesznego przeglądania i podziwiania w zaciszu domowego biura (nawet najwygodniejszy fotel też się tu nie sprawdzi”.

Książka, co dziwić nie może, opisuje pięćdziesiąt zwycięskich bitew stoczonych przez polskie wojska na przestrzeni dziejów – od bitwy pod Cedynią w 972 roku, do której poprowadził swoich wojów książę Mieszko I, po obronę bazy w Ghazni, która rozpoczęła się w sierpniu 2013 roku, kiedy Talibowie zaatakowali bazę wojsk międzynarodowych w Afganistanie. Podzielona jest na kilka części dotyczących epoki średniowiecza, czasów nowożytnych, wieku XIX, walk o niepodległość i granice, II wojny światowej i historii najnowszej. Co ważne, zawiera informacje nie tylko o bitwach, które znamy z lekcji historii w szkołach, ale również o takich, wcześniej nie słyszałam. Wszystkie zostały szczegółowo i rzetelnie opisane i zanalizowane, a w wielu przypadkach przedstawiono interpretacje wydarzeń, które stoją w sprzeczności z dotychczasowym podejściem historiograficznym.

Książka zachwyca swoją szatą graficzną. Jest przepięknie i bogato ilustrowana, przedstawiono wiele artystycznych wizji dotyczących opisywanych wydarzeń, portrety najważniejszych postaci – królów i wodzów, rysunki i szkice wykorzystywanej broni, a w przypadku bitew morskich – statków. Jest więc pozycją świetnie nadającą się nie tylko do czytania, ale również do oglądania. Każdy rozdział jest zakończony bibliografią, która pozwala rozszerzyć wiedzę o prezentowanych zagadnieniach.

Warstwa historyczna nie pozostawia nic do życzenia. Bitwy są opisywane rzetelnie, poznajemy ich przebieg dzień po dniu, a następnie dowiadujemy się o ich rezultatach. Niestety, w wielu przypadkach okazuje się, że przelana krew nie była wykorzystana w maksymalnym stopniu. Polacy zwyciężali, jednak brakowało im konsekwencji w dążeniu do całkowitego pokonania wrogów, co się, niestety, później mściło, jak każda niewykorzystana szansa. Spektakularne walki często zaprzepaszczano poprzez niezdecydowanie i brak konsekwencji głównych dowódców.

Jako mieszkance Poznania najbardziej wciągnął mnie rozdział o powstaniu wielkopolskim z 1918 roku (jesteśmy świeżo po obchodach setnej rocznicy tych wydarzeń), który wyraźnie wskazuje rolę Ignacego Paderewskiego w roznieceniu walk, patriotyczne i bojowe nastroje tamtych dni, wątpliwości przywódców dotyczące kwestii, czy należy walki kontynuować, czy zaprzestać w obliczu groźby wprowadzenia do miasta licznych wojsk niemieckich stacjonujących jeszcze pod Warszawą. W mojej świadomości ten zryw niepodległościowy istnieje jako pierwsze zwycięskie powstanie przeciwko zaborcom, tymczasem w opinii historyków specjalizujących się w tym temacie, walki nie były ani zbyt intensywne, ani przesadnie krwawe, a jednak przyniosły zwycięstwo i przejęcie kontroli nad miastem. Lubię być zaskakiwana takimi obalającymi mity twierdzeniami.

Jak się dzięki książce okazuje, w polskiej historii mieliśmy wiele momentów chwały i warto pielęgnować pamięć o nich, aby zniszczyć w końcu pokutującą w narodowej świadomości opinię, że jesteśmy państwem znękanym, cierpiącym, niezdolnym do skutecznej walki. Przeciwnie, karty historii pokazują nam, jak wielu mieliśmy wybitnych przywódców i odważnych, zdeterminowanych patriotów. Jestem skłonna ocenić „Polskie triumfy” nie tylko jako wartościowe dzieło historyczne, ale również źródło interesującej, porywającej rozrywki burzącej dotychczasowe podejście do dziejów naszego kraju. Dorzucając do tego monumentalna formę i bogatą grafikę uważam, że książka zasługuje na najwyższą uwagę.

"Niezłomne wojska Jagiełły łamiące teutońską butę na polach Grunwaldu. 

Skrzydlate oddziały husarii roznoszące w pył Szwedów pod Kircholmem i odsiecz Sobieskiego dla Wiednia, która odmieniła losy Europy i całego świata. 
Genialny manewr w bitwie warszawskiej, który w 1920 roku uchronił kontynent przed najazdem bolszewików.
Heroiczne, okupione krwią natarcie Polaków na Monte Cassino i bohaterska szarża kawalerii pancernej Maczka pod Falaise.
Historia Polski pełna jest zwycięskich bojów, wybitnych dowódców i nieugiętych wojowników śmiejących się śmierci prosto w twarz".

Jedno trzeba przyznać - polska armia budziła kiedyś postrach. Czy dzisiaj by tak było - nie sądzę, ale nie będziemy rozwodzić się nad tym, co dzieje się obecnie. Porozmawiamy dzisiaj o chwalebnych czasach w naszej historii. O bitwach, o których każdy z nas powinien pamiętać, a o których często nie mówi się w szkole.

Nie wiem jak Wy, ale ja w szkole uczyłam się głównie o tych bitwach i powstaniach, których nie udało nam się wygrać. Bo Polacy nie potrafią cieszyć się z triumfów, za to rozdmuchują porażki. Nie wszyscy, ale często tak właśnie jest. Słyszeliście może o bitwie pod Mokrą? Nie? A powinniście. Tylko w szkole się o niej nie mówi. Chyba, że chodzi się do szkoły imienia Wołyńskiej Brygady Kawalerii, tak jak ja, to coś tam się może o uszy obije. 

Ta monumentalna zbiorowa publikacja pokazuje czytelnikom przebieg 50 bitew, w których Polacy triumfowali. O części z nich nawet nie słyszałam, a jestem siostrą historyczki i przepytywałam ją do egzaminów, także szacun dla autorów, że czymś mnie zaskoczyli, bo nieco bałam się tego, że dostanę odgrzewane kotlety i będę się nudzić w trakcie czytania. Nic z tych rzeczy. Pochłonęłam tę cegłę niemalże jednym tchem.

Całość jest wydana w bardzo przemyślany sposób, podzielona na poszczególne epoki, więc nie musicie bać się skakania od jednej bitwy do drugiej. Sporo tu fotografii i map, które stanowią dobre uzupełnienie. Podejrzewam, że część z nich jest Wam znana z podręczników do historii.

Właśnie w taki sposób powinno się uczyć ludzi historii. Poprzez zwycięstwa, a nie przez gloryfikowanie porażek. Tak szczerze, ile ważnych bitew ma co roku obchody w swoją rocznicę? Grunwald, cud nad Wisłą i może jeszcze parę by się dat znalazło. A reszta? Zapomina się o nich, choć nie powinno się tego robić. Ja nie mówię, że przypominanie Polakom o datach powstań, które upadły, jest złe, bo w ten sposób pokazuje się, że przodkowie nie siedzieli z założonymi rękami i nie czekali, aż ktoś im zwróci wolność, tylko sami o nią walczyli, ale uważam, że powinno się głośniej mówić o naszych wielkich zwycięstwach. I dlatego powinno być więcej tego typu książek.

Moim zdaniem jest to pozycja obowiązkowa dla wszystkich Polaków. Starszych, młodszych - to nieistotne. Byliśmy kiedyś potęgą militarną. Należy o tym pamiętać i dążyć do tego, by w razie czego mieć w jaki sposób się bronić.

To nie jest nudny podręcznik do historii. Z kart tej książki wylewa się pasja, chęć przekazania innym swojej wiedzy. I dlatego czytało mi się tę publikację jak powieść. I choć dobrze wiedziałam, jaki będzie wynik starcia, intrygowało mnie to, co dany autor będzie chciał mi o tej bitwie powiedzieć. Tu nie ma suchego klepania dat. Jest za to niezwykła lekcja historii.